Alle inzendingen over Licht

Zal 't licht dat op de daken valt En geluwt op het groen, Mijn hart weer blijde maken, zal 't Mijn mond weer zingen doen? Ik heb gezwegen maanden lang, Of 'k nooit meer zingen zou; Gaat nu mijn zang weer aan de gang, Door één klein plekje blauw?…

Door de eeuwige eeuwen heen, geloofd zij ‘t eeuwig Wezen; zij ‘t eeuwig Licht geloofd, zo nu zo ooit na deze: zij ‘t eeuwig Liefdevier, het leven van ‘t heelal, geloofd, zo lange iet is, dat was of wezen zal!…

Een nuchter fietser op de gracht: wat valt dat is een herfstblad - licht stijgt op. Nóg is er geen gevoel van kortste dag. Maar keert het licht, dan keert de fietser ook de stad de rug toe, kiest rivier voor gracht, sneeuw op de buitenweg voor stadse prak.…

de zon schijnt op mijn nog bleke gezicht de heldere stralen laten op mijn gezicht een lach verschijnen steeds feller worden de stralen dan verdwijnen ze zomaar, in het niets de zon wordt opgegeten door de schaduw de lach verdwijnt van mijn gezicht opeens is het donker geen zon meer geen lach meer maar wel een zonsverduistering…

Door de nacht straalt reeds het licht, waar aan 't einde van het leven je verheven reisdoel ligt. Daar zal God je welkom heten met een vaderlijke groet, ga je aan Zijn hand naar binnen en de vrijheid tegemoet!…

we liepen scherven sneden onszelf met diepe kerven door breuklijnen in het glas verblind door kleuren van brekend licht verwondden wij ons in de stroboscopische enclave door de hoog frequente ragfijne schittering werden onze hersenen getriggerd tot vrij spel weg vielen alle beperkingen ongecontroleerde contacten…

van de nacht Zodat het licht me beter valt Dan hoef ik ook niet meer te denken Mijn leven is vergald…

de flits steeds weer dwars door de kamer schieten in de zachte trek openden gordijnen voor even een lichtende plek waar stofjes zich opwerkten in de lucht beschenen door zon op hun rug juist daar waar stilte was en tijd vergleed in generaties lange immobiliteit dansten de stofjes in een totaal bewegen enkel door licht…

zacht draagt licht zijn kleuren over mijn gezicht in een heerlijk zonnegloren wordt warmte geboren waar jij en licht jullie eeuwige passe de deux dansen raap ik schaduwen die warm van de zon roder kleuren om en om ik leg de avonduren in een ronde mozaïek bekleedt zo de aarde tot wij aangeland zijn bij de nacht waar alles in zwart…

ik zag je in terloopsheid opvlammen door een zonnestraal waarin jij een helderheid aannam die de werkelijkheid extreem overtroefde ik heb wel vaker van die deja vu’s gehad maar deze keer was het duidelijk veel meer en intenser omdat ik vlagen van verse verf rook uit frisse kleuren ik ben je achterna gegaan heb in vele lichtstralen…

verstonden met het zwerk hoe de torenkerk afstak in het licht dat zo naar boven gleed en verdween in de hemelspleet…

Midden op de vuilnisbelt staat in alle eenzaamheid een kleine plant te groeien geworteld in de diepe drek maar met fier geheven hoofd lonkend om het licht te boeien En aan het oude ijzeren hek staart verzonken in gedachten de vrouw van lichte zeden stil naar ‘t wonder van de bloem dat haar treft in hart en ziel omdat ‘t heeft wat zij…

golvende eindeloosheid ruimte en licht weerkaatst in de eeuwigheid…

God Is als de zon Bron van alle leven Kracht van elke groei Een weldadige warmte Intens licht Een alomtegenwoordig En allesdoordringend fluïdum En Hoe dichter je Hem benadert Hoe meer Je wordt verschroeid.…

zijn; Maar op een brug van al de stad slechts 't grote, Weg-dovende verloop met stippel-lichten Der donkre single' al verder weg ziet wenden : Zo zie ik om mij de dicht-bij bekenden Zo licht, met de begrepene gezichten, En ver de mensheid in haar donkre grootte.…

kleur bloost kom ga mee terug naar de lichte pigmenten buiten waar zon en huid nog van schepping getuigen…

Alweer een nieuwe dag waarop het felle licht van boven op ons mildheid maar ook trouwe tranen richt Een fel licht in de duisternis oog in oog, frontaal schreeuwend halogeen de mond gesnoerd meedogenloos, verwrongen staal En terwijl de nacht alweer verloor verdween het licht uit beider ogen twintig jaar was voor hem veel te kort Word…

Werd je opgewacht, mam zag je het mooie licht? Je had je ogen open, maar, na je laatse ademtocht deed ik ze voor je dicht!…

Schitterend licht uit duizend bewegingen water wind over water prevelend aanstormend opspattend water zoals ik ziende de zon op het water het eeuwige licht denk zo, mijn ogen verdwalend in waterlichtverte, denk ik dat gij bestaat die over donkere afgrond licht heeft geroepen - schittergedachte schitterlichtverteverhaal. --------…

nooit heb jij jezelf verwond aan de scherpe contrasten van het licht altijd waren er zachte filters uit de veelheid van jouw emoties die scherpte rondden jij die altijd binding had met degene die in het donker gevangen zat zonder enig perspectief jij die wars was van alle schijnwerpers en toch je boodschap van liefde en gelijkheid…

Een helder licht verscheen, Toen jij de liefde bracht. Helaas kon jij niet blijven, je licht scheen slechts een dag. Ik zal je steeds gedenken, Tot ik je volgen mag.…

ik zag je voorover buigen met lange vingers en gestrekte armen naar de horizon wuiven voor meer licht en helderheid de ochtend kleurde al zijn zacht pastel in voorzichtig schijnen waarbij de nacht zijn donker volume liet verdwijnen in een uiterst ludiek spel waar je lach de lange nacht verwarmde met haar verbonden zijn van liefde…

Licht was je stem, ijl, broos als kant. 't Klonk als een lied- vielen hier en nu ineen- fonkelende sterren in het gras; schitterend dat je er was. En net zo licht en stil als je verscheen, vertrok je weer, de nacht, zo sereen.…

Kleine twinkelster Daar hoog aan de lucht Je bent zo enorm ver Het lijkt wel of je vlucht Kleine twinkelster Schijn nog één keer Jij blinkende glimster Op de donkere aarde neer Kleine twinkelster In de verte het morgenlicht Vlucht je weg naar ver Jij twinkelend sterrelicht...…

scheiden steenkantscherp kluisduisternis van duizellicht Maanbomen vergaren en dragen schaduwmythos Begerend alle klaarte verlangend alle maanstraalstraten is de vijver glad en eenzaam heldere drager van het veelvoudig éne van het éne veelvoudige licht…

In wolken echter rusten nu overbodige ogen uit hun ijle vleugels sluiten alom in het sterstijve licht. ---------------------------------------------- uit 'Alfabel' (1955) van Lucebert (1924-1994)…

hoe voelt dat te spelen met gevoel voel jij geen pijn zoals ik bedoel ik wil sterven voor een vleugje licht maar is jouw lach tot mij gericht ? zeg me gewoon wat jou beweegt laat mij niet verlangen naar liefde die leegt liever sterven zonder één kus van jou dan vleugjes valse hoop van liefde en trouw…

Zon, warm mijn hart Zon, vul mijn leven Zon, geef mij licht dat ik dóór kan geven. Wind, streel mijn geest Wind, laat mij zweven Wind, geef mij kracht Die ik dóór kan geven. Zee, spoel mijn ziel Zee, wees mijn steven Zee, geef mij hoop Die ik dóór kan geven.…

De lichtjes die nooit doven Was waar de geleerde naar streefde Maar helaas ging hij te snel dood Waardoor ie het zelf nooit beleefde…

Van de sterrenhemel Hebben we elkaar gevonden De maan schijnt zacht Nog één moment Voordat we ons laten gaan In onze liefdesbundel van licht...…