Alle inzendingen over Niet de jas

Vanmorgen toen ik wakker werd, - Geloof me 'tis echt waar - Verdwenen was mijn rode jas! Da's wel een beetje raar. Wie wil er nou in vredesnaam Een jas groot als een tent? Geen mens dan ik past in die jas, Zelf niet 'n reuze vent! En zeg nou zelf, 'tis geen gezicht De Kerstman in z'n shirt. Wat is een kerstman zonder jas?…

hij stond op pakte zijn jas met de kleur van de dag telde de knopen op rij sloot ze met zorg de middag en avond voorbij hij knelde werd krap de naden legden het leven van maanden en jaren steeds vast vandaag heeft hij de jas van moet laten hangen treedt onbevreesd de dag tegemoet…

mijn hand op haar borst voelde een jas geen huid wilde een veld geen straat…

Seizoenen pasten je een jas je keek meewarig naar de knopen de binnenzak waarin wat wisselgeld geen meter kwam er aan te pas de zoom werd kort naarmate ingelopen dat hij je warm hield was het enige dat telt…

zonder jas loop je in de regen onbedekt, zoals je bent ik kijk naar je vanachter glas net als altijd, van een afstand geen pas neem je teveel en woorden zeggen je niets maar als onze blikken kruisen versta ik je eenzaamheid je bliksem bezocht mijn ruimte die deelbaar werd door twee mijn jas hangt aan je lippen stilzwijgend vrijblijvend…

de gerafelde gaten in de oude jas vertellen een verhaal over kapotte dromen en een beschadigd leven te vaak opgelapt met loze beloften ooit was hij nieuw mooi en geliefd nu giert zijn eenzaamheid door de gaten neergesmeten op de voddenhoop zoekt de afgeleefde jas kleumend naar wat warmte bij de afgedankte trui en…

Overstelpt door gedachten vliegen woorden langs het duister op zoek naar licht en warmte naar jou, mijn seizoen niet de jas verwarmt zinnen in de tijd, noch handen in de zakken verstoppen het jou in mij, geknepen vuisten verkrampen niet meer de ooit gesloten handen geopend naar het voorjaar vliegen wij voorbij uren vinden…

sneeuwstorm witte woorden in jas verpakt ruzie op glad ijs verkoelt…

de jas steeds losser rond doorgedragen schouders hangt alleen nog tijd…

Het was maar Een jas, zeg je, Een omhulsel En zeker niet De kern, Klaar om Te worden Verstrooid, En nergens Te worden Teruggevonden…

Wat herleeft is verzonken in de binnenzak van mijn jas ongrijpbaar voor de vingers pluist de voering zich in scheuren Mocht de dood van lange akkers zich in luxe baden en is het sterven getekend bij ’t geboorterecht laat mij dan gaan in die oude jas Wat blijft is verstoken van zonden en slechts de dragers zijn verhuld in stille momenten…

Door de wet van de zwaartekracht opent hij zijn strakke jas en dan als de metamorfose een feit is, eerst nog verbaasd over ’t feit dat de jas te ruim is, komt het besef dat zijn vleugels gelijk aan die van engelen, zich ontvouwen. De bekoorlijke pracht van de vlinder ontvouwt zich, een wonder, een engel, een vlinder?…

boven het maaiveld in kleurige voorjaarsjas de fiere krokus jij schittert en straalt alsof het nooit anders was in zon-gele jas niets kan jou deren geen weet van tijdelijkheid dat is zonneklaar nietsontziende hond trapt je hard de aarde in plast over je jas vertrapte krokus je zonnige leven lang boven het maaiveld!…

Ik groet je en je aait mijn paarse jas daarom wou ik heel even dat mijn huid van donkerlila was.…

Het lichaam wordt geruimd als afgedankte jas.…

Ik was de jas die je schouders bezwaarde jeukte in je nek je wierp hem af op zoek naar lucht ik verdrijf je geur…

In de herfstnevel ontwaar ik de blauwe jas van mijn trouwe hulp die achter de kruiwagen pijprokend wacht op de nacht…

Confetti van de bomen Waait op mijn jas Feestelijk gevoel Ik ben zo in mijn sas Zomaar uit het niets Een confetti-feestje op de fiets!…

mijn kleur is als een jas omsluit het stukje leven dat van niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien voor de zon de jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en…

Langs het spoor een verdwaalde veter Ook een jas, in donkerrood, Oh, wat was hij dood...…

Een jas een tas van converse een schoen een sok van converse een trui een vest van converse en een onderbroek van Bjorn Borg…

je eigenlijke kleuren worden steeds duidelijker zichtbaar nu je je eindelijk mag ontdoen van die jas die je al die jaren met je mee torste omdat…

ik speelde met een houten vogel in een dorp op een wintervacht waar we Brahms hoorden aan de gracht en ons bogen over een kogel we liepen samen over het veld in een jas en een mand vol waar de componist zagen zonder haar als de koude oorlog zonder held we waren anders dan de leraar met zijn jas en versleten sjaal die ons interesseerde…

mijn kleur is als een jas omsluit het stukje leven dat van niemand was ik warm me in onzekerheid aan buien of de zon jas aan bij gelegenheid ik sla in kwetsbaar zijn mijn vleugels uit en toon mijn lijf ik wacht tot niemand kijkt als naakt verleidt gaat open komen mijn woorden strelen langs je borst je legt mij aan en zoogt…

eerder bewandelde wegen wil ik de sporen zoeken die je achterliet tussen het onkruid nee, schrijf me niet over poëzie maar dicht me een jas met open ogen…

met ijzige lucht bekleed ademt het land nog onbewogen als een kale jas vol weidse stilte zo tijdloos om me heen…

Een oud man in de straat zijn klein verhaal aan de oude vrouw het is niets het klinkt als een ijl treurspel zijn stem is wit zij gelijkt een mes dat zo lang werd aangewet tot het staal dun werd Gelijk een voorwerp buiten hem hangt deze stem boven de lange zwarte jas De oude magere man in zijn zwarte jas gelijkt een zwarte plant Ziet gij dit…

bewandelde wegen wil ik de sporen zoeken die je achterliet tussen het onkruid nee, schrijf me niet over poëzie maar dicht me een jas met open ogen…

Het verdriet zit in hun genen, als door een jas omsloten. Het verdriet slijt, maar verdwijnt niet. Bij het herdenken wordt verdriet weer actueel. De jas gaat open en de zon schijnt even op die oude wond. Zonneprikkeling wordt pleister. Meedragen, tot weer een volgend jaar, de zon weer even schijnt op die oude wond.…

Een kast vol jassen Mogen wij in ons leven passen De één zit als gegoten In de ander word je uitgefloten Je wordt beoordeeld naar de jas die je draagt Er is bijna niemand die naar de inhoud vraagt Ga je een keer bloot Dan schrikken de meesten zich dood Zien ze je gaan Zoals je eigenlijk in het leven wilt staan Incognito is de jas…