Alle inzendingen over Openbaringen in zuiv

Zoals de jaarringen van de eik groeit liefde in cirkels En 't is pas als ze sterft dat haar verbindingen zich openbaren Een boom heeft vele levens Zo ook de Liefde…

het is openbaring met gevoel zaligde je, je nuttigt aan wat geen hoon bergt op witronde borden en de vruchtbare bodemkunde zonder zich verkocht voorgekauwd vertoon zielen met handen over elkaar…

haar lippen nabij verrukkelijkste moment een urn met bloemen de wereld vergaat iedereen is verdwenen alleen zij is er een kostbaar geschenk alleen om te bewaren de openbaring…

hij zoekt stil koel en exact in zijn kaal territorium mysteries worden ontrafeld op de tafel die symbool geworden is voor openbaring hij praat weinig in deze stilzwijgende wereld is alles reeds gezegd…

De zon die tussen bomen scheen in pastellengloed van mist gebed warend loom tussen het herfstpallet van ‘t bos dat dichtte om ons heen Het hoge gras doortrokken sporen met ongerepte paadjes puur natuur stil, wild, liet `t verscholen avontuur instemmend haar zuiv`re lente horen al spinden rupsen gene zijde een vlinder ontpopte in ons beide…

Ons damesvoetbal was een openbaring Maar nu wordt het weer tijd voor het geklooi Rond Van der Sar dan wel Van Nistelrooij Want dàt is essentiële nieuwsvergaring Maar àls ze komen, zal nog moeten blijken Of zij een damesresultaat bereiken…

een lichte openbaring in het wit van een onbeschreven morgen een verinnerlijking voorbij de grenzen van de taal kille muren vertellen een desolaat verhaal buiten valt de regen zonder zorgen…

In het Verdronken Land van Amsterdam Heeft men een handgeschreven tekst gevonden Een rol met leren veters dichtgebonden Verzegeld door een cryptisch monogram Het heet: “de Openbaring van Johannis” Kan iemand mij vertellen wie die man is?…

de liefste dat ben jij dit leven niet van mij niet todat het vuur uitwaait niet todat de lust bedaart niet tot de waarheid komt hier op aard de mens door de helft verdeeld nog niet maar bijna geheeld openbaring verbeeld…

De openbaring voltrekt zich in de hartjes van alles wat is. God is dus groter dan iedere voorstelling van grenzenloosheid. God is wat het is, zeggen de mystieken en elke verlichte.…

We denken om ons heen te zien wat werkelijk is – maar heel misschien is wat we daarvan steeds ervaren niet echt wat om ons heen bestaat maar stilaan in onszelf omgaat om zich door kunst te openbaren.…

De opbloei der beschaving was nog jong; Gods Woord klonk als een eenzame guitaar, die ronddoolde met zuiv're, krachtige snaar, door stadsvertier en stille nachten drong. Hoe groeide samenspel van oor en tong! De mensen vol vragen hielpen elkaar te speuren naar de hemelse Kunstenaar, schiepen uit zijn wijs een gedachtenwrong.…

Opengevouwen openbaring van de spijs, kleurt dichters brood. Verhaal blijft drinkbaar evaluerend prisma in glas, vol gedecanteerd.…

Stilte op het strand zandkorrels verbergen schelpen openbaren niet alles mist sluiert geheimen zon tekent schaduwen golven dragen zeeschuim vinden en verliezen wind laat woorden zwijgen…

Steeds formeert het wezen van de mens zich opnieuw Hij kan niet lezen wie hij wel / niet is Voorafgaand aan de openbaring is zijn daad getoetst, zijn doel verraden Onze waarneming verkeert in een waas van uitkomsten Ik bespreek mijn wetenschap liever gelaten……

Deze openbaring maakt gelukkig. De slaap overmant me weer. Het venster wordt gesloten.…

Het lot dat in hand van de doden slaande verschillen opheft tussen hamer en aambeeld; prognoses die de ziel peilen door te dure broden, nadien het echte leven voedend aangegeven gedeeld.…

Zou ik ermee iets kunnen zeggen voor en tegen jou bedoeld legde ik de nadruk op wat als de waarheid eerder gezegd; juist klei wordt ook telkens vervormd na eraan gevoeld, eraan te geven wat ermee door kunstzinnige taal werd uitgelegd.…

ik om me heen voelde geen empathie in tal van blikvangers ze zeiden me niets ook de verschillen in vorm en grote kon ik niet duiden omdat alles bewoog leek te ademen als organisch geheel zonder verplaatsen maar wel in een gestructureerd beeld ik raakte materie voelde contact wist mij geladen met alles wat ik zag in fysiek openbaren…

Is openbaring.…

Ik ben dit niet Niet wat jij denkt, niet wat ik doe, niet wat jij ziet Niet wat mijn spiegel ziet Ik ben dit niet Ik denk, dat jij denkt dat ik doe, dat jij ziet, dat ik lijk Ik denk dat mijn spiegel mijn spiegel ziet Maar ik ben dit niet Ik ben verlangen Niet te denken, niet te doen, niet te lijken Ik verlang dat mijn spiegel verlangt…

Ze varen hoog, ze varen gauw, een zuiv're sneeuw van zee en dauw. Wolken en zon in 't frisse blauw. Liefste, kom uit, de harde stenen uit. Elkander tegen door het kruid! Is de aarde niet als ik: een bruid?…

Zij dalen zwijgend in de don'kre grond, Met bleke lippen en verflensende ogen, Vervloekend de hardvochtig-valse logen, Die hen tot nacht doemt, als de morgenstond Met nieuwe glansen rijst, en schitt'rend-bont, Van zuiv're zonneschoonheid overtogen, Het land lacht in het licht, en uit den hoge Een zoele vrede nederzijgt in 't rond.…

Wie net als ik beweren kan 'k heb eigenlijk geen 'vaderland' dit land waar 'k ben geboren, zoekt in de grondtoon van z'n wijs z'n eigen melodie wie onvervalst bezweren kan 'k heb feitelijk geen 'moederland', dit land waar 'k ben geboren, zoekt soortgenoten in z'n wijs van zuiv're harmonie dit land is niet mijn vader's land…

't Zwakke ochtendlicht staat op het punt zich in mijn oog te openbaren, mijn wereld weer te vullen met gevaren en een oud begin: een dag in delen, geen gezicht, geen wollen donker, dáár is het gezwoeg.…

Het diepe ervaren maakt dichter mist ondoordringbaar de kern te raken Wat verborgen lijkt doordringt de sluier dwingt tot uiting van wat onzegbaar is Naamloze openbaring van intrinsieke inhoud half verloren in verzamelde letters…

Ze zei: ‘Ik vond het echt een openbaring, ik had meteen een bijna-doofervaring.’…

Nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong, die aan jou toebehoren maar die ik steeds verdrong. Woorden zo breekbaar als glas gebroken in mijn mond, die ik je graag nog had willen vertellen, maar waarvoor ik de moed niet vond...…

de verlossing voelt nader nu zij de wind niet meer tegen de haren instrijkt niet dat ze dat ooit gedaan had maar toch zachtjes priemt de dagvorstin door het wolkendek om vergeten verhalen te openbaren die van liefde en troost waar al even reikhalzend naar werd uitgekeken eindelijk komt zij thuis…

De aard der dingen kan zich openbaren als wij onze projecties laten varen.…