Alle inzendingen over Reginald Rose

zij draait oog in oog met de stilte schreit namen waardoor doornen uit het zwijgen vallen een bloemblad blijft liggen verderaf er is geen wederkeer ongeschonden…

hoe hardhandig is de les die wij leren moeten: allen zijn wij één al die hagelkorrels haat worden dagelijks afgevuurd opdat een ander vijand blijft ik voel hoe nu gevraagd wordt te zoeken naar verbinding die zonder bloedvergieten wacht een witte roos bloeit in de hof van Eden het hart van ware Mens Zijn…

De bloeiende roos verontschuldigt zich blozend voor haar scherpe doorns…

De nacht is gekomen waarin helderheid, contrast en scherpte van allerlei maan en sterren schitteren in de hemel O Roos, zo elegant en puur je bent, altijd zal ik van je houden tegelijk bewaren in mijn hart om jou nooit meer te vergeten laat staan verwelken, verdorren en dood laten gaan.…

Een jeugdige roos bloost in vroege ochtendzon liefde ontvlamt weer…

Ik ben een roos nog in de knop maar ik wil openbloeien Ik ben een roos nog niet geplukt ik mis nog iets ze moeten me besproeien...…

De roos is roos, niet meer of minder - ze spreekt een taal die luid vertelt als ik haar lied, haar zang niet hinder... Ze heeft me iets van vreugd gemeld. De roos is roos, haar licht en kleuren ze komen hier maar aangewaaid, bedwelmen ons soms door haar geuren en hebben veler tuin verfraaid.…

Ik wilde namelijk écht een roos voor je kopen! Geloof me schat: Ik wilde vandaag ontzettend graag een hele mooie rode roos voor je kopen.…

Een vaal-rose rozenperk met wat hoog gras ervoor: zo saai als saai kan zijn, totdat het tegenlicht van winteravond zon het grassenpluim in rose verzweemt en elke roos verheft tot illusoire droom en mij verwonderd achterlaat.…

de hele wereld helemaal zwart wit er is een rode roos die staat voor liefde hoop en geluk maar er is meer hoop meer liefde en meer geluk dan een mooie rode roos er is een wonder in elke roos en wie dat wonder echt niet ziet snapt dit hele versje niet…

de witte roos buigt naar mij ben ik licht waarnaar zij hoopvol uitziet of de witte roos buigt naar mij ben ik het licht waarop zij richt…

Ik heb een roos op je graf neer gelegd, een rode roos die voor zijn leven vecht. Een rode roos alleen bedoeld voor jou, als teken dat ik nog steeds van je hou.…

Een roos in de regen die de druppel op het blad liet overlopen. Een symbool van hoop en liefde die de pijn en het verdriet kon doorbreken. Een roos in de regen die haar kleur en geur behield. Een teken van kracht en schoonheid die de duisternis weerstond. Een roos in de regen die haar doornen niet verloor.…

de stilte galmend in mijn oren de wind zacht fluisterend door mijn haar de bomen zingen een lied wat alleen ik kan horen dus blijf ik daar zwijgend staan mijn handen op de bast van een berk zoekend naar het echte leven de gouden stralen van de zon beroeren haar ook al is het dan maar even als ik achter een rots, de zon zie verdwijnen…

de stroom des levens is als een eenzame rivier je komt zoveel tegen maar je ziet het niet tot hier tot het punt van herkenning een nieuwe stroom langszij een samenvoeging van twee levens dit gaat nooit meer voorbij als twee rivieren samen niet meer te onderscheiden waardeer je de kleine dingen laat je je leiden door de stroom des levens…

licht en donker een eeuwen oud gevecht de zon strijdend met een schaduw strijdend om het recht de wereld te veroveren licht en donker beide zijden van mijn hart vreugde, toch verdeeldheid ergens binnen heerst de smart van het verliezen van jouw licht het licht wat jij wegnam toen je mij verliet is vervangen door een schaduw verduisterend…

gouden haren, als stralen van de zon blauwe ogen waar ik zo in zwemmen kon het niet geloven toen ik zijn liefde won dat een jongen als hij zoveel van mij houden kon nog steeds dat diepe ongeloof zijn ogen starend in de mijne mijn hele lichaam, diep verdoofd ik ben voor altijd de zijne dan opeens zijn zachte hand zacht strelend over…

ik groet de koning met gebogen hoofd een serene stilte de stemmen geroofd de zon nog onder mijn ogen gericht op de koning der bomen nog buiten het licht een aarzelend fluiten heel even, heel zacht betekend het einde van de stille nacht het koor zwelt aan het duister verdwenen de angsten ver weg de wonderen beschenen…

met je ogen vol van pijn zag ik je staan het ergste vond ik nog dat ik dat had gedaan ik wilde je niet kwetsen ik gunde je geen pijn ik gun je best een leven ik wilde alleen verlost zijn ik wilde weg van alle leugens weg van jouw donkere hart toch kan ik het niet helpen dat ik geef om je smart ach jongen, wacht toch niet op mij ga…

leg je oor te luister op een eeuwenoude rots hoor het stampen van paarden hoeven niets, en zijn heel trots leg je handen in het zand voel het eeuwenoud gevecht van het water met de rotsen voor het steen haar tijd beslecht richt je ogen op de wereld voortgekomen uit dit wonder bedenkt dan eens een wereld zonder deze aarde, steen en rots…

spreid mijn vingers armen wijd vang de dromen om me heen van de mensen, die als vlinders overal even komen kijken dromen die op alles lijken toch apart zijn en alleen begrepen worden door de mensen die moeizaam sparen tijdens hun lange leven de vele jaren alle dromen op een rij zorgvuldig weggeborgen achter luiken in het hart soms komt…

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

Kleine handjes grijpen krampachtig Naar het rood bevlekte gras Zoeken houvast tussen de stenen Slaan in doodsangst van zich af Kleine handjes, gebald tot vuisten Ogen dicht om niets te zien Mondje heel stijf dichtgeknepen Als ze stil is, heel misschien… Kleine handjes, rapen voorzichtig De resten van een rok bijeen Mond nog steeds stijf…

Mensen zien me, maar kijken net niet ver genoeg.. Ze houden van de buitenkant, en stoppen hierdoor veel te vroeg! Daar binnen heb ik iets verstopt, een chaos heeft zich opgehoopt.. Het zijn gevoelens door elkaar, die ik heb opgekropt.. Dus wat ze zien is maar een beeld, ver weg van de werkelijkheid.. Wat ze zien is slechts…

Geheven hoofd, verkrampte handen Scheldt in stilte naar de maan Hoe kan die zo sereen blijven branden Als al mijn dromen zijn vergaan Verworpen in de duistere diepten Onder de spiegeling van de maan De groeiende cirkels reizen over het water Een bleke afspiegeling van wat is geweest Mijn cynische blik glijd niet veel later Naar de plaats…

Een teder zachte windvlaag Bespeeld met eeuwenoude kunde Een fluister lied voor het slapen gaan Op de stralen, die als snaren Zacht ontspringen aan de maan…

Huilend om het duister verleden Vallen zware regendruppels Langs mijn uitgestoken armen Als stille getuigen naar beneden Zingend over stille wateren Fluistert de wind over mijn meer Hoor hun troosteloos lied in de stilte Vermanende woorden strijken zacht neer Draai me langzaam van hen af Kijk niet langer terug naar het duister Regen en…

als longen zonder lucht als een vis zonder water als een vogel op de vlucht voel ik mij nu niet veel later gescheiden van mijn vleugels beroofd van mijn verstand geen greep meer op de teugels bij ons afscheid aangeland…

Als de zon en maan tezamen zijn, En de sterren zachtjes zingen, En op aard alle mooie dingen, Samenvallen in een rijm. Dan zal ik dansen, Dansen, walsen, zingen, springen, Springen dwars door het heelal, Alleen maar om dat ene te vinden, Vinden wat ik toch nooit vinden zal.…

de zilveren stralen van de maan schitterden zachtjes op de tekenen van mijn verdriet in de gouden zonnestralen verschenen de lijnen die jij bij mij achterliet nu zijn de tranen gedroogd de lijnen vervaagd maar de pijn is gebleven, al zie je die niet…