Alle inzendingen over Roze schelpjes

De zonnewind deelt de zoetste tatoeages met het zilt op de blossen van wangen, klopt het kindergruis van de schouders van die frêle dwaler op het strand, een heerlijke ruis verstopt in de parels van verlangen en in de gecultiveerde verhalen van roze schelpjes die zij ooit zelf heeft geteld.…

de zon zit hoog groenblauw valt een zee van schelpjes uit het melkwit van een kinderoog vingertjes grabbelen vlindertjes uit een regenboog…

valentijnmenu vol delicatessen ° blauwgroene oogappeltjes in een sausje van guitigheid ° verrukkelijke oorlellebelletjes aan schelpjes van intimiteit °…

Schelpjes fraai geschikt als in een schilderij kleuren samen even mooi en prachtig parelmoerwit, lila, zachtgrijs gestreept in een goudgele achtergrond Een meeuw stapt parmantig over de kuiltjes in het zand gele snaveltje recht vooruit, kopje eigenwijs geheven vleugeltjes keurig glad gestreken op de rug staartje fier omhoog Een vriendje…

Eens liepen wij samen aan het strand met gejutte schelpjes in ons hand daarna zat hij jaren met dementie thuis later in een verpleegtehuis heeft toen als therapie de schelpjes tot een ketting geregen eindelijk af, heb ik die gekregen hij is er niet meer heb al twaalf jaar gerouwd zoals nu op speciale dagen wil ik die ketting weer dragen…

Nadat ‘t zaadje zich genesteld had, kwam daar voor ‘t eerst te zien Dat ook kleuren zich manifesteren in bloemen want: wie heeft ooit een roze klaproos gezien?…

Schildpad weent tranen Schelpjes in het mulle zand Doden ontwakend.…

Ik droomde van de zon hij was een gladde bol van bloedkoraal en werd toen op mijn smeken een gespierde jongeling in strak zwart trainingspak met glanzend rode haren. Het was onder een perenboom dat hij mij toen besprong: een zalige ervaring.…

Ik denk niet veel vandaag, maar wat ik denk, denk ik aan jou, aan jouw ogen licht zacht stralend, geef me een blik. Want, ik voel niet veel vandaag, maar wat ik voel, is voor jou. Het is warm gloeiend, en teder, vloeit het door je handen heen. Ik weet wat wachten is, ik weet wat smachten is, weet, wat ik mis. Niet veel vandaag…

Oud hout vroeger boom Nu vorm je voor schelpjes algen en wieren de zeemeeuw en andere dieren een toevlucht een schaduwplek voor een worm…

Blote voeten in het zand opgerolde broekspijpen het koude zilte zeewater veroorzaakt gilletjes brrrr verfrissend ogen vol van weemoed dromen van toen dromen van nu met in de hand wat opgeraapte schelpjes haren in de wind kind, vrouw, kind…

Ik liep naast het liefste wat je deed zomaar met je voeten schelpjes kraken langs de zee ik weet nog hoe je zei doe ik graag hoor eens hoe ze kraken het lag er vol van wij liepen naast elkaar ik en jij we hielden van laagtij…

Val nu mijn woorden als hele reine Drupjes van klank in der oren fijne Luistrende schelpjes; maak melodije Van mijn gedachten, en zoetjes laat Ze op rimpling van golvige ritmen glijen, Totdat de ontwaakte stilte staat In zachte glimlach van verblijen.…

Ik voel een enorme en grote roze wolk, in mijn hoofd en hart. Een groot licht dat me nu leidt door de enge benauwende duisternis, naar jou toe. Omdat jij voortaan ook een groot roze licht voor mij presenteert, want jij bent het die eindelijk waardeert: mijn hart, ziel en licht, inzet tot gedicht voor elke geest der aarde.…

Hier Mevrouw, kijk, ik heb ze Weet u, ik heb ook zo'n meisje maar ze is ziek, ze heeft koorts en koude voeten, we hebben geen geld om schoenen te kopen, en ineens had ze deze roze schoentjes aan!…

Wij stappen voort over het strand, over stroompjes en knisperende schelpjes, een snelvervagend spoor achterlatend.…

Mijn voeten voelen nog de gloed als het water is weggeëbd en de schelpjes blootgelegd uit rimpelend zand geschept. De duinen nog onvervuild voelen de wind waaien naar de landelijke polder weg van de glooiende golven. Boven het bruisende bruine schuimende sop schuift scheerlings een meeuw naar haar zeeluchten kajuit.…

netjes tegenover elkaar Uit eten, de dag er na vijf keer halen, bij de wok Naar het strand, schelpjes zoeken langs de waterlijn Je smalle vingers, jouw lieve handje in de mijne De zee, het zand, alles zonovergoten, wij zacht tegen elkaar aan En al kussend, je ogen gesloten liet je mij begaan…

Vandaag zijn de rozen voor een bijzondere vrouw, om haar daarmee te zeggen hetgeen niet uit valt te leggen. Vandaag, lieve moeder, zijn de rozen voor jou!…

Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze liefde blijft áltijd bestaan. FLAUWEKUL. Als rozen niét verwelken, dan zou dat úniek zijn. Als schépen niet vergaan, zou er geen "verloop" zijn. Dat liefde niet "voor altijd" is, hoeft niet te worden uitgelegd. Daarmee is álles in dit rijmpje toch écht wel weerlegd?!…

Als bloedkoraal zo rood Druppels Als tranen op de blaadjes Glijden langzaam omlaag Zacht op moeder aarde Zonnestralen Op moeder aarde Zullen deze druppels van tranen Verzachten en verdampen Dan bloeien deze rozen Als bloedkoraal zo rood En wijken de blaadjes En leggen hun hartjes bloot…

Ooit Droomde ik Van een bloem Verlegen in mijn handen geduwd Nu Nog snel voor het vertrek een kus van mijn lief mijn lief En een heel boeket Rode rozen, rode rozen Met een fluister in mijn oor Ik houd van je. Ik houd van je.…

Mijn rozenboog, bijna twee meter hoog, met het dode hout op zijn lijf, snakt naar de nieuwe bloemen, want hij weet met het ongemak geen blijf. Hij tuurt naar de zon, tussen de wolken, zoekt naar warmte, maar het zijn regendruppels, die de lucht bevolken.…

Dat kleine meisje, helemaal vooraan, met die rozen in haar handen, is zij wellicht de dochter? Nu staan ze eindelijk stil, bij het open graf, en prevelen hun gebeden. Het meisje stapt naar voren, dapper, sterk en vastberaden, en ze legt, liefdevol, haar rozen op de kist.…

in de schaduw van je wimpers rust je blik op mij vroege vlinders boven onze hoofden door de pergola heen giet een blauwe hemel de dag in repen een teder spel van zon en schaduw valt uit onze handen op de grond uiteen langs okergele zuilen nippen jonge rozen met gave lippen aan het prille licht…

nu uit de tuin de rozen verdwenen zijn kale stelen en doornen grijnzen boven het bladertapijt alles ruikt naar vergankelijkheid zoals vochtig mos veert onder je voet en moddergrijs glijdt trekt de tijd zich in zichzelf terug schijnt maanlicht warmer dan de naakte winterzon…

En vierentwintig rozen wie mens is weent daarbij dat is Valerius de Saedeleer in de sneeuw met uitzicht op een boerderij…

Vlij hier u neder, zalig dwalensmoe, Dat ik mijn tuin zijn bloemenpraal ontsteel En op uw hoofd mijn rozen reegnen doe.…

aan de hand die rozen schenkt hangt altijd wat rozengeur…

de foto van het roze lint dat vastgestikt nog net de tepel zichtbaar laat schokt diep volmaakte borst nu wel verminkt maar waar, dacht ik, wanneer er niets meer is hecht je in hemelsnaam dan nog het lint…