Alle inzendingen over Rotsen Botsen

als de mimosa bloeit aan de Côte d'Azur en zuidelijke winden de kust en rotsen treffen, dan beginnen de kustbewoners te beseffen dat het met de winter is gedaan…

Onderbewustzijn prikkelt gedachten hersenfunctie verstoord onzinnige bedenksels pijnigen mijn verwarde hoofd Ik had het mezelf toch beloofd Maar realiteit en dromen botsen eens te meer probleem oplossend denken hoe kom je aan zo'n antwoord Ik had het mezelf toch beloofd Gevoel en verstand het is nooit eens gelijkstand dus blijf…

vlammen dansen nacht likken aan het duister deinen fluweelzacht net hoorbaar hun gefluister een vonk ontwaakt in dromen zet de paarden aan tot wilde haast, de klaroenstoot laat de vijand komen ze botsen op het slagveld van galop en draaien steigerend een ronde maar de tijd is al gestopt er vallen geen gewonden het vuur brandt Waterloo…

Auto’s botsen op elkaar. Ons bioritme raakt verstoord. Mensen krijgen hartaanvallen. Katten vangen versufte muizen. Muggen voelen zich duizelig. We zijn eruit. Het gedraai aan de klok is nergens goed voor. Oei, dat klinkt serieus!…

op rotsen geboren verzuurde bekrompenheid waar geen honing meer uit te halen is gaat hij willens nillens een voorhamer gebruiken van lieverlede mooi leven weer opwekken…

wil landen maar de kust is verdwenen een eiland met rotsen en puntige stenen geen pad dat me voert naar een veilige haven branding en golven alleen in de kou wie werpt me een touw…

boven het klotsende water met de puntige rotsen zweeft een hemelse bode daalt neder als een wit gevleugelde mensen-vriend met de vrede boodschap shalom…

ik dacht aan duinenvelden die botsen, zand uitwisselen maar elkaar ook weer afstoten aan Mauritaanse dorpen nabij woestijnen die onder zand verdwijnen aan houten vissersbootjes schommelend op zout zilver schitterend water aan de vergeefse uittocht van naamloze mensen naar het ene of andere beloofde land aan Atlas die de hemel…

het botsen en vallen ramptoeristen aan beide kanten.…

ik haal zonnestralen uit elkaar en stapel dan de kleuren tot een regenboog laat buien botsen donder wolkt nog zwarter dan de bliksem schicht daaronder zit ik droog ik leer de wetten van het licht uit het natuurlijk evenwicht totdat de regenboog is opgedroogd de rafels van de bui zijn weggeschoren door de wind in het blauwe van de…

het was of ik het zwart bruine rotsblok hoorde spreken in het aanwakkeren van een ijskoude wind er werd ons geen uitzicht op warmte gegeven in het donker ogende gat dat als opening sprak in strak staccato geselde wind het gesteente waar de vegetatie het liet afweten zonder enige vorm van houvast nog sluipen restanten over…

jij stond niet in de bloemenwei naast zoveel anderen te geuren jij kleurde nog wat hogerop de boomgrens al voorbij waar jouw knoppen met de elementen vochten om te overleven jij wortelt daar vol trots jouw zaden zullen zelfs op de kale rots nog bloemen geven…

de kale rots smelt aan mijn handen spreekt vloeiend over haar ontstaan de eeuwen lijken ongemerkt aan haar voorbij te zijn gegaan zij kent de oude talen heeft generaties lang zien vechten voor hun toekomstidealen majestueus verheft zij zich in de woestijn met aan de voet een lichte pijn daar verbrokkelen haar lagen door erosie…

geef mij de stenen die je vindt wil de gedachten zien van generaties lang hun zicht in het weerkaatsend licht heeft ze gerond door water wind en ijs zijn ze schitterend gepolijst zo kwamen de lagen bloot van hun vloeibare dromen samen zijn we ooit ontstaan maar alles is een eigen weg gegaan nog scherpt de rots en…

we zagen water van de rotsen druipen in ondergrondse meren door de regen buiten het monotoon getik zwol aan tot een geruis de vlakke spiegels rimpelden een schuimend witte kuif de lampen doofden ons geschreeuw door het flauwe schijnen werd de ruimte alsmaar kleiner pas in totale duisternis hoorden we na uren weer het monotoon…

Gij strekt als een kleed u rond eilanden uit, In eeuwige stilte begraven; Of bruist over klippen, maakt stranden uw buit, En boort u in rotsen een haven! Wat schatten en - doden vergaart ge in uw diep! Gij kent alle stammen en volken! En zendt, door alle eeuwen, voor Hem die u schiep, Uw statig T e d e u m ten wolken!…

mijn bloemen bloeien stenen harten gebeeldhouwd uit de kale rots ze zijn decor voor al mijn smarten de mannen die ik heb gescoord hun beelden staan wat afgelegen de hoofden fier ze tonen trots hun ogen hebben nog dat koude die mannen hebben mij bekoord scherpe randen probeer ik te polijsten hun wreedheid vijl ik bij ruwheid…

grijs uitgeslagen rotsen markeren het ruige veld waarop blonde schapen vredig lopen te grazen zijn twee honden die tegen weglopers grauwen en razen de bejaarde herder werkt hard voor zo weinig geld terwijl hijzelf na zoveel lichamelijk zware jaren vele honderden hectaren met zijn beesten heeft belopen is opeens de onrust en angst in zijn lijf…

jij sprak als basalt in een zee vol geluiden een alt nog jeugdig in tijd je blauwzwarte stem trotseert elk gelijk ik graniette in lichtere kleuren breekbaar weerbarstig voelde je dromen van binnenuit zacht bas ik jouw golvend komen want in de zee vol geluiden vleugelt ons lied er ver bovenuit…

wist de rots gespleten raapte stenen in vergeten puin hakte scherpte van de kanten rondde zacht jouw ideale lijn polijstte grijs vond het wit met kleur dooraderd waarnaar ik had gegist in bloed van leven dat je steeds hebt gegeven is het vurig rood nog altijd niet gewist…

je rotst in ongenaakbaarheid maar in de stilte hoor ik dat je splijt onder de hete zon als ik rust je warme voeten heb gekust dan zijn we samen thuis in eigen eenzaamheid daar waar jij kiert de nachtelijke tranen vangt breekt vorst je langzaam open slopend omdat er kilte huist jouw ongenaakbaarheid is schone schijn daar waar…

de eerste stappen zijn gezet het veel gelopen pad is weer verlaten stilaan nu af en toe de nieuwe stenen rapen die je route gaan markeren je zal nog vaak op eigen schreden keren als het uitzicht even niet bevalt in een steeds opnieuw proberen tot ook jouw kwartje valt want voor geen dubbeltje ben jij geboren jij hebt je…

mag ik in nazomerdromen nog even komen in je zon met een handvol schaduw en wat koele dronken ik zag je ogen op het strand luister naar wat zand en stenen je vertellen als je op excursie gaat tijdens je vervellen voel dan even aan de grond waar je op staat en gaat na al die eeuwen strijd kwam jij zomaar langs wandelen jouw…

je rotst weer in blauwzwart basalt stak scherp getand uit het witte zand ik rolde sissend door de kloof kuifde huizenhoog in golven was verbolgen kon met mijn vloed geen kant meer heen trok me terug op kleine stranden om daar in eb zacht aan te landen murmel stilte in dat tropisch paradijs mijn passaat kon in blauwgroen voor…

jij bent mijn rots vangt licht van dageraad verzamelt warmte als de mens nog slaapt jouw hitte komt pas vrij in avondlijke uren ik was erbij jij warmde mij je gaf je bloot aan maan en sterrenregen ik voelde hoe jij zacht de dag besloot in mij beschutting geven streel nu de kleine barsten in jouw groot massief kou zal jou in…

je ruigte op de rots waartegen je leunde in uitzicht op zee ik stond verderop nam en passant het doorkijkje mee tussen eindloze benen ze scherpte intiem je huid liet het zien toen je bloed ging koken was het snel afgelopen we zijn terug gegaan ik raakte haar scherpte en jouw wonden weer aan in een teder ontbloten we hebben samen…

speel maar het enfant terrible gooi de glazen in van ruiten die nog niet bestonden ik heb je geest gevonden opgespoord in steen uit eindeloze dagen jij had geen vragen ging met de tijden mee wist de wegen uit een vroege zee handen op de rots die in emoties opende haar trots vertelde van het land dat generaties baarde ondanks…

grillige rotsen overheersen een stukje puur natuur, waar ook duistere spelonken zorgen voor angst en vuur in het donker gedoken, hangend, onderste boven met zijn kop in een zwarte mantel verscholen. rustig slapend, misschien wel dromend van de jacht, wat hij allemaal vangen kan in deze sterrenloze nacht.…

je rotst en brandingt veel te vroeg je koude lijf golft al de warme kusten zag het schuim waarin je overslagen rusten toen zij de hete stranden kusten met de afgelopen winterkou de onverlaat die nog een pootje baadt trekt zich snel weer terug de kilte is door tijdgebrek van lentes zon nog niet gevlucht…

over rotsen ligt de wankele afdaling met zicht op verhalende cipressen: hugenoten begraven zonder steen of voortvluchtig terug klimmend, de spieren verzuurd in de verte het terracotta dak de oude deur, schietgaten in de wanden laaghangend mist, rook, geur van hout de oeroude rank levert nog wijn in harsachtige herinnering: samen met kaas…