Alle inzendingen over Mantel

Een ieder heeft zijn eigen plan verzonnen Dus vegen ze elkaar de mantel uit Van 'miezerig' tot 'zoek het zelf maar uit' Is nu de hete herfst dan echt begonnen? Welnee...de soep wordt nooit zo heet gegeten Als opgediend...want het is niet te vreten!…

stolt gekoelde schrik is blauw wanneer de ondergrond begint te breken de donzen mantels als een loden deken ons doen verzinken in een meer van kou o waar is dan de held met sterke armen en waar het vuur waar wij ons kunnen warmen…

En het gevolg is nu van dit verplegen dat ik haar steeds de mantel uit moet vegen.…

Van onder de beschermende mantel van de donkere aarde hebben de eerste voorjaarsbloeiers in een kleurrijk tapijt zich een weg gebaand naar het eerste zonnelicht dat een gevoel van verlangen oproept naar de komende lentetijd en een glimlach zal brengen op ieders gezicht...…

Kind in hem wordt nat. 3x De mantel der liefde bedekt - ook in de regen - het lopen zonder jas.…

hoe zal ik woorden vinden voor jongeren die zelfmoord plegen, sterven door drugs of jaren alcohol ik weet het niet sta machteloos in ontoereikendheid in mijn lege handen druipen vragen van ouders en geliefden waarom wordt een zwarte mantel…

Als een loden mantel hing de hitte over mens en dier. Lege straten en pleinen, onwezenlijke stilte. Bij de eerste onweersbui begon de tijd weer te lopen. Vertrouwde geluiden markeerden de orde van de dag.…

Bekleedt hen met een doorzichtige mantel van fluweel.…

Het zijn niet de stampende laarzen, de mantels gedrenkt in het bloed, de machten die mensen verbazen, het grote betoog dat het doet, maar 't licht van de wenkende sterren, het kleine verhaal van de moed, een Kind dat hier komt van zo verre en dat ons in eenvoud begroet.…

zelfopoffering de zorg voor een dierbare de mantelzorger omringt je met de mantel der naastenliefde net zo lang totdat het slachtoffer zelf waar-lijk op is uit bundel "rouwkost" isbn: 978 90 809885 2 1 juni 2007…

maanlicht is bescherming en stille intimiteit zwijgen onder de sterren in de warme mantel van de geur van lindes donker tegen zilverlichte luchten met stille bergwolken daarboven de verre schittering van melkweg en planeten verwondering om de stille grootsheid van een moment…

in mijn kop ben ik nog jong maar mijn handen verraden groeven, aderen, vlekken een kille wind waait waar ooit de lente bloeide een warme mantel dient mij met liefde te bedekken nu weet ik de tijd nog even, dan ben ik er geweest valt er niets meer te rekken…

in bekoring zou ik de voile willen zijn voor de ogen van jou bijna rakend, luchtig zwevend in een schamel weefsel kussend dicht doorschijnend gefilterd licht is het de mantel die jou kleedt de nevel van de vroege ochtend de adem van mij,die haar zo begeert…

Haar handen trillend van woede kunnen zelfs een glimlach breken wanneer zij haar geweten voor het laatst gesproken heeft weet ze allang niet meer hoe bijna ademloos nadert ook voor haar de laatste dag alsnog maakt zij een laatste gang haar mantel laat ze thuis…

Ik zie niks meer, geen licht of duisternis slechts jouw knieval jouw haren jouw mantel, jouw gezicht door jouw geloof ontstond mijn geloof jouw licht is mijn licht waarvoor ik kniel in de grond van mijn ziel.…

Mensen die met open mantel de armen omarmen. Met het kleed der liefde de povere toedekken. Mensen die bedelen om aan de minstbedeelden uit te delen. Mensen die hun eigen noden opzij zetten om te zorgen voor de anderen. Mensen die in de puinen een hongerbloempje zien.…

van de maan Wij werden plots ‘t eeuwige gewaar Monden kropen tegen elkander aan Grauwe wolken lagen boven ’t land duisternis had al haar mantel gelegd In elkanders ziel waren we gestrand deze liefde bleek al dadelijk oprecht…

De baskische muren luisterden nederig, bezadigd geworden door veel klanken Ze zwoegden, bedekt met mantel der hoop en onuitgesproken verlangen Hun onrust ontwaakte twee duivinnen Ze knepen de wilde bessen uit en delicieus vocht kleurde onbereikbare velden rood…

in mijn herinnering neem ik je hand je staf en blije kinderogen warmgezongen door de onsterfelijkheid van elk decemberlied zie hoe ik geniet papa, je was de mooiste en je droeg jouw mantel graag een roodfluwelen kerstmis antwoordt traag op wat mijn hart in zoveel beelden ziet…

Ik heb een frisse bezem door mijn kledingkast gehaald bewaard wat ik nodig heb dat is minder de helft dus 60% schoon gewassen gestreken en opgevouwen naar de vluchtelingen zo ook mijn schoenen van 40 paar naar zeven en zeker ook mijn mantels maar geen halve, hele, mooie kleding is me sowieso een zorg!…

In mij heerst stilte die er niet is midden in de 50.000 Ierse bijen die een zwarte mantel zijn om mijn bleke huid mijn lichaam is hun hart het gaat sneller kloppen van hun gif, ik voel me verbonden, één met het leven, één met de lente het luide zoemen van de liefde hier op aarde op mij in mij…

Zij dachten hun vrouwen gelukkig te maken Omdat zijn mantel van zilver was, Maar zij moesten hem voeden en bij hem waken Als was hij een kind van hun eigen ras.…

voluit valt het doek de onwetenden verlaten de voorraadschuur handen bebloed zij krijgen wanhoopsplinters over zich heen sommigen keren op hun stappen terug vervloeken de vlag van het vaderland maar knielen voor de willekeur van meesters zij ontdoen zich van hun mantel ontbloten de borst toch zij zijn beschaamd al zij die onwetend zijn…

De liguster heeft zijn mantel aangetrokken, ik heb hem stiekem geholpen want de dagen waren mij veel te bloot. Ik heb vandaag een lichtje ontstoken het werkt op ons gemoed; als je goed kijkt dansen de bloemen in hun perkjes.…

Een mens is sterk, maar zwak genoeg om zoiets met de golvende mantel der zandkorrels te bedekken. Luchtgebrek, Leefarmoe.…

De hemel draagt een zware loden mantel met verharde tranen die nooit uitgewist waar alleen de somberheid doorwandelt en nergens schuilt een blij of lief gezicht. De aarde ligt eenzaam en begraven onder een ijzig web van dichte mist en niemand die zo’n dag wil bewaren van wolken, treurnis, zonder licht.…

. ------------------------------ uit: 'Paard Heer Mantel', 1986.…

Zwart haar mantel daaronder rood haar kleed daaronder slank haar leest een feest zij trekt zoals het hoort heel achtzaam eerst haar rechter handschoen uit haar lippen rood haar haar haar ogen zwart zij lacht uitdagend oogverblindend een ster een koningin der nacht zij is een pracht…

Geluk was ooit een mantel die zich soepel om je schouders legde die je niet merkte en niet voelde tot hij afgegleden was Nu echter komt geluk in druppels kralen kleine kristallijne die je snel moet vangen en bewaren in de zakken van je jas Laat ze in grijze tijden door je vingers glijden en weet weer hoe het was…

een vale wind veegt het scharlakenrood de mantel uit al afgezet met hermelijn vervaagt haar regenvol venijn en dansen schaapjeswolken hun ivoren wit aan hoge luchten nog kraken wielen onder volle oogst hun dagenlange zuchten maar het scharlakenrood zal snel de wereld onder een strenge vorst doen rusten…