Alle inzendingen over Oud kleed

ik heb daar gestaan mijn drietand slechts aan heb turken en grieken verwezen voelde hoe kiezel en zand mijn rots en het bosporusstrand in eeuwen had aangevreten kleedde me strak in wit en wat zwart naar de nieuwmodische tijden maar jij trok de knopen eraf scheurde mijn hemd in verleiden wiste de tijd voor ons beiden zie je nu staan…

Kom, en kleed je uit, ik heb je even nodig – zo houd ik van mij.…

de argumenten kamerbreed muren verf je licht doorzichtig gordijnen schuiven de moraal het uitzicht is voorzichtig ik mocht het slapen bij je leren woonde je toen nog niet uit eerst tasten, voelen en proberen je lichaam was voor mij de bruid we lieten ons niet meer bekoren kleedden liefde te veel uit de verbazing hebben we verloren…

in laagjes lucht verpak jij emoties die ieder in een eigen kleur uitkristalliseren jij bent geen toverbal maar kent wel de magie van onderscheid en harmonie in het ton sûr ton van menselijke degelijkheid het fluïdum geeft zachtheid in een huidreactie die lijkt op lenteraken met zon en regen om voorjaar meer vruchtbaarheid…

'Uw altoosdurend kleed,' Sprak Hij, 'en maak het wel.'…

De horizon die hem omvangt geeft hem te drinken, maakt hem lichter. De mist die om het boompje hangt is waar het blad het breedst is dichter. ----------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1993.…

De Nederlandse man, hij laat zich kleden Zijn vrouw bepaalt wat of er wordt gepast En ook al is hij matig enthousiast Hij heeft de strijd allang vergeefs gestreden Ik heb voor door de week een schattig hesje En 's zondags draag ik nu een deux-piècesje. Tweederde van de mannen laat zich  kleden door hun partner.…

Jantje slaat zijn kleine zusje met een knijptang op de mond het arme kind begint te brullen en als moeder binnenkomt ziet zij alle melktandjes van haar lieve kleine meid in een grote plas met bloed op haar nieuw gelegd tapijt mamma schreeuwt in alle staten: ‘Jantje, kijk eens hoe het kleed volkomen naar de knoppen is door wat jij met…

dieren zijn reeds in holen of nesten gekropen keurt kennelijk het landschap beneden haar is gereed haar last te laten vallen; terstond daalt reeds de temperatuur op de grond ze kreunt, drukt haar wolken wat in elkaar haar sluipende aankomst zal vast heel zeker enig opzien baren als ze zich boven onze hoofden ontlast waarna een wit kleed…

Waarom heb ik mijn leed geleden geweven al mijn grote kleden die na een tijd zijn weggedaan of anders hangen te vergaan? De kersenbloesems vallen zie hoe vroeg ze vallen ze sneeuwen in de nacht ik zou wel willen huilen .....Waar is de tijd gebleven .....waarin de kleden zijn geweven .....die hangen te vergaan?…

De schilderklas ging naakten schilderen en huurde dus een heus model Het werd een lieflijk ogend meiske bepaald geen ordinaire lellebel Ze betrad het schilderlokaal In een plooirok en twinset Twee vlechten in haar haren schuin daarop een rode baret De leraar zei, hallo, kleed je maar uit en ga dan voor dat kleed daar staan De cursisten…

Je hebt me vezel voor vezel uitgekleed ik sta nu meer dan naakt voor je je raakt met je hand het hart dat voor jou alleen klopt het voelt onwerkelijk niet meer dan een skelet met wat organen te zijn kleed me met mijn huid kleed mij met jouw lichaamswarmte ik weet ik vraag veel maar mijn liefde is jouw deel.…

vruchten op de schaal door niemand opgegeten kleden zich in grijs…

Nu is het de dag dat het feest kan beginnen lente spreidt haar kleed.…

Wat als mijn woorden mijn huid zouden bedekken -- Kleed jij me dan uit?…

Er waart - lijk om een vrouwe-kleed waar oude driften in hangen - er waart een geur van schamper leed en van huilend-moe verlangen. En 'k dwaal, een blinde hond gelijk, door dralige lente-roken, mijn hart van alle liefden rijk, mijn hart van liefde verstoken.…

van je andere dochter enig benul De smaak van zout Niet van de zee Maar van tranen al zo oud Ik sluit mijn ogen weer Staand op het dek “Dag” de boot vertrekt Voor altijd jong…

Een rustige dag plotse wind raakt het water reflectie rimpelt Tel grijze haren hier en daar een glans of gloed jong van geest, nog steeds…

Zon straalt met liefde en lente ontsluit haar kleed in groen…

donkermetalige wolkenbanden als kaarten van dokter Hollerith ratelden dwingend rollend over ons sloegen je voordeur dicht doofden de kaarsen in de gang ik hou de verkeerde sleutel het verlangen naar een kind dat altijd weer geboren wordt er waait een raam open het gordijn gelig en rafelig als het kleed van een oude bruid ergens klinken…

Haar winters kleed stak zwart af tegen sneeuw zo hier en daar een bes viel haar ten prooi ze pakte ze van grijze takken zijn hoofd stak tussen schouders zijn kleed versomberde de sfeer zijn hoed verborg norse blikken vogels WEG ERMEE hij schreeuwde dwong haar op te krassen…

en wel trok jij wreed de laatste pen er uit schreef over een veren kleed stralend van buiten alleen juist dat kleed geeft geen warmte meer de schoonheid van de schijn boeit niet langer gevlogen verdwijnt zij langs heldere luchten beademen hoeft niet meer zij houdt vanzelf haar snavel…

's Avonds zijn we er: grauwruwe muren, rillend – kleden we ons aan.…

Morriën) het is verdomd al weer haast herfst en mijn vermoeid lichaam dat geen honing kent lichaam zwak boven mate en gespleten het is een oud huis als in Greenwich Village de bomen staan haastig in te pakken hun bladeren gaan in de koffers van de grond de wind is een gezwinde sleutel en over het deksel legt zij een kleed van wolken de…

Morriën het is verdomd al weer haast herfst en mijn vermoeid lichaam dat geen honing kent lichaam zwak boven mate en gespleten het is een oud huis als in Greenwich Village de bomen staan haastig in te pakken hun bladeren gaan in de koffers van de grond de wind is een gezwinde sleutel en over het deksel legt zij een kleed van wolken…

Als een maangodin Zit jij daar Bedekt door een Fijn kleed; Wachtend, Smachtend, Glimlachend!…

De winter heeft het stokje doorgegeven aan het lenteseizoen dat haar kleed in schoonheid zal dragen met bloemenweelde en lentegroen…

ze denkt in dagen bijna alles is voorbij tijd deert haar niet de winter sleept zich door trage dagen de wind trekt zijn sporen in de boekenkast zwijgen verhalen van hartstocht en verlangen de klok slaat gesmoorde uren het deert haar niet het is bijna voorbij…

Ben je de zeventig gepasseerd, loopt alles niet meer zo gesmeerd. Kwaaltjes komen om de hoek, je vitaliteit raakt een beetje zoek. Je gewrichten zijn wat minder soepel, niet erg, want door een hoepel, hoef je niet meer te springen. Net zoals hangen aan de ringen, die gymlessen zijn uit een ver verleden, maar misschien dat in uw geest van heden…

Met dank aan Wil Melkert voor de inspiratie van zijn netgedicht 'Een mentale vlam'. __________________________________ Mijn ik was in de ban van haer fysiek de zachtheid van haer macht en haer bekoring zij wilde mij beheersen zonder storing maer 't grote misverstand maekte mij ziek Haer scheve schaets leek een imperatief zij…