Alle inzendingen over Luchtruim

En zie De regen daalde neer Ontfermde zich over Onwetendheid en twijfel Vogels verdwenen uit het luchtruim Terwijl wolken zich samenpakten En de grijze sluier ons allen omarmde In zijn kille barmhartigheid In het hart van deze grauwheid De eenzame zaal, een tombe Een troon van afgebladerd goud Verleden dat nauwelijks meer is Glazen…

Alleen de wind heeft men nog niet gevangen en ook de regen kent uw grenzen niet, de vogels die in ‘t luchtruim hangen nestelen in ieder grondgebied. Ach, vleugels.....is bij zekerheid en zorgen de wiekslag van de ziel ook kadastraal geborgen?…

Ik had de laatste tijd al het idee Dat het gestrooi met menselijke resten Ons schone luchtruim best eens kon verpesten Zoals die dikke vuurpijl met André En voor wie denkt dat zo’n gedachte dwaas is: Ha vijf en één is wel toevallig Ha zes ----------------------------------------------------------- Enige tijd geleden is de as van André Hazes…

Zij verovert mijn luchtruim met adembenemende benen. Ook zonder stokje balancerend dansende marionette op spitzen. Zo speelt ze mijn angsten stuk dolt met pirouettes vliegpaniek. Rechts doemt de Olympus op in de vage verte ligt Athene. Godinnenstranden liggen braak voor viriele golven heldenschuim.…

Tekens als ik naar de hemel kijk, dat prachtige firmament Vraag ‘k me af, hoe groot het is Of ‘k de sterren die ik zie, allemaal bij naam herken De enormiteit van het grootst luchtruim, verwonderd me keer op keer De sterren stralen vooral bij een heldere lucht telkens weer de donkere lucht weerkaatst terug op aarde, de sterren…

magnifieke gitzwarte vogel helder oranje snavel zittend boven op het dak bijnaam Vogelijntje zingt een welluidend liedje met alle gemak ieder voorjaar present enorm gemis als ik dit beeldschoon diertje nooit had gekend gun het alle vogeltjes te vliegen luchtruim/bossen duinen kortom schitterende natuur optimaal nagenieten…

Dagen achter glas Het luchtruim dijt uit de wereld krimpt we leren afstand te nemen. Stille getuigen Zee van verlangen rivier van onzekerheid kraanvogels roepen. Onvoorspelbaar Uit onverwachte hoek blaast een nieuwe open wind door stad en land.…

Een sentiment van ophef en verontwaardiging maakte zich meester van diehard Trumpisten en verstokte Biden-adepten over ongeoorloofde infiltraties van het luchtruim boven de Grote Meren tussen Ontario, Wisconsin en Michigan... Mede geïnspireerd op 'Opgelaten', het snelsonnet van Theo Danes...…

wanneer de zon weer 't luchtruim pacht en grif de laatste ster ontzet lik ik de wonden van de nacht en zoek de veren van mijn bed de uil verdween met 't laatste zwart nu merels fluiten in mijn goot voorbij de daken, stil, verstard kleurt zich de einder karmijnrood onder dit hemels kleurenlicht komt 't leven stilaan weer op gang ik smeek…

later toen ik wakker werd en een heel nieuw leven begon ~~ ~~ ~~ Betonnen erecties van nu, hingen toen heel erg slap verscholen in breinen was echt alles reeds opgetekend Vogels, net als eerder vliegen hun bekend traject ~~ ~~ ~~ ~~ Nieuwe economie als oude wijn in nieuwe zakken Doorgaans vliegen vogels vanaf de daken door het luchtruim…

De stilte is gevallen Maar de wereld draait door De lente dient zich aan Maar de rivier valt droog De stilte is gevallen Maar de vogels gaan door Het baltsseizoen breekt aan Maar het luchtruim blijft leeg De stilte is gevallen Maar de getijden gaan door De maan weet van niks Maar kastelen zijn van lucht De stilte is gevallen Maar…

een Arendsveer viel op het gras dat is niet goed de geest van de vogel heerser in het luchtruim huist in de Veer zij symboliseert de moed van een krijger roffelende trommels zingende mannen rinkelbellende rokken van dansende vrouwen alles wordt stil de Veer kan niet blijven liggen geduld is een schone zaak…

Op het strand duwen we ons door de wind naar het licht toe Er is geen tunnel of heilige poort Om op adem te komen draaien we ons om en rusten uit, de wind gaat heel de wereld over, en wij waaien even mee met de meeuwen en stromen even samen met de golven uit over het blinkende zand Het luchtruim is ons te groot schuin voorover hangen…

Met om mijn huid en haar een Pinksterbries Is er geen witte postduif te bekennen Te horen of te zien en dat is wennen Vandaar dat ik maar zelf het luchtruim kies Enkel wat kauwen in het hemelruim Ach en een stuk of wat verdwaalde meeuwen Gaat nu de tijdgeest alles ondersneeuwen Wordt metafysisch brood vermaald tot kruim?…

In deze dagen vertonen heel de wereld en het nabije luchtruim zich op sprekende schermen in huiskamer of zakengebouw boodschappen snellen onvoorstelbaar door stroom geleid over de aardbol het streven der mensen de meer dan weergaloze kunst van het Hemelse Rijk te willen achtervolgen wellicht ontdekking verwachten achter de verste…

De ogen van het kind met de camera laten mij kijken naar een kleurrijke vogel die met gekortwiekte vleugels het luchtruim tot een gesloten boek verklaarde Een breekbare vogel vliegt zich niet bijeen ook de takken buiten zijn te teer ze verschanst zich in haar vergrendelde nest overladen met spullen die want je weet maar nooit haar…

volle sterkte uitgesproken heftige emoties ik heb het laten gebeuren door haar niet aan te kijken of in te grijpen voelde mij niet aangesproken in dit verhaal het was als een vlieger die zichzelf bij windstil weer heeft opgelaten in vieren en stijgen naar grote hoogte wist te rijzen vol verbazing zag ik jouw tirade het luchtruim…

jij klinkt mij als de zee in ‘t oor en het geschreeuw vertelt van verte die stormgedragen jou in ‘t bloed voor ‘t water werd jij eens geboren in ’t morgenrood hoor ik jouw kreet een opgewonden fladderen jij speelt het wolkendrijven met de wind waar jij bevallig door het luchtruim zweeft wanneer de schreeuw dan blijft verborgen de vloed…

man die de woorden zoekt verlaat het huis door het raam hij voelt de pijn terwijl hij boven de bomen -verder en hoger- door het luchtruim zweeft zijn tijd is niet opgeheven hij valt niet voor eeuwig uiteen het moment is nog niet gekomen laat hem dan opnieuw nog even pijnloos zweven boven de stad -verder en hoger- laat dan…

Breekbaar zijn de grenzen van het wereldwijde luchtruim Waar leeuweriken dansend stijgen, zingend voor hun vrouwtje Meeuwen krijsen kriskras heen en weer, lopen een blauwtje In velden zuigen vrije vogels liefjes uit hun duim...…

op een dag vallen mythes om groeien dromen aan bomen hoewel ik beter zou moeten weten alleen koppigheid is bestand tegen gebeitelde argumenten die pijnlijk uit poriën zweten ik ontwijk de wroeging kies het luchtruim om vooral niet nabij te zijn en daarginds, zo ver in grootheid op de datumgrens van gisteren lijken alle zeeën klein…

Terwijl een gaai pikt in vergane noten en Hydrometra’s Jezus imiteren, (ze roetsjen over ‘t water op hun poten) zie ik de zwaluwen door ’t luchtruim scheren. De reiger is bij voorbaat al aan ‘t smullen en onderwijl de afstand aan ‘t bepalen van hem tot aan de donzig gele pullen, die weldra door zijn hals zijn maag in dalen.…

Beschrijven banen in het luchtruim. Zwaaien tot ziens, drijven in hun vlucht schuin, om weer bij te draaien. Komen uiteindelijk onvermijdelijk terug in dienst, dat is het fraaie. kalm meren in de haven waar wij verkeren door te keren en koeren, ter ere van degene die vrijheid verleend absoluut.…

En in de schaduw van een molen kijken we getweeën naar de horizon, waar meeuwen door het luchtruim dolen. Het landschap verandert, een onweer dreigt snel weg hier voor de regen plenst en de bliksem ons te pakken krijgt. We rennen verder en lachend kijk jij me aan, en ik weet wat jij wenst... wij waren nog nooit samen zo vrij.…

Of mag ik vrij over de bladzijden bewegen het luchtruim zoeken als een ongebonden vogel de plek vinden voor poëzie waarvan de diepte mij ontgaat? Waar niets voor altijd is?…

jawel, we zien ze nu al jaren vliegen sprak zeer ontstemd het Haagse CDA dat kan toch zo niet doorgaan, denk eens na wat doen zij meer dan stelen en bedriegen hun luid gekwetter is toch al te dol ze luieren, ze eten en ze vechten ze fokken maar, bedreigen onze spechten het luchtruim in Den Haag raakt overvol verwijder a.u.b. dit groen gespuis…

eens alleenheerser in het luchtruim vrij zwevend en jaloersmakend de aardse mens hemels inspirerend hem eeuwenlang zien worstelen maar ons mysterie is ontrafeld eens waren we feniks en garuda onsterflijk verrijzend uit eigen as bereden door hemelse goden waren we vredesboodschappers of deden onze silhouetten huiveren we zijn voorbijgestreefd…

nachtelijke storm al ontelbare jaren zieltoog ik gelaten boegogen gericht op het land half verzakt in zwaarmoedig zand grafdelver klus gestaakt, voortijdig steigerend nog over kokende golven sloeg het rijkvergaarde overboord aan xenofobe kust kon torenlichtsnoer de stranding niet verhoeden evenmin geroutineerde boots of loods in ’t luchtruim…

wij zijn onverhoeds het luchtruim ingedoken met gedachten als vleugels en ogen al de horizon voorbij eindelijk totaal vrij alleen de lach legt beslag op de koers die wij willen aanhouden in de chaos die ruimte ons biedt met als baken ga en geniet vervluchtigd driften wij langs stelsels en sterrenhopen liggen lui op zonnewind…

kleur verbergt in gesloten harten van jasmijn en jonge bloemblaadjes steeds opnieuw hun nerven uittekenen als op een fris gelaat zal het nectar zijn sluier van geur wijds uitspreiden rond droeve dagen Als gevederde vogelvluchten een te straffe thermiek verdrijven en donskuikentjes nog jongleren om uit te vliegen zal het gekwetter het luchtruim…