Netgedichten

netgedicht (nr. 1.112):

je zingt de lengte in de dagen

je bent de zon
je stralen dansen stofjes
ik wil sjansen, met je
geuren op balcon

langs de gevel
val je zomaar binnen
belicht daar mensen
die ook jou beminnen

je oogt zo donker
in het wit van steen
je schaduw laat
me nooit alleen

ik hoor je ruisen
als de wind vlaagt
langs de huizen
je bent mijn refrein

je zingt de lengte
in de dagen, laat de
wolken regen dragen
naar het avondland

je bent een
warme herinnering
ons afscheid duurt
een schemering