Alle inzendingen over Man

Maneschijn barmhartig zacht daalt opnieuw neer verspreidt al zijn pracht verbaast me telkens weer Een hemel zeer vereerd dit schouwspel te dragen wat mijn hart nu begeert straalt antwoord op mijn vragen…

ik dolenthousiast hem van alles en nog wat gaan vragen Maar de man was verdwenen niets kon ik hem dus nog vragen Omdat de spiegel tegenover mij ineens geheel was beslagen…

Het maanlicht zo helder En toch zo koel De sterren aan de hemel Elke nacht kijk ik naar hen En hoop dat jij er ook naar kijkt Zover van mij vandaan De maan en sterren Schijn voor ons Je gaf je zelf aan mij En ik werd toen de jouwe De maan En de sterren keken toe Hoe wij elkaar toen vonden Het zonlicht dreef ons uit elkaar Het…

En zo vanaf de maan bekeken leek dit allemaal zo mal. Ik wilde graag gaan helpen en kreeg toen het idee als ik nu naar beneden ga, dan breng ik allen vree. Plotseling besefte ik mij, ik was niet op de maan, en ook was ik geen vredestichter, ik had me gewoon weer even laten gaan.…

eerst te laten zien in de hoofdletters waarmee ik altijd de wereld bekeek de kleine letters had ik als kind al heel vroeg begrepen en daarna leren leven ik wist dat dit niet alles kon zijn er was een gordijn van volwassen zijn om ooit te passeren maar ik kreeg taal nog teken terwijl wij al zoveel op elkaar leken scheen maan…

Waarom draait de maan? Om de zon draait de aarde, daarom draait de maan.…

nacht met volle maan krachtig en betoverend een wens geboren…

terwijl haar lichaam zich verwijdert van mijn geest en haar hand met tijdloze gebaren uitgetrokken kleren leest streel ik zachtjes warme lakens van het bed dat zij verliet en verlang intens naar haar verschijnen als de maan weer sterren ziet…

gewoon Over alles heb ik een mening van relaties tot aan een lamp en ben in de huishouding een regelrechte ramp Vrouwen die vind ik wel erg fijn hun borsten, billen en de seks behalve die eeuwige hoofdpijn dus vrouwen vind ik complex Zo sta ik in het leven ik ben nou eenmaal moeilijk en dwars dus accepteer het gegeven ik ben een man…

De wereld is nergens zonder maan. Eb en vloed hebben ‘m nodig en als onze buurman er niet zou zijn wordt maandag opeens overbodig Zonder maan raken we uit balans.…

Man slaat de vrouw die er niet is. Hij schrijft zonder pen een verhaal. Hij denkt aan onbestaande dingen. Man schenkt geen aandacht aan God. Hij vindt een Man op zijn pad. Hij vraagt zich af waarom allemaal.…

Waar zij de nacht ontdekt zich onder toeziend oog verlegd speels schaduwen langer rekt en zetelt in haar recht zo donker licht vergeelt en jaloerse blikken steelt…

Toon ons uw luister, o zilveren maan! Rijs uit het meer. Lach de zwervende scheepling aan. Straal op 's wandelaars donkre baan, In uw lieflijkheid neer. Waar zonder hoop de verlatene smacht, Schemere uw gloor. Waar, na troosteloze afscheidsklacht, Blij herenen de minnenden wacht, Breke uw glinstering door.…

zijn timing was perfect door oefening verkregen zijn tijd reeds uitgerekt tot een minuut of negen hij kon er zelfs bij praten weliswaar korte zinnen maar het aanzien bij zijn maten haalde hij er mooi mee binnen er was er een die er om moest gieren zijn eigen jozefien en daarmee voor hem de boel verstieren binnen een minuut of tien…

Tot dusver was alles nog te doen - houd moed, zei pappa wees sterk en lief voor zusje - huil niet, riep mamma het komt allemaal weer goed maar hier rillend naakt naast zusje nu die man hem schopt en slaat zijn rechtervuist ontbalt en pappa's zakmes pakt pappa's mes zijn pappa moet hij huilen huilen zoals alleen een wees soms huilen…

ik verhaal u van de man schouw zijn diepste wezen, als dat al kan: naar binnengaan ofwel mijn ziel door eigen ogen lezen in mijn aard ben ik ziende blind niet dat ik dat zo wil of dat intimeit mij ontgaat nee, het is de waarneming van de immer schone vrouw te paard en het jachtgedrag waarop ik mij verlaat het versmalt…

In het schemer van je gedachten leeft de liefde een dubbel leven ze gaat nooit slapen maar leeft voort in het schijnsel van de maan je voelt haar in de trilling van de lucht je ziet haar lopen op de maan…

's nachts in mijn verstijfd bestaan is hij mijn enige bron van hoop en licht hij houdt de balans in evenwicht en roept telkens weer mijn naam hij wil mij met zijn schijnen beschermen tegen sombere gedachten die ontstaan in duistere nachten mij in mijzelf laten verdwijnen hij beschermt mij met zijn stralen tegen kobolten, trollen en geesten…

Groter werd ik dan jij Toen wist ik zeker nu moet ik gaan Dag Man over nu Uit…

In de golven, de jaren, beweegt het sluiteroog door de Titanic, ziet een kristallen luchter, gave luchter, een voetstap op de maan. ------------------- uit: 'Laatst', 1989.…

Een vreemdeling, dat is hij, zeker Ik had hem niet verwacht Hij is als mijn laken, zijdezacht Dronk de laatste druppel uit mijn beker Gooide, ijskoud, zijn eigen glazen in En vond bij mij een nieuw begin.…

Zo bang is de maan! Maar eens zal ze kijken, heel lang kijken, want ze moet. Ze moet verdrinken in de zee, dan pas wordt ze eb en vloed.…

hij is een typische man een geval zoals zovelen gevallen onder het juk van maatschappij en conditionering met een hopeloze staat van beëindigde dienst de signalen die hij zendt terwijl hij door het leven rent worden niet altijd opgevangen hij blijft een gevangene tussen de muren van ratio en emo zijn geneesmiddel bestaat niet in deze…

De maan is het ventiel van al wat dan ten hemel stijgt daar drogen allengs onze dromen op in zore, weidse maren.…

Je hoofd op het kussen, je ogen zijn dicht, ik kijk naar jou, en zie je gezicht. Wat jij zelfs slapende, nog met me doet, het is onvoorstelbaar, en doet me zo goed. Mijn hand raakt je wang, ik streel je zacht, ik fluister vier woorden, in de donkere nacht... Ik hou van je....!…

En ’s avonds dronken we thee met maan.…

Dunne vingers grijpen om haar heen, zwarte vegen op gouden gloed verstikken haar langzaam. Zij verdraagt, laat begaan. Nog eenmaal verheft zij zich en straalt als nooit tevoren. De strijd is ongelijk Hoogmoed komt voor de val.…

Onder de maan van de vallende sneeuw naakt in zijn puurste vorm is een kind geboren Zullen wij het omhelzen, verwarmen met liefde voeden en koesteren? Beschermende armen bieden wanneer onder de maan van de vallende wind een storm opsteekt? Effenen we het pad dat gelopen moet worden zodat de onschuld niet verdwaald?…

en zijn ogen het is een aapje op een grijsgroen schilderij dat brutaal de lijst uit kijkt een hand legt op haar witte borst het zijn de sporen in de modder die je 's nachts ziet in het gras of een zwijgende man met donkere lijnen die vreemde talen spreekt het is de man die onverborgen is, mijn onderjurken wast en wringt, de man die beren…

Alleen jij kan me verlossen van de pijn, Die mij verscheurt zo diep van binnen, Ach schat ik wil alleen maar bij je zijn, Moet jij dan gelijk weer gaan beginnen Over je man en over trouw? Je gaat nog klinken als mijn vrouw!…