Alle inzendingen over Snot

ik pak je - ik pak je ik pak je bij je arm grijp je bij je lurven of trek soms aan je oor ik houd je – ik houd je ik houd je heel graag warm je bent niet te vermurwen dus lees ik je s’ avonds voor ik pak je - ik streel je en troost je bij verdriet verwijder sneller dan het licht jouw snot; dat zie ik liever niet ik heb je - ik heb…

een wattenstaaf zonder snot eindigt ver in je strot al voel je je wat rot het is toch gewoon te zot zet die prik er maar in er is een klein begin oudst, ouder, oud zorgzaamst, langzaamst ziekst, zieker, ziek het is misschien de griep!…

maar hij werd niet meer gelezen Al had hij in de loop der tijd zijn nut toch wel bewezen Zowel in `t oosten als in `t westen begreep men ooit de spreuk meteen Maar omdat men nu zelden thuis is hing de spreuk daar maar alleen Dit probleem gold ook het klokje al tikte het zich verrot Er was niemand die het hoorde dus het tikte voor Piet Snot…

Maar debuterend in de malle troost van kinderneuzen vol met snot, heeft zij voor eeuwigheid geen tijd. Het regent, maar zij blijft gezond, gezond zoals een moeder moet - een trage, weldoorvoede kloek, voorgoed begraven in haar kroost.…

verdwenen is, Maar waar hij geacht wordt Het zijne weer op te pakken - Op weg naar die ene deur Waar zijn Vriend de behandelaar Kantoor houdt, en waar hij Verslag moet doen van zijn Behandeling: meer dan een zin Wil hem niet te binnen schieten: Al die maanden dat ik hier zit Heb ik nog geen enkele boterham Gegeten waar geen snot…

ondertussen alles ving wat hij met klappertanden sloot En broeder Anselmus genoot lachte zijn oude kaken rood met elk salvo dat hij vuurde en er monden vol mee schoot totdat de nuntius hem zei dat Anselmus zijn Spielerei nu maar moest stoppen want hij had zijn gok al aardig uitvergroot waarna toen Anselmus het laatste restje in het laken snoot…

Snot pegelde aan neuzen, terwijl de dapperen het eerste ijs, onheilspellend hoorden kraken en of 't zou begeven.…

Gelijk een aal in slijmerig snot zo glibbert hij langs duistere sporen, het laag allooi behoedend voor een welverdiend verblijf in het cachot. Eén met hen betwist hij ieder ander die het waagt aan duimschroeven te draaien. Vrijheid eisend voor hen die snaaien wordt hij geducht als tegenstander.…

In een nis gevangen schalt het klaroen, verfijnde reukorgaan, snuit normaal luidt in met strepen vergeven snot lap van katoen. Luiden geluiden, zoals ze in een leuk fort niet misstaan. Strijken neer, onder gelijke pas voort, door pas poort.…

O, Nederland, Met je lariekoek, je getijdenboek, Je paling in een emmer snot, je door hebzucht godvergeten God, Elke nacht door Jan en Alleman verkracht.…

rechter dij ontstaat een gevoelloze spierlaag als het lichaam gaat zitten komt de dij weer bij het levend lichaam lag wel de hele nacht in slaap wordt wakker met een zwaar gevoel in de onderbuik thermostaat van de prostaat het levend lichaam ademt maar als het de vage geur van een roos wil opsnuiven voelt het pas neusgaten met klodders snot…

gelukkig voorbij de tijd van lage lonen van trouw zondag's vroeg naar de kerk en arme stoemperds voor dom benenwerk zielsgelukkig nog op rats kuch en bonen kwam museeuw met dope nodeloos in het kot wie gelooft niet in de cowboy uit tasjkent en het lelieblanke bit van mister prodent we zagen ze eerlijk afzien met emmers snot toch is nu…

Met de pen roer ik mijn koffie met de schaar krab ik mijn kop met een mouw veeg ik mijn snot weg dweil met mijn sok een melkvlek op Mijn nagel drukt in ’t tafelblad een diepe kloof groeit daar gestaag woorden weeg ik met het vreten dat retour komt uit mijn maag Met mijn tanden bijt ik splinters uit de poten van mijn stoel uit mijn tenen…

Ik zou sommige mensen, lieden Wel eens een harde klap willen verkopen Op d’r kont, op d’r bek Of op d’r smoel willen slaan Of erger d’r nek langzaam breken Zelfs morsdood willen schieten Maar ik beperk me tot die gedachten Alhoewel ik mentaal, zeer samenhangend sterk verbaal en langdurig tekeer kan gaan Ik schreeuw, gil, ik tier Het snot…

toen ik voor de eerste keer de zee zag werd ik stil zo ontzagwekkend was het ik moest meteen de hand van mijn moeder voelen mijn vader lachte een beetje maar hij deed maar alsof en hij pakte mijn hand toch ook netjes beet ik denk dat hij zelf ook wel onder de indruk was toen liepen we naar de vloedlijn wij drieën toen ik die kledder blauw snot…

soms rare sprongen Maar jij met je bovennatuurlijke longen Daarentegen vliegt en knalt door het universum als een malle over het asfalt Je bent in je hum Het "tijdrijders" summum Met de haven in zicht Ben jij gentleman Tom Vandaag "de haai van Maastricht" Je snuift en ruikt bloed Het geeft je moed en 't voelt goed Je fietst het snot…

blossen op je wangen Maar daar word je opgevangen Door enge dwergen Die zich verbergen Jaloers achter een sneeuwtapijt Die 7 kleine etterbakken Strooien zout en hakken wakken En blazen peper dat zo bijt Ze kneden sneeuwballen van steen Pissen vanaf de brug Over ons heen Overrompelen ons helemaal Trappen mij lek Smeren met pek Spugen snot…

Dit alles minzaam overpeinzend schuif en veeg ik lekker door ‘k heb koude voeten, ’n kop vol snot en rode konen en ik hoor het “dankjewel” al van de oudjes; da’s genoeg; dáár schuif ik voor!…

van leegte zat hij binnen Waar de woorden net nog dansten Speelden, tierden om hem heen Lacht hij zich nu kapot vanbinnen Wat maakt het uit, ik ben alleen Dacht hij, en voordat hij beseft Waarom de leegte hem zo raakt Is hij allang opnieuw begonnen Alsof hij nieuwe stappen maakt Ligt hij uiteindelijk te janken Op een vies tapijt vol snot…

Heel de Dingespermetasie vormde om de kuil een O, dominee hield predekasie over christenheil en zo, over dood en over leven, zo kortstondig als het gras; treurend snoten al de neven, om de duur van het gewas. Hier ligt in z'n Heer ontslapen (ogen toe en zonder weet) de geliefde, zeer rechtschapen makelaar in kinderleed.…

zijn mand zong dan luid en galmend door het leek wel een kraaienkoor voor een hond met gevoelige oren was dat echt niet om aan te horen dan nam hij de kuiten vluchtte naar buiten lag dan in de zon bij een terras waar altijd wat te horen was mensen maakten zoveel mee bij een pilsje of bij de thee vaak heel spannend dan weer blij of met snot…

spilzucht Door onze grootheidswaanzin en arrogantie Zitten we al vast tot na de paasvakantie Ondertussen tezamen koortsachtig op zoek Naar een remedie of een vaccin voor de vloek Over alle landsgrenzen heen dient iedereen De handen in elkaar te slaan Om t’ontsnappen aan deze waan De ganse wereld gaat op slot Voor die letale golf van snot…

Z’n kneveltjes staan hem zo schots, Steil boven z’n prop’re mondje, Die hij eerst stijfde met wat snots; Nou kijkt hij door de haartjes, trots, Net als een IJslands hondje. Z’n lippen zijn vooral niet zwak En zijn trompetterswangen, Die staan zo stijf, zo straf, zo strak, Men zou met zo een bullebak Wel jonge duivels vangen.…

Ik sta hier verdorie voor piet snot!”…