Alle inzendingen over STOLP

ik ben als een slinger van het uurwerk, onder het stof staande naast de stolp het tikt nog in mijn hoofd al is het een eeuwigheid gelee ik zie haar nog met open mond de middag inluiden mijn hand voelt het tafeltapijt waaraan ik wegdroom in mijn schoolse werk mij ontgaat de zware maag ook niet en denk ook nog eens aan alles dat geen algebra…

Moeder was kruidenierster in die tijd een zware job de waren werden afgewogen gort, meel, groene zeep en drop erwten, stroop en koffiebonen suiker, zout en cichorei snoepjes in glazen stolpen stonden op de toonbank in de rij.…

Onder een glazen stolp In een broeikas drijft het gas Het houdt de straling vast Hij smelt.…

De facebook-monsters In Haren, die zo van Het leven genoten Dat ze andermans Vreugde vernielden En graag opofferden aan Wat slechts hun eigen Genot was, heeft voor mij Van mijn leven Niet bestaan - Veel te somber, Veel te snel, Veel te diep - moment Van verlies dat vast blijft Staan, gestold, met een Onverwoestbare stolp…

De dagedampen daalden diep en dampten onder donkeren stolp benauwend, onweerstaanbaar sterk het strevend, stijgend wezen weg in langen loomen winterslaap Nu heft het rijzend licht des daags den dampen duidelijk voelbaar op beschijnt opnieuw de breede baan bedolven onder duisternis den langen looden wintertijd De schitt’ring van het lichte…

Waarom hebben zij me niet laten gaan Naar het nachtgebied van mijn dagbestaan Door wallen van waanzin afgezet, In watten van duisternis ingebed, Overkoepeld met een stolp van kou, Waarin elk trillen bevriezen zou, Waarin glanzen tot grauw, Muziek tot stilte Verstijven zou?…

Milena leefde werkelijk mee Mijn 4711 zou overlijden In Ravensbrück; ze had iets aan een nier Ik was allang gestorven, zocht vertier In ‘t schrijversparadijs aan gene zijde Waar ik al mijn verloofdes terug zou zien Zo ook mijn zusters na hun wrede dood En vader, niet langer zelfingenomen Mijn longen zijn hier uitermate clean Weg glazen stolp…

Spelend onder een stolp van glas wat geen glas meer is, de substantie beperkt en versterkt het in en uitzicht van plakjes geschaafde tijd..…

breng de huivering in het lichaam, huivering van onbekenden op ons erf, een zwarte kraai die schipbreuk leed die mij met beide klauwen beet, in eigen ziel zijn thuisland meed, toen ik zijn gouden kooi weer open deed, werd het een vogel, nooit bestaan vrij van naam, ik duid dat ik hem begrepen heb en verstaan, nu kom ik onder mijn stolp…

waar een nacht zwart aan de kerktoren kleeft en ik steeds maar denk dat een wijzer onbewogen over de klok sleept en vermomd als eeuwigheid in de donkere stolp een verlicht uur aanduidt.…

het zand buigt zich over je dood Kleine arme dichter nooit wordt je groot de verkeerde wereld de foute tijd je vader bruut vermoord je moeder cru verkracht De grootste was je vast geworden maar er is geen water er is geen brood jij hebt geen tranen meer geen hoop voor jou blijft slechts de hongersdood Maar wij wij leven in een glazen stolp…

helder, langs de levenslijnen van jouw oude dag “schipper ik zie de vlaggetjes waaien” zingt nog in mijn hart, verankert als een beeld dat bloemen plukt, de lila kleuren mengen zich met alles wat mijn voetjes dansten in de lange gang en de oorvijg toen mijn onschuld stoute dingen zong het Christusbeeld dat overzag vanuit zijn glazen stolp…

Onder een glazen stolp valt de nacht ten prooi aan een nieuw slachtoffer van z'n dromen, dat houdt mij weer even zoet.…

Onder de glazen stolp vallen aardse schimmen ten prooi als slachtoffers in bloedstollende dromen, het houdt mij weer even zoet als ik op adem ben gekomen.…

De onmetelijkheid van het heelal is te verdragen op een mooie lentedag in de Beemster, thuis op deze eenzame planeet vol tulpen en stolpen 'Gladde akker', 'Hoop en Vlijt'. Geen zwarte ruimte maar stralende zon langs de vaart een grutto zonder weet van leegte tussen manen, sterren, stelsels.…

het klaverblad hij kleeft aan het asfalt in de lange, egale bocht mijn kont in een kuipzetel van kalfsleer de gestroomlijnde neus een sliert van linden in het getinte glas wekken grote bolle ogen er zit een slang onder de motorkap die olie sproeit in de ronde kamer waar de zuigarm de as aanzwengelt de uitlaat puft wat roet onder de stolp…

onder een gestippelde stolp van inkt stampt de ezel met een gebarsten hoef klampt de maagd zich aan zijn poot vast zinkt ze in een zee van stro en stroop Jozef slaat, zaagt, schaaft op een tapijt van krullen tot de kreupele stal er staat planken zonder frullen de os herkauwt met schuimvlokken op de lippen bij de eerste verbeten wee kauwt…

En onder de glazen stolp van de maan ontbrandt een geweldloos gevecht tussen verwachting en vernieuwing rechter in een tijdloos niemandsland. Te dolen door eeuwen van dakloze bladeren, een plek waar niemand komt en de seizoenen als schimmen elkaar omhelzen, schuilplaats waarin we verdronken als minnaars vermomd.…

Onder een stolp van glas stroomt de luie rivier, ver van de sprakeloze stad, de vroege winter laat zich klinken, moeiteloos rust het slib van de waarheid op een droog gevallen espenblad, zonder daarvan te drinken, Een panorama die ik met name ken, gedompeld in oeverloze wildernissen, de ziel niet groter dan een notendop, gedrenkt…

En onder de glazen stolp van de maan ontbrandt een geweldloos gevecht tussen verwachting en vernieuwing rechter in een tijdloos niemandsland. Te dolen door de dakloze bladeren, die spreken, plekken waar niemand komt, seizoenen als schimmen elkaar omhelzen, schuilplaats waar we als dronken minnaars zijn vermomd.…

Mijmerend onder een stolp van een onbekende substantie die geen transparantie en uitzicht biedt, de noodzaak lijkt beperkt, versterkt in pagina’s versleten tijd..…

De avond reikt nu al naar de sluimer, de paarse en roze tinten in een stolp gevangen. Zelfs lucht smaakt naar beklemming. Jouw parfum drijft nog in de keuken. Jij ging zonder voortekens Vergeefs zocht ik een vingerafdruk, verzamelde jouw haarlokken in de badkuip. Ik vond geen porseleinen scherven, bewijzen van mijn trilwoede.…

Wolken hangen nog wat slordig onder een stolp. Straks schuiven we aan. Ik hoor een meisje popelen achter de handpalm. Ik zie haar 'vlam' geeuwen, vlottende drankwalm. We strelen het kanten tafelkleed, schermen met het zilverbestek.…

Uitgeteld gaan de sterren uit, terwijl het firmament buigt en neerdaalt als een duistere stolp over ons verpauperen. Warrelt verdord het spreken rond, kruipt in ons luchtkasteel een kilte na de toorn Gods…

Knielen kan ze slechts voor de porseleinen maagd onschendbaar onder de hoge stolp.…

Zij gingen heen - hun harde tred ver-echoot door de lege straat; de zwarte nacht gelijkt een stolp die over 't kleine leven staat, waarbinnen het begrensde spel  òns leven, veilig wordt behoed tot aan de tijd dat plotseling staakt de maatgang van ons bloed.…