Alle inzendingen over Rust

velden vol halmen golven in de avondwind de zon gaat rusten…

De bulderzee schuimt, ik rust, de zon droogt mij af -- met zijn zachtste hand.…

in mijn kale tuin huist een oase van rust bloeit louter stilte…

De zee kust het strand op getijden gedragen maar vindt nergens rust…

één fotomoment in ruil voor rust de rest van de winter sportvakantie in lech…

Ongelofelijk stil Onvoorspelbaar rust heilig in vorm beweeglijk in vrede…

Rust intens omkaderd.…

passie na de rust Sneijder scorend met het hoofd wereld op z'n kop…

Stilte hangend blad geritsel in het duister natuur rust in nacht.…

Dolend, maakt het hof- Stad in ruste, niets is waar. Temidden TL.…

Als het zonlicht dooft straalt het ginds voor anderen baan die rust niet kent.…

Voorbij het denken vinden ze RUST.…

Rust zacht op het harde steen liefde dacht aan geur alleen…

Zon in de winter glijdt langs huizen en velden rust tot het voorjaar.…

De wind kent geen rust jaagt en jaagt constant maar door achter wolken aan…

Een pittoresk dorp omgeven door groen en rust trekker komt voorbij…

Wie rusten wil in 't groene woud wie rusten wil met lusten Hij kiez' een plekje dicht in't hout En vlije zich tot rusten Een peluwtje van mollig mos Een kussentje van varen En een gordijn van blaren Geeft zoete middagslaap in't bos De hemel van het ledikant Blinkt prachtig blauw door't lover De heesters slingren om de rand De bloesem…

Het verleden moet rusten en ik moet erin berusten dat de tijd alles heelt ook wat er nu nog aan scheelt…

Hij kent haar hartslag in rust tijdens boosheid opwinding lust ziet haar gemoed in aderen lichtblauw ritmisch kloppen haar binnenste als zetel van geestelijk gevoel maar moet verkroppen wat hij ziet -slechtnieuwsbericht gehad- en langer dan verwacht in ogenschijnlijk rust het weten…. misschien de laatste kus eerder dan verwacht.…

Neem even rust, even ergens heen, naar de kust, helemaal alleen. Even rust. Niemand om je heen, niemand die je wat doet, omdat je hier alleen staat, o.. wat voelt dit goed. De zee neemt je mee, in gedachten verzonken, steeds dieper in de zee, je bent verdronken. In eenzaamheid.…

ik zou eigenlijk niet met ik moeten beginnen maar het klinkt zo lekker in de zinnen ik zag dat ik als wat begon strak nu terug naar af naar de steen die ik was zweven rond en rond het was ik waar alles opnieuw begon waar meren stil liggen bomen mee zingen in een vloedgolf van rust slaap zacht schrijf ik en rust wat uit…

rust naast mij…

Voor Jeannet Elleboog in elleboog Word ik vanmorgen Met jou wakker Adem die haast Onhoorbaar mijn Gezicht beroert Zo zacht dat ik Twijfelen kon of Je er nog wel bent Rust zoals alleen Totale rust kan zijn Ogen die nog worden Toegedekt door luikjes Die weldra opengaan En wij die in allesomvattend Vertrouwen met ons…

RUSTWOORDEN Rusten en ontspannen. Stromen en drijven. Laten en waaien. Mediteren. Verliezen. Mogen. Zijn. Taal zonder werk- en rustwoorden, is als muziek die onrustig maakt. Leven is van rust genieten, tussen doen en laten. Is gelukkig zijn.…

Terug van weggeweest Het verleden ervaren Een verlate weg Stilte wordt niets in de weg gelegd Voor de natuur een feest Rust raakt snaren Het bos wat je nog zoveel zegt Stilte die je van alles uitlegt De tijden verleden Stilte van heden Menig mens was er heen gegaan Natuur heeft de rust weer overgedaan…

Het echte is niet iets, niet eens gevoel dat je in rust alom ervaren kan, met het gebeuren mee van jouw gevoel en met de rust daarin, het niets ervan.…

me ik wil een eeuwige rust, ‘ k zal dankbaar zijn aan de dragers en de vuurmakers, ‘k zal de bloemen en kransen meenemen naar mijn volgend begin naar ik hoop zal daar de rust zijn die ik zoek zal het beminnen net als toen, toen ik nog naast haar lag en mijn handen ieder plekje van het lichaam liefkozend streelden…

In onze binnenwereld heerst rust. Dezelfde rust die onrustig heerst in het oog van orkanen. En wie zijn wij? Wij zijn de meerderheid die zwijgt. Wij zijn waarnemers en getuigen. Wij zijn de ware poortwachters, die ook ware deelnemers zijn. Wij zijn wachters die waken over onze innerlijke rust.…

Rust, rust zacht mijn vriend. Je wist, het leven zou een wending krijgen, maar deze wending had het niet verdiend. Wanneer is het vergeten begonnen, toen de hevige emoties waren weggeebd ? Toen het bloed reeds was geronnen en alle tranensporen uitgewist?…

En net toen ik dacht dat niets mijn rust nog zou verstoren was er dat grijze monster en de stilte ging verloren De vogels vluchtten uit de bomen en niets was meer dan het leek alleen de zon bleef brandend staan op mijn huid zo teer en bleek En ik keek naar boven in het niets waar de rust was weergekeerd geen monsters meer, wel de vogels…