Alle inzendingen over Nauwelijks Zicht

Ken geen vrienden en ben niet op een doel gericht, alsof ik alleen op zee ben zonder een kust in zicht. Ben een bekende van stilte, gezelschap is aan mij vreemd. Als ik een vriend moest opnoemen heette hij vast "Alleen"…

Zie hier het verhaal van mijn ontstaan, van mijn bestaan, Zo heb ik geleefd, met een hart van steen - Nu het einde in zicht komt, is er van mijn innerlijk gesteente niet veel meer over, Het werd uitgebikt met woorden als beitels, en aangevreten door de tand van de tijd.…

een foto een vader een kind levens opgeslokt door het water een moeder leest een laatste bericht mam we hebben het beloofde land in zicht ik vraag me af wat God van dit alles nu vindt voor menigeen is het hier gaan stranden het geloof in hem verdronken in de Rio Grande…

misschien achter de sterren: hou van mij ik weet: ik ben niet makkelijk vraag te vaak: laat me vrij vergeef de buien en de nukken: hou van mij hou van mij zonder vragen zoals elke dag ik van jou en dan heb je van die dagen dat ik nog meer van je hou ik weet: ik ben niet makkelijk afstandelijk soms, of koud omdat ik nauwelijks…

ik herinner me nu na 2 jaar nauwelijks wie het is die jou mist. ----------------------------------------------------- Uit: 'Zolang er sneeuw ligt', 1975.…

en tempelier is het vonnis geveld Zijn mirakels zijn zo goed als uitgeteld Voor een schrale buidel verraadt hij de Zoon Voor de prijs van een galeislaaf het zure loon van één seizoen gaat de uitverkorene onder de hamer De schatbewaarder graait in de kist Hij heeft zich van meester vergist Al was hij ontgoocheld in zijn held die nauwelijks…

speels wil ik woorden losknopen, struikelend in mijn mond, ongedwongen en met moed kijk ik de kamer rond maar stilte breekt mijn hoop als de vragen gaan vervagen, blindgeworden letters durf ik niet of nauwelijks te raken ruggelingse ogen vullen zich met zinnen nog te gaan, onvoldragen klanken die ik steeds maar weer…

Hij die komt noch gaat geen woorden draagt in zijn mond hij die geen man meer, nog geen vrouw met zijn speeksel me wassen zou hij die het brood bijna breekt het licht net niet dooft zich nauwelijks uitkleedt me rakelings aanraakt (o de paarse bessen van zijn tong hoe blauw het dons van zijn dijen rijzig eindigend in nog zachter) met…

Toen ik je zag was ik verloren dikke neus, grote oren en een lieve lach Daar stond je dan met hele grote ogen die nauwelijks bewogen als een houterige man Wat ik ernorm begeerde was je hoofd als een ballon roodverbrand door de zon dat me intrigeerde Ik ben gevallen voor je benen lang en enigzins stijf verbonden aan je lijf en aan…

verrotting dringt diep en intens door de neusgaten Bomen krachtig in het groen tekenen de eerste verkleuringen Mos en dennennaalden geven met gesloten ogen de indruk van hoogpolig tapijt Het licht van de laagstaande zon wordt verdeeld in diverse stralen van magisch licht Het gekwetter van de vogels is verstomd tot een nauwelijk…

hij uit zijn stoel op zijn tikmasjiene duvelt op de grond; hij weet de rand van de taal bereikt voorzichtig naar een oude boekenkast schuifelend (soms wordt hij eeuwen stof) negeert hij het dode grijze oog bij een aantal tijdschriften en bundels blijft hij staan en probeert zijn leven in gestrekte sentimeters te schatten het loont nauwelijks…

Hijgt nauwelijks ontluikend boos, ‘s Lijfs strelend zacht besluit.…

Toch, en dat zult u nauwelijks geloven, ben ik, een heel gewone jongeman, een gruwelijke weerwolf nu en dan. Mijn zelfhaat raak ik nimmer meer te boven. Maar mijn vriendin, wat moet ik nu met haar? Liefst houd ik dit geheim, dat laat zich raden. Toch dient zij dit te weten, dat is klaar. Zal zij mij nog beminnen of versmaden?…

beschaving en schoonheid af waar vroeger alles blonk en voorzichtig schitterde zijn mat en dof nu de traditionele weerkaatsingen van harmonie die er was in ons hart omdat respect voor elkaar het gedrag dirigeerde met norm en waarden uit de opvoeding zo tegenover elkaar met een te kleine woordenschat voor goed overleg nauwelijks…

maar geef me een passende jas met een sluiting die ruimte laat vrijuit te inhaleren toon me jouw vallei ongerept en uitgestrekt waar ik mag struikelen over stenen die uiteindelijk treden blijken te zijn naar de verheldering van zuivere vocalen die me als een bergstroom blijven begeleiden zonder ooit te verwateren daar, op nauwelijks…

hoe kan een woord de weg naar het leven volgen wanneer een kind de nacht ingaat hulpeloos achter het enige raam van eeuwigheid waarin alles verdwijnt en aan de wind wordt toevertrouwd hoe kan hij het doodgaan begrijpen als de dag nog maar nauwelijks heeft ademgehaald zijn ogen nog nooit het licht hebben gevangen of een vlinder…

De lege blik in zijn ogen De tranen die nauwelijks drogen Het verdriet dat niet weggaat Geen arm die om hem heen slaat Geen schouder om op uit te huilen Zijn ziel zit vol schrammen en builen Hij heeft niets meer om te winnen Dat weet hij ook, diep van binnen In gedachten loopt hij door donkere mijnen Hij wil van de aardbodem verdwijnen…

En zie De regen daalde neer Ontfermde zich over Onwetendheid en twijfel Vogels verdwenen uit het luchtruim Terwijl wolken zich samenpakten En de grijze sluier ons allen omarmde In zijn kille barmhartigheid In het hart van deze grauwheid De eenzame zaal, een tombe Een troon van afgebladerd goud Verleden dat nauwelijks meer is Glazen…

Door de inkomsten van zijn cd's op Curaçao te laten binnenstromen, hoefde de zanger daarvan nauwelijks iets af te dragen aan de Nederlandse fiscus.…

Rond lig je daar in de herfststilte Bruin grijs in je volle rust Schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad Koestert me in je beschutting Je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid verlicht Verwarmd openend naar je rondingen Inademend je lucht Jij laat je strelen door de lodige wolken Opduikend…

Dit wordt het laatste gedicht wat ik schrijf, nu het met mijn leven bijna is gedaan, de scheppingsdrift me ook wat is vergaan met letterlijk de kanker in mijn lijf, en, Heer (ik spreek je toch maar weer zo aan, ofschoon ik me nauwelijks daar iets bij voorstel, maar ik praat liever tegen iemand aan dan in de ruimte en zo is dit wel…

Jij ligt daar rond in de herfststilte bruin grijs in je volle rust schoonheid straal je uit Jij slokt me op in je paardenpad koestert me in je beschutting je helmgras verwaait nauwelijks in de zeebries Ik treed in je wijdsheid licht verwarmd openend naar je rondingen inademend je lucht Jij gestreeld door de lodige wolken opduikend boven…

mijn lichaam schoon en naakt gezien door zijn hunkerende bewonderende ogen er is geen valse schaamte dek me toe, straks als we hebben liefgehad….als de hartstocht heeft plaatsgemaakt voor serene rust dek me toe met een deken warm van liefde en passie het geluk dat we samen mogen delen is zo groot we hebben nauwelijks woorden nodig…

het kind dat zoekt naar dunne plekken en de afbeelding van het licht, hoe het om een glimlach weent, als vreemde, ongezien dat het steeds meer wordt in een beheerste vorm; grachten vol gedachten, bovenop de stilte van het alledaagse en hoe het tenslotte zal weten dat het schrijven moet omdat gesproken woorden achterblijven in muren en er nauwelijks…

dwingt het rietland mij naar vurige oorden daar geraak ik op bospleinen waar op binnenplaatsen van dakloze vertrekken kleurig bluswater zich schuilhoudt daar wacht ik op de oordelen die vonnissen met zich meeslepen en als bliksemschichten inslaan daarbij de vlammenzee verder mijn land opsturend ik wenk het vocht dat doven kan het beweegt nauwelijks…

Haar ogen priemen, ik voel haar kijken, Kan een lach nauwelijks, nee... echt niet voor me houden. Ik wil haar raken, maar kan enkel reiken. Ben een bokser, verslagen, al in de touwen die alleen overeind blijft, om er te zijn.…

welkom in ons Nederland waar u als zware crimineel geen last heeft van tegenstand maar mag zitten op fluweel wij beschermen uw rechten ga gerust uw eigen gang want wij zullen vechten voor uw welzijn en belang onze nijvere advocaten staan altijd voor u klaar en zullen echt niets nalaten u loopt nauwelijks gevaar maakt u zich geen zorgen…

Ondertussen ijskoude bevelen van officieren nauwelijks begrijpend. Wat kon het de leiders schelen wie hun soldaten diep in hun hart waren, waarvan ze droomden, waarop ze hoopten? De dromen van wie de dood wachtte, waren in ieder geval minder onnozel en verwoestend, dan de ijdele hunkering naar glorie op het slagveld.…

verzet zich Weerschijn roept zwart op: de maan zoekt een rivier in de zwemmende nacht Het huis is vensterloos De bewoners leven van vergrendeling In de bloemen zijn de kleuren vermengd en gesloten in hun kelken Ook de lippen laten slechts vermoeden wat hen onzegbaar als gemompel toe en talig op elkaar doet liggen Nauwelijks…

Een gebaar van haar zijde Nauwelijks zichtbaar Maar een vloedgolf raakt me Alle geketende emoties komen vrij Zij wenkt Niet meer dan een luchttrilling Voor mij een orkaan die alle remmingen optilt neerzet als machteloze brokstukken van een overwonnen verleden Voor altijd verdwenen Zij glimlacht Op haar gelaat verdekt Ik zie een overweldigend…