Alle inzendingen over Stofjes

Het water, waarop wij als stofjes drijven. Wie zijn wij? Wie ben jij? Wie ben ik? Wij zijn het maagdelijk witte doek, waarop onze levensfilms verschijnen. Wij zijn de onbeschreven bladeren, waarop onze levens worden vastgelegd. Wij allen leven als eeuwig stromend water. Wij allen leven als eeuwig dansend licht.…

zit er al spoedig in naden zijn wat sleets herstelt op een paar plaatsen een ophaal is er steeds, maar niemand heeft iets in de gaten je kleedpalet is langzaamaan veranderd het lichte groen en blauw wordt voller zonder kou je groeit in aardekleuren wortelt meer in trouw in wijsheid zie het gebeuren het hoeft niet meer voor jou stofjes…

ook hij is ooit jong geweest kan zich zijn eerste feest nog heugen van dat hij neerstreek en mocht blijven liggen zijn stofjes waren een eerst verschijnen van zijn geest die in vele jaren volgens een subtiel aanwezig zijn er altijd al blijkt te zijn geweest wij zijn in de loop van het leven steeds meer drager geworden van onafscheidbaar…

hoogte geeft geluid zijn stilte terug mensen buigen in gebed generaties litanieën hebben heiligen met rozenkransen neergezet beelden gapen op pilaren ogen navelstaren en hun handen reiken naar de Heer de zon mat kleuren door het glas in lood, verlicht het bidden voor de dood stofjes dansen heel devoot in slierten rook van…

ik wil spelen met de dingen om me heen stofjes die in licht verdwalen dansend op de zonnestralen zomaar voor het spel alleen gedachten vangen die in zonlicht hangen een vage schijn die niet anders blijkt te zijn dan een stukje uitgesteld verlangen je mag de warmte van mijn handen voelen als ik je troost omdat tranen van je wangen…

je bent de zon je stralen dansen stofjes ik wil sjansen, met je geuren op balcon langs de gevel val je zomaar binnen belicht daar mensen die ook jou beminnen je oogt zo donker in het wit van steen je schaduw laat me nooit alleen ik hoor je ruisen als de wind vlaagt langs de huizen je bent mijn refrein je zingt de lengte…

het duisterde traag subtiel penseelde tijd meer donkerte in het decor zette contrasten aan die normaal de structuur van bestaan wrijvingsloos aanpasten de samenpakkende schaduwen gaven een koud en onbestendig gevoel waar vroeger minuscule stofjes dansten in tevreden namiddaglicht tochtte het kil in verlopend samenzijn sloot ieder…

jij hebt bloemen bestoven hun zaden geraapt in het oogsten van zomers nog herfst zon door aangeslagen ramen jij vouwt rustig de handen in warme stilte samen terwijl stofjes dansen in schuine banen licht overpeins jij de kansen waarvoor je bent gezwicht soms wat gelaten over zaken die jij niet hebt kunnen maken strevend naar evenwicht…

stilte tikt seconden de rust is schone schijn stofjes dansen in het licht dat kiert door het gordijn je ogen neergeslagen de mond een witte streep te gekwetst om iets te zeggen woede houdt je in haar greep woorden zweven in de lucht sterven zonder je te raken je bent in het verleden terug niemand kan nu met je praten niets was goed…

zacht glinsterden stofjes alle kleuren op de thermiek van de warme middagzon het glas in lood speelde met de kleuren van de dood die onder koude grafzerken begonnen was nog dwarrelden vleugjes wierook in het voorbij gaan van gelovigen die in devote rust de zomer en hitte waren ontvlucht bij een kaarsje baden om regen op…

een kastdeur kraakt de klok verstaat het tikken van zijn slag de tijd telt uren rustig af op tonen van haar eindigheid zon verschiet in kleur laat stofjes dansen in de willekeur van lucht de geur van lang geleden herkenbaar in gebeden we zitten stil gevangen in het broze lijden lippen smakken in het delen van de dorst zien haar…

de kastdeur kraakt klok verstaat het tikken van zijn slag tijd telt uren rustig af op tonen van oneindigheid zon verschiet in kleur laat stofjes dansen in willekeur van lucht geur van lang geleden herinnert weer aan vluchtig ziekverdriet zijn stil gevangen in broos lijden lippen smakken in het delen van de dorst een zuster drenkt…

Vroeger is een huis waar ik later wakker wordt gefilterd zonlicht laat kleine stofjes dansen in kleuren van glas... en ik voel mij weer thuis een zachte bries van herinnering blaast nieuw leven in de leegte waar ik woorden vind uit de tijd van het kind in de tuin...…

Er zweefde een stofje door mijn vertrek Ik vernam het toen een zonnestraal er op landde De aantrekkingskracht liet het gaan bij verstek Totdat het op een meubelstuk strandde toevallig deed het mij denken aan de aarde in een baan door het immense heelal alle stofjes die het lang geleden vergaarde en die werden gevormd tot een grote bal alles…

zij dartelden lichtvoetig op het zachte mos vleugels veelal opgevouwen en toch zo af en toe heel even frivolig los ze speelden met de stofjes in de zonnestralen die kierden tussen de machtige stammen van eeuwenoude breed uitgegroeide eikenbomen wat klein publiek zat ademloos kijkend onder grote bladeren te genieten van voluit…

nog zijn de gordijnen lang fauteuils in donker uitgevoerd omdat op licht er veel te veel zou worden geknoeid de ochtend wordt snel opgestart met een boost voor vele handen die wapperen in een vrolijke lach maar in de middag als de zon nog wat verstolen schijnt en stofjes dwarrelen langs de zijkant van het gordijn komt stilte…

Ik vond in de beroemde boekenkist op zolder Een telefoonboek waar jouw naam nog in stond Snel dichtgeklapt maar zoals de snelle stofjes Die ontsnapten aan het zonlicht zo kolkten Mijn gedachten om je stralende naam en om Je gapende gestalte waar die zijn kon In de tijd en natuurlijk heb ik toch nog Snel je nummer ingetoetst en een kind nam op…

eigen grillen Een strenge scheids, een strak net En blauwe lijnen bepalen Of aan gene zijde van het veld Nog een puntje valt te halen Menigeen speelt om te winnen Geconcentreerd en bliksemsnel Ik speel liever naar mijn zinnen En voor de poëzie van ’t spel Een spelletje is zo om Ridderlijk reiken we de hand In ons geheugen wissen stofjes…

stralen breken in mijn brillenglas ik pak de kleuren stevig vast en verdeel ze over mijn gedachten zo kan ik verder leven een kleurrijk bestaan in deze vergetelheid is nu mijn deel, ik beleef een andere dimensie het bewijs is geleverd en de tekst nageleefd ieders bewondering kan het niet wegdragen verschillen in opvatting zijn mijn geluk de stofjes…

Volgens het woordenboek is het slechts elastiek, wat bedoeld is om de kousen niet te laten zakken, maar de sexindustrie maakte deze stofjes uniek, wat menige zwakbegaafde man acuut doet knakken.…

De leiders Moon en Kim gaan voor de vrede. Ze hebben eensgezind een boom geplant, een tastbaar teken van hun broederband, net als Macron en Trump dat woensdag deden. Dan vlooit Kim Moon als amicaal gebaar. O nee, dat was het andere liefdespaar.…

Midden in de streep zonlicht met de tuimelende stofjes, zag ik in de spiegel, los van mededogen en welwillendheid, mijn eigen omhulsel al tamelijk aangetast zacht staan te glanzen met oplichtende kleur, als werd ik nu op mijn beurt opgemerkt door de zon omdat ik al die tijd gebleven was en blozen kon bij de eerste de beste blijk van…

Eenieder kan zich toch bedenken dat het niet goed is om het millieu met microplastic te beschenken Ons lichaam er mee te bedrenken Mens en dier te plastificeren Zagen de makers dan totaal geen beren? Nee, want shampoo mag toch niet van je handen glijden? Dus microplastic was echt niet te vermijden! Ze hebben nooit niet verder nagedacht Voor…

Hij zag er slechts een zonstraal Die door een spleetje scheen, Waarin de stofjes glansden En wemelden dooreen. Hij zocht in 't eenzaam hofken: Waar was zijn moeder, waar? Zijn lip dorst het niet wagen, Zijn herte woog zo zwaar.…

Elk lichtje, dat gij tintlen ziet, Zelfs 't kleinste, dat uw oog ontvliedt, Is zulk een bron van licht, omgeven Van werelden, die, zonder tal, Als stofjes door elkander zweven, En veilig zijn voor schok en val! Verbeelding! is u niets te hoog, Zo leer mij gindse heldre boog, De goddelijke Melkweg, kennen.…