Alle inzendingen over Oude tuin

Ik ben niet meer met u alleen en op de peluw is er geen o lieveling, die lot en leed zo onafwendbaar zeker weet. Geef mij uw mond en zie mij aan: lang voor de zon, lang voor de maan verzinken in de wereldmist zijn onze namen uitgewist. En wat mijn hand te strelen vond zal liggen in de wintergrond en wat mijn stem aan u bescheen…

En uit 't verstuivend wereldpuin Vorm ons als nieuwe mensen weder, En laat ons leven in uw tuin. ----------------------------- voetschabel: voetbankje…

‘Zij zijn voor sterven en vergaan geboren,’ zo dacht ik vluchtig toen ik bij de rozen was. Maar schrok, en hoorde dreunen in mijn oren: wat is u zelve, ijdel mens, beschoren, zo kort als gij hier wandelt bij de rozen op het gras?…

Over het gras en over het water dwaal ik achter de beminde die ik vroeg en die ik later, die ik nimmer, nimmer vinde. Smalle schelpen zijn haar handen om een eeuwge zee te horen, in zijn wieg en broze wanden zingt haar hart mijn wee verloren. Handen die mijn hoofd niet koelen met hun sneeuw, de lichte, zachte. Hartklop die ik niet zal…

Morgen drink ik rode wijn, morgen zal mijn lief hier zijn. In de warme lampeschijn zal zij liggen, bleek en fijn. Wilder dan een springfontein breek ik uit, en ben weer klein bij haar leden, zoet satijn, diepe bedding, dieper pijn. Morgen drink ik rode wijn, morgen zal mijn lief hier zijn.…

Lang voor 't eerste dagegloren, lang na Venus' gouden schijn kniel ik, uwe stem te horen uit die weelde, uit die pijn, uit die tuin, bedekt, bedwereld met een bloesem van Voorheen. Heer, behoed haar in de wereld, doe uw mantel om ons heen!…

Met hare zachte handen rukken zij open wat jaren lang ten bodem sliep - nemen haar deel, met een glimlach, en hopen op sterren en stromen, ànders licht en diep.…

Zacht branden van de teedre lenden: een wiegeling, een wit satijn aan mijne handen, de gewenden, die met haar leest verzameld zijn tot éne slag en in het stuwen des bloeds niet laten van hun wit. Die stem, die stameling bij 't huwen: wie zijt gij? - En het diepst bezit de tweelingster, haar ogen, weergevonden in de golven en het…

God heeft ons spelende beschreven, als kindren hulploos gaan wij heen. Geen heul is ons in 't lest gebleven, zijn diepe vaderlach alleen. O bloed, bestijg de broze zomen van dit gevonnist, schuldig lijf: gij hebt een koninkrijk ontnomen en gij alleen rekt ons verblijf. Maar hoor, wanneer de blauwe velden der nacht begroeid van…

De man die uwe weelden mint is weerloos als het kleine kind: de wereld ging hem vreemd voorbij als aan zijn borst uw hartslag lei. Maar wat ons saamgedreven heeft is wat in kleine bloemen beeft en gonzend draagt het groot heelal: 't is twee-in-een, en dat is al.…

Mijn kleine, kleine Annabel zij zong zo zuiver en zo schel als fluiten op een glansrivier, zij was geluk en leefde hier mijn kleine, kleine Annabel ik wist uw prille leden wel, de trilling van die bloemenmond wanneer een hand uw haren vond mijn kleine, kleine Annabel de geest is lang, maar wij gaan snel: op 't koude laken ligt uw lijf…

De lucht betrekt, het zand stuift op, Hoog torent zich de donderkop, Die blauw als lei, en koperrood, Dreigt met vernieling en met dood. De bliksem, kort en lang van lijn, Gelijk een zenuwachtig sein, Meldt ademloos: wie vloeke of kniel', Gedenk uw zonden, red uw ziel! Een windstoot, water, vlam, een knal, Alsof de hemel barsten zal…

Ook nu het avond wordt, Heer blijven we op U hopen, Het winterdaglicht kort, Hoe traag de dagen kropen. Het water is zo diep En donker, de lantaren Beschampt de oeroude baren, Waarin de wereld sliep. En als de smalle boot, Waarin ik word gedrongen, Van levens wal afstoot, Hoe hoog de golven sprongen, Van u komt heil en heul…

Met houten zwaarden zwaaiden we verwoed, Verkleed als ferme jongens, stoere knapen, Naar schurken die ons landje wilden kapen, Passé, maar het gevoel weet ik nog goed. Vandaar sprak ik mijn vrouw en zei vol vuur: “Ook onder óns huis ligt een vestingmuur!”…

Met lichtgevulde hersens in de tuin, in het verschiet weiden de zenuwen en op kniehoogte snuffelt God wat in een bries van oud behagen. O, tijd van lauwe kranten en gesprekken, het leven klotst stompzinnig uit mij voort! ----------------------------- uit: 'Bij bewustzijn', 1996.…

Weer klinkt het nieuwe lied uit tuinen waar 't oud verdriet is weggedaan en wat zolang niet werd verstaan dat bloesemt nu in duizend kruinen. We vieren Pasen, feest van licht, een groot geheim, een vergezicht.…

Ik zal wachten tot de dag dat je bij me zult komen Ik zal altijd blijven wachten, nét zolang tot je bij me zult zijn Tot die dag zal ik zwijgend in de tuin staan, naar de oude boom gaan, elke dag Ik zal zacht neuriënd aan de beek staan, tot die dag.…

Weer klinkt het nieuwe lied uit tuinen waar ’t oud verdriet is weggedaan en wat zo lang niet werd verstaan dat bloesemt nu uit duizend kruinen.. We vieren Pasen – feest van licht, Een groot geheim, een vergezicht.…

Weer klinkt het nieuwe lied uit tuinen waar ’t oud verdriet is weggedaan en wat zo lang niet werd verstaan dat bloesemt nu uit duizend kruinen.. We vieren Pasen – feest van licht, Een groot geheim, een vergezicht.…

Zoals jij zat verloren in de hoeken van de tuin. Een gevallen blad. Een weggeworpen woord. Een bijna vogel voor de kat. Zoals jij zat in de laatste stralen van de zon. Een schemering. Een ondergang. Een leeggebloede avond. Zo zal ik zitten in mijn vel. Een oude rozentuin. Een lege schommel. Een oud gerei verloren in de hoeken.…

Dezelfde bloemen bloeien in de tuin. Hetzelfde uitzicht over het meer. Het huis straalt weer in de zon. We kijken door een venster naar de oude tijd. Tijd die hier aarzelend heeft stilgestaan. Carl's alledaagse schilderijen leven nog. Kersti speelt weer in de tuin. Zoals toen. Zoals nu.…

Tussen Pasen en Pinksteren, nog net te koud om te terrassen, tussen bakken wiegende gele Narcissen, en andere voorjaarsbloemen; vind ik jou, op een stoeltje, in de tuin, met je petje schuin op je hoofd, een biertje in je hand, en je oude pijp in je mond...…

we hebben alles begraven, mijn jongste broer en ik zesenzestig rozen een flesje oud bruin diverse snuisterijen we hebben het achter ons gelaten in de tuin dag ma, het ga je goed wij gaan, nog even, de toekomst tegemoet…

Ik kuste de wreef, toen de fijne enkel: haar schoot geurde wild als zo menig uur. Maar zij trok het hemd weer over haar schenkel en keerde zich zwijgende af, naar de muur.…

En in de tuin en langs de wering Pronkt perk en gras met bloemen bont. De mensen zijn weer jong geworden. Hun stap, gebaren en gelaat, Ook van de droeven en verdorden, Zijn moediger; en het gepraat Van de verstilden en de zachten Doortintelt soms een ijl gelach. Zelfs woorden zwaar van plichtbetrachten Gaan verend onder lichte vlag.…

ik pieker over de dagen die gaan komen het kerstfeest alleen bij de piek aan de boom ik verlang geen cadeautjes of hoffelijkheid van vreemden ik blijf leven als een oud stuk leer achter het venster van mijn raam de tuin is mij dierbaar met alle mussen en merels zelfs in de winter maken ze dat levendige gebaar ik ben nu zo oud…

Het oude houten tafeltje achterin de tuin Heeft zijn beste tijd gehad Het mist de stevigheid en is grijs in plaats van bruin Niet meer zo fier als toen het de tuin betrad In de kieren is het met mos beklad Het heeft kwasten als een kale kruin Het doet alleen nog dienst als puin Verweerd is elke lat Er zijn tijden van vreugde geweest Warmte…

van god en alleman verlaten stond het huis weer in zichzelf te praten zij was vroegtijdig oud verzakt en buitenissig de tuin verwilderd grauw naast de schuur een rariteitenkabinet van wat bij afval was gezet een vage schim achter een vuil gordijn kon wel een bewoner zijn het janken van de hond dat bij schemering luguber klonk weerhield…

En in de heksenbezem bij de deur heeft het winterkoninkje een prachtig nest gewrocht, kunstig geweven van hondehaar en zacht groen mos, heeft hij zijn oude plekje opgezocht. Zo zit de hele tuin vol leven. Ze hebben het niet slecht. Het is een drukte van belang, van tortelduif tot rode specht.…

Dankbaar om wat is en was keert de weg zich lenig om, tussen unieke oude bomen langs de boorden van het gras. In zijn oneindig aangelegde tuin maakt hij je te gast waar een groene vinger de hand heeft in gehad. houdt hij steeds de aarde vast.…