Alle inzendingen over Ondergesneeuwd

Grijze winterdag verlangens naar de lente zijn ondergesneeuwd.…

kou vat aardse tranen samen in schittering van wit kristal verhullend als een liefdesmantel overheerst het schonende grote getal elk vlokje toont complexe tekens voor wie eenvoudig dieper kijkt het is de massa die verdoezelt hoe de eenling om zich reikt uniek in hun eigen signalen dalen bevroren druppels neer om als de dooi komt te…

op Bestuurders die Misschien wel net als Zij vastgevroren zijn In de oneindigheid Van de poolwinter - Meer dan vijftig Onder nul is het er, En ik denk aan De vlammende ambitie Die in mij leefde, Verlangen om er iets Van te maken, Van dit leven, En constateer dat Ook de vlammen van Mijn innerlijk vuur Gestaag zijn ondergesneeuwd…

Ze had de oplossing voor alles De ultieme ontsnapping Had zij bedacht Maar voor ze de gevolgen Op waarde had kunnen schatten Was ze al ondergesneeuwd In een veel te witte droom…

winterse buien verlangens naar de lente zijn ondergesneeuwd zelfs de tere krokusjes dragen een hoedje van sneeuw…

als de leugen waarheid wordt helder denken raakt ondergesneeuwd hopen witte duinen zich op tot zwarte wallen…

Het heeft iets te maken met liefde elk jaar word ik ondergesneeuwd als ik naar de Jungfrau loop geloof me ze is groot en sterk zit en kijkt elk jaar tot er geen man meer over is.…

Er hangt een gordijn tussen mensen. O ja, je ziet het niet die onzichtbare scheiding. De een gelooft dit, de ander dat. En al wil je erover praten, het gordijn gaat dicht, zonder aanleiding. Het leidt tot oorlogen en geweld. Is de mens daarvoor gemaakt? Wie heeft hem als rechter aangesteld? Is er iemand die dat weet? Een oordeel is heel snel…

De vredelievendheid van de mens lijkt te zijn ondergesneeuwd al doet iedereen de wens om vrede vooral te bewaren, ‘t zijn de onvredelievende figuren die het altijd weer weten te klaren, de vrede teniet te doen!…

ik sla de dekens op open de gordijnen en vind de grijsheid op de stoep het had aanzienlijk wat bezems gekost om deze uit m'n leven te vegen gisteren was alles kleurrijk opgedroogd maar ben vannacht toch weer ondergesneeuwd…

stappen lijken bevroren herinneringen spiegelen weerzien, dolend bovendien buigzaam lijkt te breken ondergesneeuwd gewicht beticht ik mij de oorzaak blaas in mijn handen als om een ijskoud hart dat in geweten snijdt zomer in winter opwekt…

ik heb de lentes niet geteld maar het waren er minder dan ik me herinner vaak bleken hun bloemen bevroren of ondergesneeuwd de zon ontbrak omdat storm met regen smeet toch wist een kleur de sfeer te domineren het rood satijn van valentijn in alles kom je hem tegen zonder er iets om te geven aangewaaid en dan natuurlijk…

Innerlijke klanken van mijn ziel vallen als gekraakte noten in mijn inmiddels geschoren voorjaarshoofd Mijn hart klopt in ritme op tonen van muziek behorende bij een ondergesneeuwde winter Inmiddels worden nestjes gebouwd van restjes halfbakken wintergoed. Voorbij de tijd, vliegen jonge vogels zomer in…

zo breekbaar ben ik als het licht dat kaatst op een winterblad glanzend, maar bros zodat de vorst het makkelijk, vinnig krakt zo kwetsbaar ben ik als de merelvleugels ondergesneeuwd wachtend in een tuin onder de liguster op de bekoring van de zon zo frêle zachtjes luisterend naar een lied de boventoon van vreemde vogels…

een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen lijken ze onhoorbaar, ondergesneeuwd…

Een steeds verloren vergezicht spreidt zich over torenspitsen heen spotlights op glas in lood gericht belichten helder het rijk alleen vergeten gras bij morgenlicht nestelt wild ganzenpas onder steen het platteland vergraasd, ontwricht verjaagt de zwaluwen uit het veen maagdelijk baart de wintertijd haar vorstelijke enig kind ondergesneeuwd…

Mijn gefundeerde mening zou helemaal ondergesneeuwd raken, in een wereld waarin voornamelijk nog kwiek-artistieke oma’s van na de oorlog de dienst uit maken. Troosteloos slofte ik naar mijn stoel en broedde venijnig op een reactioneel gedicht.…

ik slijp mijn dagen aan botte stenen vlak en nauwelijks door te zagen het is geen tijd om te wagen het is van binnen in stilte wenen de lente is vals gestart ondergesneeuwd met wit en zwart een vleugel is al vallend gebroken lijmen ligt niet voor de hand ik heb mijn pols nabij mijn hart gestoken zal moeten wachten op het licht dat landt…

een ondergesneeuwde berg geeft jou geen warmte kille glitters verspreiden rond hem alleen door putten dijken en dalen gaat de slee spoor mijn geheim in waar ongeschreven brieven door de sneeuwbanken naar jou toe stromen zal jij in de labyrint van jouw gedachten een woordenboek zoeken om mijn brieven te vertalen?…

ik ben veelvuldig in contact getreden met het recente verleden de lijnen naar de toekomst zijn vaak overbezet historische gebeurtenissen lijken vandaag de dag ondergesneeuwd retorische vraag is of dat ooit essentieel anders was petite histoire van alledag (en allenacht) boeit mensen verreweg het meest van Al als saus fungeren roddel en achterklap…

Hoe heeft het zo ver kunnen komen mijn twijfels zijn nu diep gezaaid Ik geloofde onvoorwaardelijk in jou maar ben jij mijn liefde wel waard Hoe heeft het zover kunnen komen dat ik het helemaal niet meer weet En ik nog wel met je verder wil gaan of dat ik je liever voorgoed vergeet Hoe heeft het zover kunnen komen ik ben langzaam ondergesneeuwd…

woord je eigen leven beleven dansend op het evenwichtskoord het is je vol liefde gegeven De wereld draait toch door gelijk wij gelijken zijn ben je tegen of er voor voorkom jouw eigen pijn Hoe groot kan het verlangen zijn behagen of ziels alleen echte liefde is echt fijn voorkomt een hart van steen Mensen weten het altijd beter ondergesneeuwd…

Leerden lopen blij met elke hand en leerden praten zonder iets in de gaten, probeerden uit zonder besef van duit of buit of ophef en van wat nog voor de boeg Eenmaal groot zien we: er zijn velen naar wie gekeken we leren onze naam en mijn te zeggen van wie is dan belangrijk om niet ondergesneeuwd en minder goed bedeeld.…

Kerst blijf ik verbeelden als een wit winterland van oneindige sneeuwvelden en schitterende ijskristallen van vredige dorpjes die ondergesneeuwd liggen onder een stralend firmament van miljoenen sterren die licht halen uit die grote staartster boven de stal alles ademt eeuwige vrede en rust ineen heilige nacht Kerst beleef ik in een groen…

Haroun Tazieff Zijn lijf is katachtig zijn lichaam gekromd maar innerlijk een en al tegenstrijdig Hij stelde zich op als strijder bij het ontrafelen van de ramp de raadsels rond het meer van de stikvallei Een strijdbare eminence grise op onderzoek in Kameroen Zijn vader Mohammed Sabir Tazieff was telg uit…

.' Laatst nog in Sleen en we zagen zwarte wolken en een kleine maan en we praatten wat over de toekomst De kranten hadden gelijk: het begon te sneeuwen en te sneeuwen heel Nederland was ondergesneeuwd Waar je ook kwam zag je onze wandelsporen en hoorde je overal Emilie's heldere stem een beekje door al dat land bleef…