Alle inzendingen over Luchtruim

'Gesloten luchtruim', heet dat. Wat een feest! De hemel is nooit opener geweest.…

nu de waslijn druppels draagt, op rij gezet door niets meer dan de lengte van het koord schiet een woord door omgebogen licht, het zicht schiet mee een luchtruim ver schenkt flonkeringen door het raam in naamloos kleine buigingen slechts monogaam met elke bleke zee…

's (Uitbundig Fladderende Onprettigheden) het luchtruim onveilig maken wanneer ik weer eens opga in mijn ding en dan onbeschaamd uit de taart spring…

Opa werd, om de aarde te promoten, als eerste het luchtruim ingeschoten". "Dus", sprak zijn zoon, "Als ik het goed heb paps bedoelen ze dat met een Rino-caps!"…

Je ziet het plezier van de zwaluw als hij zwenkt en zwiert het luchtruim kietelt links en rechts stijgt en daalt genietend zweeft op de warme lucht die zwoel boven de aarde hangt. Hij duikelt en zwalkt zonder te twijfelen schijnbaar chaotisch maar doelgericht en moeiteloos licht op deze stille zomerdag.…

bij jou vormt de tijd zich in luchtige gebaren stolt tot huid van een ballon kiest het luchtruim brengt onrust tot bedaren jij zit nog graag op schoot laat je strelen over het gelaat tot elke storm zich laat verklaren in de kalmte van jouw gezicht zich ontspant in avondlicht…

Scheren over land over water naar de grenzeloze horizon, met een overstemmend geluid Zij gaan en staan naar waar het gras groen en sappig is daar ergens op Zuid, Vertrekken in het ledige luchtruim zij zijn vrij, dat zit hen onder de huid.…

De laatste dromen zijn gestorven over het landelijke van het landschap zwerven lopers naar de boom die stiller is dan zwijgen alleen onder jouw luchtruim bespeel ik jouw string maar je hebt niet in de gaten dat ik zing voor het verleden van jouw zomerse land er zijn geen grenzen, vrij is het strand de eerste stappen zijn voltooid.…

in het open luchtruim dansen vogels zich bijeen cirkelend boven het standvastige gebouw van koper en graniet boven de ingang prijkt Mozes in steen gebeiteld samen met de tafelen der Wet in een gesloten ruimte op de bovenste verdieping wachtte de galg niemand keerde terug…

ik schik en herschik wat ik schrijven moet op een stuk papier woorden karig als een schraperig geschilderd veld met stramme hand en stroeve pen binnen weerbarstige lijnen bangelijke woorden die rondjes draaien binnen perkjes van papier onrustig wacht ik op de taal die uit me zwermen zal en het luchtruim vindt…

De grote beer in 't luchtruim De late maneschijn Een juffrouw met een breikous Een transparant gordijn Een lang vervlogen reek'ning Een durend carillon Een stukgetrapte otter Een kop gebruikt bouillon Die geven al te samen De tandeloze mond Een hardverscheurend knagen. De Rijn stroomt teugloos rond.…

de lucht is dreigend de bladeren stil geen zuchtje wind streelt de verstarde struiken de koolmees is alert kat gesignaleerd de merel op het dak maakt een duikvlucht de bui breekt los donder en bliksem veroveren het luchtruim ik pak mijn ambities in haal het arbeidspatroon uit zeg dag met het handje…

ik zag iemand gekleed in een pyama het raam uit het luchtruim in lopen tralies waren op zijn lichaam geschilderd ik zag een kurk drijven van een waterval waar ik geen handvol van kan bewaren vergeten waren de dingen voor een ogenblik ik zat stil en liet het water drijven in sluiers door mijn gedachten heen opdat mijn landerijen vruchtbaar…

het luchtruim is ontdooid, de wind werd zichtbaar aan de wand, waterzucht en spataderen ontsieren de oevers van verlaten wensen, de onderhandelingen waren afgesprongen en de vlaggen gestreken tot grondniveau, de fanfare speelde met lijf en leden haar stuk 'Gratis Toegang tot Kasteel en Park' daar hoorde ik voor het eerst de gil van de boterbloemen…

Er komen er steeds meer aangezwalkt Het luchtruim overhuivend Het liefst had je ze al schuivend Voorgoed daarboven verschalkt Want de zon is je beste vrind Die geeft je levensmoed Het seizoen heeft al zo ingeboet Je hebt de zomer te fel bemind.…

Vroeger liep je koddig En je sprak een eigen taal Tegenwoordig vlieg je zonder vleugels Maar in een kast van staal Van oost naar west reis je Door het luchtruim of op de grond De techniek brengt je overal Een vreemde taal komt uit je mond Vroeger liep je Geen zeven sloten tegelijk Tegenwoordig vlieg je En ik zwaai als je naar beneden…

Wat was de dag weer mooi Ik heb er van genoten Van ’t nog groene veld En van de herfsttooi En ook van de vers geoogste noten Dan was er ook zo nu en dan Zonneschijn tussen het wolkendek Hield ons het luchtruim in de ban Tussen het grijs een lichte plek En nu in d’ avond zie ik aan de hemelkoepel bij toeren de flonkerende sterren staan…

een fabelachtig oeverland dat ons haar naakte schoonheid geeft seringen langs de waterkant een meeuw die door het luchtruim zweeft een rijk palet aan zachte kleuren van lentegroen tot hemelsblauw de zeewind met haar frisse geuren een schitterende ochtenddauw het milde ruisen van de golven gekwetter van een leeuwerik kortstondig door geluk…

hij vult het kantoor met atmosfeer herhaalt de lucht en het belang van terugkomende muis klikken verdedigt het luchtruim met kunst rekenen en voorgestelde fouten en vindt recht op langere tenen in verantwoordelijk zitvlees hij plaatst overal windschermen waarschijnlijk uit feitelijke misverstanden maakt hij zich groot belangrijk is echter…

Laat mij zweven door het luchtruim, laat mij zwerven door dromen van vergetelheid. Mag ik sterven in jouw gedachten, mij koesteren in de herinnering van jouw liefde? Alles omvattend in teder- en geborgenheid, verscholen in diepe dalen waar alles bloeien zal in geuren en kleuren.…

in deze uitgestrekte vlakte waar tekens onbekommerd door het luchtruim zweven waar de woestijnwind ze tenslotte op de knieën dwingt en de hitte hun onbeduidendheid tot een vesting samensmelt het is daar in die eindeloze vlakte waar het ongeletterde net zo lang op de poorten beukt tot het verborgene zich ontpoppen kan tot uitgesproken…

Het water stroomt,en stroomt, en stroomt,… Een roofvogel tekent weidse cirkels in het luchtruim. Onder hem de kale rotsen,stille getuigen van iets ontastbaars. Op een verre helling de herder met zijn kudde. Ik mediteer. Er is een rijk en stil begrijpen.…

meeuwen zullen blijven zweven aan een heldere lucht want ze blijven hopen dat we ze ooit eens zullen hebben begrepen ze zullen blijven krijsen dwingend schreeuwen kijk en lees ons lees ons het enige wat we eisen lees de onnoemelijke veelheid aan gedichten die we voor jullie in het luchtruim hebben geschreven tijdens onze vlucht…

krijgt men helaas steeds meer en vaker met heavy metal galm van echo's holweerklinkend in de smetteloze wolkenlucht te maken knorrepotten vliegend naar de rust der Malediven hoger dan de tetterende olifanten op Ceylon meer jumbo's landen op Schiphol die zonder schaamte 's anderendaags wederom het luchtruim…

Mijn vleugels wegen zwaarte de aanloop volgt, het luchtruim voelt vertrouwt. Het hoogste goed is nabij. Nu kan ik alleen nog zweven. Leven is licht. Licht is leven.…

in deze eindeloze vlakte waar tekens door het luchtruim zweven totdat zwaartekracht hen op de knieën dwingt en ze samensmelten tot een ongenaakbaar fort in deze vlakte zonder begin of einde waar het laaiend wit onverbiddelijk op poorten beukt totdat de storm uitgeput gaat liggen en ik mijn oren niet langer verborgen houd in deze eindeloze…

toen laten in het licht van nu een silhouet achter op de muur van de toekomst Een schaduwspel met een eigen verhaal beïnvloed door het lot geweven door onszelf De dimmer in ons hart versterkt of verzwakt het beeld dat overblijft op het doek van de ziel Een licht-en-donker-vogel ontsproten uit twee handen kiest het luchtruim…

Ik wou we waren vlinders fladderend door de lucht elkaar beurtelings achtervolgend van bloesem naar bloem jij snoept mijn honing ik lik van jouw nectar we laten ons meevoeren op een lange dartelvlucht vliegen en zweven tot de zon de maan begroet dan veranderen we in vlinders van de nacht wij zijn de zomerkoningen van het luchtruim…

de ogen van het kind met de camera laten mij kijken naar een kleurrijke vogel die met gekortwiekte vleugels het luchtruim tot een gesloten boek verklaarde deze breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken zijn te teer ze verschanst zich je weet maar nooit in een vergrendeld nest vol spullen die haar veilig omhullen…

De vogels in het stedelijk luchtruim schrijven een winterbrief aan de mensen in de straten. Cirkelend op het witte blad van de hemel zijn zij hun eigen letters, veren en kraakbeen. Al hun zinnen beginnen met uitroeptekens. De taal der vogels is vol gevleugelde woorden. Weinigen kunnen hun kraaienpoten lezen.…