Alle inzendingen over Ongebroken wit?

ik las de woorden in de spiegels van je ziel de letters niet volledig uitgegroeid maar toch subtiel het kinderschrift dat in je jeugd gebroken was heb jij weer opgepakt nu zijn de hoofdletters verleden tijd en jouw gevoel schrijft onbezorgdheid ik lees de lach weer in je ogen het kind in jou is ongebroken…

wie zal het duister klaren als eenzaamheid opkruipt uit de grijze straten wie zal je vinden als je zand in ogen strooit het ijs ongebroken laat wie zal je blik scherpen als je de verbeelding aan de wilgen hangt en onleesbare poëzie liggen laat wie zal van je houden als de stilte in je woorden klinkt en je voorbij bent gegaan…

we tellen noch noemen de breuken de malen dat Magere Hein met zijn messcherpe invitatie zwaait we delen ongebroken een tere traan van de lenteregen op prilgroen voorjaarsblad we weten wat we gisteren wilden weten de onmeetbare tinteling van droef verlangen…

ik heb ze hun handen zien wassen in de onschuld van het pas geboren kind terwijl ze kijken in de ongebroken spiegels die je enkel nog in baby’s ogen vindt het is hun waarheid die geen antwoord krijgt omdat nog te vaak de warme lach achterwege blijft kou steeds hoger rimpelt in het al vroeg geschonden emotioneel blauw…

smalle vensterbank op de neus van een auto waarop kan ze nog eindelijk verder het vuur zit in de peuk keten ongebroken de nacht is vol maan en regen tegelijk de kou kruipt langzaam slaan we iets over terug naar het felle licht de nacht is leeg stiemende regen ronde van de nachtwaker hij komt haar tegen…

Dit is de tijd. Je mag zeven keer raden. Zeven maal zeventig keer heb je de tijd om gissend en missend, door schande en schade wijs, te ontkomen aan de kwade droom van de wenteltrap eeuwigheid. Dit is de tijd, de tijd om te zorgen, zorgend staan met je rug naar het vuur, bloot aan de dood, in het leven geborgen, lezen de schaduwen van morgen…

adem hijgt in droge dorst verslikken giert in boventoon koorts spookt in gedachten geluiden praten ongewoon lippen breken fluisteren woorden die verijlen in de nacht ogen dwalen zoeken liefde voelen dat de handen zijn gevat rood gloeit nu nog ongebroken, maar stilte heeft in rust de genezing al besproken…

puur maagdelijk wit zover mijn ogen reiken schone illusie…

Een ster is zij temidden van de nacht voor niemand dan zichzelf en haar wild verlangen Vertrouw het toe aan de maan Verschijn wit aan wolken Fluisterend gemurmel van de sterren ongehoord Haar ademhaling licht en glijdend Ze droomt nog steeds iets te betekenen In het donker van de nacht…

Ik denk sneeuw Paddentrek, sneeuwdek IJzig gegeeuw Zomervertrek Heersend eigengerief Niemand is lief Geef mijn woord Gevoel gesmoord.…

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

als je kon was je weer een vlinder wit helemaal in 't wit je fladderde als je kon je dartelde boven lavendel blauw heel diep blauw als ik kon vond ik opnieuw de liefde uit licht ik omvormde licht tot goud ik sprokkelde schonk het je bladgoud voor de liefde nooit te oud…

De pastoriemuur is van een soort wit dat mild en zacht een brokje stilte pacht een wit dat met kamille langs een korenakker eenvoud deelt een wit dat als een haagwinde zich aan de zon blootgeeft hier kom ik graag de ingangspoort met ronde boog is altijd open er staat een uitgebloeide blauwe regen…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van de gebalde vuist wit de gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit het roerloze doek dat leeg op beelden in pigmenten wacht wit is de razende storm die…

jou vergeten in witte bloemen vullen lege dromen de dag verloren in witte wolken van verdorven donkere nachten lachte jij blijf nog even wachten tot ik mij terugvind in jou in mij…

Ze hadden mooie slanke benen alle drie ze waren twintig de tafeltjes waren wit de stoeltjes ook ze blonken…

Van een zomerblauw zou ik je kunnen weet je van een rozenrood ik zou je van veel wit en geel en violet nog meer van aubergines van dat mooiogend blinkend van dat glanzend zwart ik zou je van veel groen en weet je ik zou je van dat dat felle lila lavendel op een border netjes in de rij en van sneeuwwitte anjers zie er is veel…

Witte donderdag de rhododendron bloeit wit bewolkte hemel…

Nachtelijke schaduw geeft stilte diepere voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterse witte van het vergeten daglicht alle zinnen die je proeft vormen een zelfgeschreven maanbrief een groot verlangen naar een droom.…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van vastgesnoerde vuisten wit zijn gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit is het lege doek dat wacht op beelden en pigmenten wit de gierende storm…

maan vervleert door klapwiekende muizen stralen verkorten schaduwen naar ontkleurend duister de grond is nog warm als het licht zich spiegelend aan de hemel de aarde een laatste veeg geeft maan versijpelt in een vallende schemering de ongebroken roos domineert wittend zicht maan en roos roekeloos in hun spel met stralen van licht…

Niemand had ooit geloofd, dat bij zo'n groot verlies, waar de vlam werd gedoofd, verdriet het vuur uitblies, licht zou worden ontstoken in de bitterzoete herinnering en de liefde nog ongebroken voor mijn lief die heenging. Verdriet beheerste mijn leven na dat tragisch ongeluk, toen jij dat jouwe hebt gegeven.…

specie was nog oorlogs best verdroogt en kruimelt op de weg naar morgen de stenen zijn hun draagkracht kwijt hechten niet meer als geheel het wordt hen allemaal te veel maar het interieur blijft bij de tijd in jeugdig renoveren de trends steeds uitproberen de discrepantie wordt te groot een bouwval rijp voor sloop de geest nog ongebroken…

ik heb zo vaak uit losse hand je lichaam op papier gezet nooit verder dan het silhouet je sloot voor mij je dromenland ik zag de onschuld van je ogen maar hoorde niet je dubbeltong die suikerzoete tonen zong en mij keihard heeft bedrogen hoeveel codes ik ook kraak jouw lichaamstaal is ongebroken dit terrein blijft altijd braak de sleutel…

Hij heeft gebeefd te zacht toe gestoken de ogen puilen ongebroken vol van vrees. Het krijsend vlees blijkt niet te willen lillen is nog geen het. Ze leeft. Een tweede stoerder stoot brengt eindelijk de rust 'Sorry' sust de halve zachte slachter zacht en onder ’t bloed.…

als verlangen in tranen geslopen mij vertelt van de mooiste dagen waar het heden reikt naar morgen onze toekomst vol liefde wacht zoek ik een lach in vertwijfelde ogen ligt er diepverborgen hoop waar de belofte van enkele tranen het verleden achterhaalt maar bitterzoet en ongebroken sluipt verlangen zacht nabij elke toekomst huilt zijn…