Alle inzendingen over Onvolkomenheid?

de landman trekt zijn sporen trouw aan 't wisselend seizoen standvastig ploegt hij voort wie zal hem storen zo toegewijd ook is een moeder met haar kind trouw aan haar taak voelt zij de liefde stromen wat til ik nog aan schaamte over een miniem gemis er is geen schuld aan onvolkomenheden de schaamte over menselijk tekort gaat dieper…

verlaten van groen ingetogen op jezelf je naaktheid ten toon zo sta je daar, moederziel mijn meelij is gewekt terwijl het een natuurlijk verloop is toch… je grandeur van weleer komt weer, dat weet ik toch… op pijnlijke wijze wordt blootgelegd de onvolkomenheden opgelopen tijdens storm, droogte, hitte, natte en toch, ben je volmaakt…

gehemelte aan leegte blijft plakken een lichaam sterft bloedeloos tot schijndood, verdrinkingsdood wegen scheiden naar ieders weegs, naar onderaardse brieven, ongelezen drenkelingen wandelen in hun slaap, praten over oeverloos land, door halfduistere gangen in wankele spiegeling gloort een bruggenhoofd mosbegroeid naar begeerte, onvolkomen…

het valt niet mee een bedoeling te vinden voor dit gedicht noch voor een dodenakker in het lentegras een maandagmorgen, een gewichtig gezicht voor de schemer die soms op duister lijkt dan weer op ochtendgloren voor de onvolkomenheid van perfectie of om zomaar te worden geboren vergeet de belastingaangifte niet, leuker konden we het…

Tot inkeer gekomen is mijn soort de natuur gaat haar gang Verlost van onvolkomen aandacht.…

En hoe zijn je woordenloze dromen die zo onvolkomen en chaotisch, grotesk zijn en psychotisch? Ach, hoe is toch je diepste verdriet, wat je niet ziet, wat je niet kan horen in bodemloze afgrond verloren? Hoe eenzaam is je arme ziel de peilloze diepte waarin je viel en je pijn verbeet, hoe moet dat zijn?…

En ben ik uniek in al mijn onvolkomenheden......…

diep, intens gelukkig zijn was haar laatste wens zwevend, levend op een wolk als een herboren mens vrij van schuld of schuldig zijn geen lasten op haar rug geen zonden, wonden op haar ziel omhoog en nooit meer terug geest en lichaam in harmonie geen onvolkomen woord verleden, heden smelten samen niets dat haar nog stoort diep, intens…

Alle pijntjes, epidemieën en onvolkomenheden te ervaren? Is dat wat ik al die tijd gemist heb? ik ben mild als het zo is, dan is het zo. Blijkbaar nog rustiger aan doen niets doen misschien?…

ik leefde zonder einde in het middelpunt op de platte aarde elke dag een nieuwe zon waar was de vorige gebleven wachtte ze tot zij weer mocht misschien was ze opgegeten aan de koepel de vastgeplakte sterren ze gaven licht bij duisternis de hemel was dichtbij onbekommerde kreukels en onvolkomen barstjes maakten schoorvoetend…

ja we worden ouder zeg ik telkens als de nacht zijn vrucht werpt en ik hongerig het gezalfde tot me neem de dood leidt terug en spreekt de tijd tegen, de tijd die alsmaar kort er is geen wetenschap in deze allure van een plaatstalen aarde soms ben ik zwak en mompel een gebed, maar het is niet waar dat de hemel splijt voor onvolkomenheden…

het kleed van storm, puur damast rukt aan tak en gevel het breekt spontaan, de inertie vaccineert bij tijd en wijle de kracht zeer onbeheerst de natuur defragmenteert de bouwsels van steen en kapitaal tot een transparant geweten, het scherpt de hoeder van aandacht tot onvolkomenheden en willekeur hamer en sikkel, spijker en riet hakbijl…

waar een streling of zoen zich vermaakte met de tere huid die regelmatig staakte en de imperfecties kende van de pijn geen één beminde zoals haar lieve schat die op de vage en dunne lijntjes schreef en haar de verdiende hoogachting gaf het houden van lag niet meer in het klad ze genoot hoe hij de hartstocht bedreef en haar de onvolkomenheden…

Karakterbomen tekenen het karakter geven gave wortels aan de geest hechten het hart aan de emoties en al die tijd geschreven denk ik dat je mij zal herkennen in toon van gevleugelde dromen ritme van jouw onbaatzuchtige ziel tot groter groeien, wijs bemoeien nodig jij onvolkomen lentedruilen tot krachtigere adem, zuurstof vermogen innerlijk…

verder weg toont de hemel zijn immens gewicht; een oneindig uitdijend gewelf dat mijn bestaan verengt, ongrijpbaar voor mij als mens mijn gedachten worden allengs, als gedwongen, naar binnen gericht op zoek naar een laatste wens het afscheid valt zwaar niet alleen in de geest of in je ogen doch ook in de laatste stap op het onvolkomen…

Decennia lang al mijn verwondering, ik las het in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in een lichtschijn van het schoonste vuur met de liefdesmantel gedeeld.…

geheel onverwacht een nederlaag tegemoet historisch in zijn verslagenheid Er waren angstige dagen geweest van grote twijfel in de buurt waar de groene bomen zwegen en natte regen alle talen sprak Sprakeloos was hij geweest in al zijn nederigheid beledigd door domme mensen en denigrerende opmerkingen over niets ter zake kwetsbaar in zijn onvolkomenheden…

Ze vindt neef met regelmaat op zondag ergens onvolkomen: doet dan het raam open. Laat lucht binnen en wijst haar angst in gedachten de deur. Stop toch! waait ze haar armen ten hemel. Neef ontkent, schaamt, verstopt en belooft iets halfs voor de vrijdag die komen gaat. Hij is nu acht en vijftig.…

Als knop gebroken, onvolkomen, bediendes van een hoger doel. Modder, afgehakte stompjes, het veld ademt vergank'lijkheid. De echo galmt in stilte, dreunend, de aarde antwoordt, rustig kreunend. Slagveld verlaten, stille trom, getuige van de eindigheid.…

gesmeerde kleiën billen in een mist van elementen Handen van steen en water Kneden, kneden, kneden de essentie geslacht op uitgerafelde tafels van vlees Het gebed van organen wachtend op een verhullend teken Getekend de akte van de lendenen Perfide onvermogen van de perfecte lichaamscurve en het ziedend persisteren lijzig evenbeeld op onvolkomen…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in het schijnsel van het schoonste uur dat met de liefdesmantel is gedeeld.…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in het schijnsel van het schoonste uur dat met de liefdesmantel is gedeeld.…

Decennia lang las ik mijn verwondering, in jouw spiegelschrift, onomwonden, gestreeld door onvolkomenheid, verbaasd over zoveel wederkerigheid, gegrift in een lichtstraal van het schoonste vuur dat met de liefdesmantel is gedeeld.…

begraaf mijn tranen op het strand met zachte streken van je hand zodat ik nu eens kan vergeten de geheimen van niet-weten die mijn leven domineren als een tij dat niet te keren krachtig beukt op kademuren alle dagen, alle uren van mijn onvolkomen leven dat ik eens terug zal geven zodat de Man die tranen spaart de mijne in het zand ontwaart…

- soms behaagt het en dan op eens is er die treurende deernis die alle pijn van de wereld ondermijnt ja, het gemis is zoals de waarheid van de bijbel die non-christelijk in een onverteerbare taal is geschreven - zo ook hij mijn vriend, zijn geschrift was al reeds bezegeld doch, wanneer liefde als een deken alles toedekt, mis je de onvolkomenheden…

naar 1 korintiërs 13 als mijn leven onder gepast snikken eindigt zal m’n verstand wel zeer begrensd blijken mijn geliefde zintuigen uiterst onvolkomen wel was de wereld tot ‘t eind mooi genoeg de beslagen spiegel wordt langzaam helder een nieuwe dimensie verenigt alles in een ik zal mijn beschermengel eindelijk beleven die mij behoedde…

eeuwige woordengegoochel een spin die in een boek zijn eigen web ontspon ze doen wat ze doen omdat ze het altijd zo deden zij zijn het die het langst zullen overleven ver voorbij de dagen van heden omdat ze altijd dichtbij wat ze zijn zijn gebleven daarom blijven dichters dichten zich op hun manier uiten persoonlijke en wereldse onvolkomenheden…

PORTRETTEN ik sla hem weer eens open mijn familiefotoboek ik bekijk de gezichten en herinner me verhalen die eenvoudige foto’s tot echte portretten vormen moet ik kijk nu naar een boek met foto’s die gaan leven en mij niet beletten even de onvolkomenheden anders in te kleuren en hiermee sturing te geven aan een grijs verleden overdenk…

ze hebben je bijna alles afgenomen waarmee je dacht ooit jezelf te kunnen zijn jij kende van kind af aan de kleine onvolkomenheden die soms speelden en je pijn deden gewoon omdat jij anders was op kleine onderdelen niet helemaal volmaakt zoals wij zouden willen zijn waar wetenschap en industrie bezig zijn met verbetering…

Haar wereld was niet meer dan een illusie Ver weg van onze werkelijkheid Haar moederschap uit het verleden naar vandaag Was zij al jaren kwijt Dat alles zonder haar weten Dat alles tot onze spijt Haar wereld was zo donker Zo zonder zon of licht Zo nutteloos en weg van liefde Het leven om te leven alleen nog maar als plicht Zo onvolkomen…