Dat hij leeft

Door woestenij gedragen trots
Is met gepaste spoed verweven
Met een uitgekotst verlangen
Om met meer passie te gaan leven

Hij heeft zich zelden zo verwonderd
Over de leegtes tussen zinnen
Hij begon net op te raken
Vol van leegte zat hij binnen

Waar de woorden net nog dansten
Speelden, tierden om hem heen
Lacht hij zich nu kapot vanbinnen
Wat maakt het uit, ik ben alleen

Dacht hij, en voordat hij beseft
Waarom de leegte hem zo raakt
Is hij allang opnieuw begonnen
Alsof hij nieuwe stappen maakt

Ligt hij uiteindelijk te janken
Op een vies tapijt vol snot
Hij likt zijn lippen, buigt zijn tenen
Perst wat klanken uit zijn strot

Die wellicht nog wat vertellen
Over hem en hoe hij leeft
Maar de woorden zijn vervaagd
Al voordat hij er erg in heeft

Dus langzaam komt hij weer bij zinnen
Opent luiken, ramen, deuren
Verdrijft de eenzaamheid naar buiten
En vertelt, tot in den treure

Dat hij leeft

leeft leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 169