Alle inzendingen over Onvolkomenheid?

Zeven werelddromen lang zwierf jij in dwaze gedachten in een onbegonnen rugzak verstopte jij jouw enig hart tezamen sliepen wij druilerige nachten gekoesterd in droombuien uit met vreemde gedachten liepen wij langs kusten van het eiland, onze voeten bewogen in het rulle zand het strand leek eindeloos, getogen tussen onvolkomen en verpozen…

Toch moeten we verder en willen we licht zien, durven we hopen, liefhebben, al is het onvolkomen, al is het dwaas wat wij soms zeggen of doen. Leef nu in vrede. Bij de plotse dood van R.G., op 2 jan. 2014.…

raakt iedereen en maakt alles relatief en gelijk, toch broedt in de ziel een rusteloos heimwee naar de stilte van een vroeg begin in tijd, resten van een ander leven wat de weerstand naar het einde voedt, die bijzonderheid te herontdekken op de gemiste treden van de werkelijkheid, om niet bang te zijn te sterven, maar voor de onvolkomenheid…

In deze complexe tijd keek ik achterom met een naïeve verwondering, door de jaren uitgelicht liefst wel in spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, de drift gevat in het licht van het liefdesvuur, een warme mantel door velen werd gedeeld het herkent het sterven zich in de kleine…

Afscheid herkent zich in de kleine dood na elk moment van minnekozen lijkt zicht te hechten aan de schaduw van verloren tijd, als die zou bestaan decennia las ik elke verwondering in spiegelschrift, onomwonden, deels vermomd door onvolkomenheid gesmoord in eigen twijfel maakt het subjectief, gegrift in hersencellen, een weg…

Onvolkomenheden eenvoudig weggewuifd, weggeslikt. Totale wanorde in het hoofd, gekte toegeslagen, jezelf verloren. De wereld om je heen, waarschuwingen niets je kunnen bekoren. Pijn angst voor het weer verliezen. Nooit meer voor jezelf kunnen kiezen. Dat is de weg te nemen naar puur levensgeluk. Een symfonie in de geest geboren.…

De valkuil van onvolkomenheid loopt zoals voorspeld altijd op ons vooruit.…

In zonde ontvangen en geboren grote woorden voor een weerloos kind ik wil die woorden niet meer horen al schuldig voor het leven nog begint natuurlijk zijn we niet af en onvolkomen maar loopt het bij geboorte dan al stuk dit kind bevestigt al onze dromen we zijn zo blij zingen van geluk de kerk moet stoppen met dat drammen over zonde en schuld…

Opgestaan de ochtend beleefd indrukken opgedaan de spiegel bekeken kleding uitgezocht de dag tegemoet het leven weer aanvaard in al zijn facetten denken aan noodzakelijkheden terzijde schuiven van narigheden die iedere dag weer tot mij komen mijn gedachten herhalen zich in een zekere rangorde daar ontkom ik niet aan het zijn vleugjes onvolkomenheden…

seizoen wat niet toevallig voorbij kwam takken hebben hun bladeren vrijwillig afgestaan, troost als groeisel op de kale stammen rijpt het mos non-perfectie van ieder gevoelsmoment, onmogelijk uit te drukken in een expressie van de taal naar ieders dialect gekend, vertaald naar een eigen verhaal zich laat verleiden door onvolkomenheid…

Hij heeft zich jegens mij in het ongelijk willen stellen, opdat Zijn schijnbare onvolkomenheid mijn liefde zoude ontroeren en ontrusten, opdat Zijn schijnbare duisternis mijn liefdesver- langen des te dieper zou doen glanzen.…

Voorzeker bestaat niets wat niet is en zij is alle vermoeden, ook van louter pijn, want alles ontgaat me, het gaat met haar naar nergens ; ik denk ergens is lijden zo onvolkomen als tijd die ontbreekt zoals nu, en dan.…

welgemeende en vooral warme wensen uitstrooien -een kleine kuch is hier op zijn plaats- alsof ik het vermogen zou hebben* *zie kleine kuch zodat ik dan na alle festiviteiten -de kipfilet van de C1000 smaakt best wel naar kalkoen- weer gewoon een homo sapiens kan zijn met al zijn, schuine streep, mijn fouten, onhebbelijkheden, onvolkomenheden…