Alle inzendingen over Strooit Brood Hoop

Of een stukje brood, in plaats van koek Oh deel je brood met mij, denkt hij Ik heb een week lang niet gegeten Maar ze lopen allen om hem heen En ieder is hem vergeten Hij staat niet op hun vriendenlijst Geen smile staat klaar voor hem Is onze liefde uit het zicht Stil.…

Toch strooit Reve overvloedig zout in de wond van mijn geweten, want of God van aftrekken houdt, valt nergens aan af te meten.…

Hoe oranje is weer ons Nederlands leger langs de baan, onder de zon toen het ooit voor onze Max begon droomden we al van zijn wereldzegen nu is hij daar dichterbij dan ooit als hij zand in de ogen van Hamilton strooit…

Ik heb twee neven: een werd viroloog De ander had altijd zeer woeste plannen: Zo uit het hoofd van ouwe dronkenmannen en iedereen verloor hem uit het oog: Tot nu; hij appt: ‘Ik lach me eigen ziek, dankzij mijn nieuwe mondkapjesfabriek’…

graag met tropen soms raakt hij zelf verstrikt in netten waar zijn kruit verschiet tot kostbaar kaviaar dan vlucht hij in triolen en syncopen Dan moet ie gaan dansen, gaan rennen, gaan schreeuwen en hopen dat hij, als Houdini, zijn eigen sonnet kan ontknopen…

herman brood een schilder schilderen? schilder ik met brood [Bijdrage van mijn nazaat Rosanne aan het kunstproject van groep 8]…

je schat aan blad bestormt de grond verrassend sober de druiven rond schenk jij, oktober je plan de campagne strooit los van franje een symfonie opent met iedere kastanje mahonieharmonie…

hagelwit strooit sleedoorn tere stilte op een achtergrond van schemergroen een vroege wesp vindt al op een prille meeldraad de genade appelbloesem waagt zijn eerste blik koestert nog omzichtig het schuchter rozewit…

Het is de middagzon die keet schopt en striemen licht spettert de goesting uit haar bekken strooit het is haar lust die de einder raakt en alles van goud maakt met de dood in het onderpand zoogt zij met haar borsten de glorie in de mond van het leven…

stilte leent doch niet antwoordt Daar roept een snavel dat hoort erbij zonder dat geen hoop meer…

- meeuwen cirkelen in jouw ogen terwijl je zand op mijn lippen strooit - ik loop blootsvoets door jouw strand - zoek schelpen met jouw naam erop en eet als een verlamde vogel uit jouw hand.…

jij strooit lente in je woorden licht je zinnen uit met zon laat je ogen warmte glanzen door de koele ochtendmist in jouw stralende gezicht bloeien alle bloemen de prille kleuren van het voorjaarslicht…

Mijn gedachten drijven, tussen droom en werkelijkheid. Als bladeren die vallen, dwarrelend in de wind. Nog met de warmte... van de zomertijd. Hun voedsel gevend, aan de grond waaruit... ze zijn ontsproten. Hopend op een nieuwe lentetijd. Antje.…

Ik lig zo stil aan u als kind aan moeder, mijn dode levend lief, en hoor hoe zacht het kloppen tikkert van uw zachte hart en 't bloed hoor 'k ruisen als water zoetkens doet er. De sterren bloeien langs haar zilvren baan en blinken met het licht van duizend glanzende ogen, de heemlen om hen, als heerlijk hoge togen van blauw-zwart marmer welvend…

Vloek niet, o vloek niet de zon, m'n broer, die zo zwaar draagt uw last, touwen en lijnen zijn om u getast, hoog glijdt de boot in de zon. Rafel van kleed hangt naar neer van uw borst, uw ogen en slapen zijn wild omvloten, maar de haat, de haat uw oog ontschoten 0 vloekt de zon, vloekt de zon op uw borst. Bittere man die…

wat ben ik eigenlijk nog voor jou geen klank meer uit je mond een gezicht tot op de grond je hart zo kil en koud eens waren we goede kameraden maar dat was al vele jaren geleden we waren met zo weinig tevreden ook sterk zelfstandig en vastberaden we hielden van de gouden zon maakten reisjes naar die landen waar ik hoopte dat die zon, je…

in rouw en verdriet krom gebogen Het mensenhart is verduisterd met kwaad dat brandt als zout in een wond Kerstmis komt eraan; mistletoe en dennengeur voor het hout gekruiste raam zien we de kaarsjes staan Het stralende licht van het kindje dat in de kribbe ligt voor een nieuwe start met licht in ‘t hart Wanhoop veranderd in hoop…

Ontmoetingen zijn zoete broden leeg gevreten korsten wat blijft meer dan hondenvoer alleen meer trubbels dan brood meer honger dan zien je vergapen aan de hekkesluiter…

zeven slaat de klokkentoren haverbrood de dag keerde voor de laatste keer het hooi de avond tooit zich in het rood zij plooit het ongestreken linnen zonder woord hij strooit in de erwtensoep wat zout zij vonden in het hooi de kleur van goud.…

De Sint die is een goed en heilig man Heeft veel krediet bij jonge kinderen Geen crisis kan zijn schenken hinderen Hij strooit weer goed voor Jan en alleman Zijn werkers worden echter zwart gemaakt Omdat zijn stoomboot teveel roet uitbraakt…

de wind de wind zij is het kind dat ik nooit heb gehad zij strooit bladeren keer op keer op mijn pad alsof ik er niet genoeg van had zij speelt met mij streelt af en toe mijn gezicht ik vergeef haar haar streken, allicht. want de wind de wind zij is mijn kind.…

de donkere demon hij beloert ons liefdevol terwijl wij spelen in zijn zomerzon en slaat dan zijn scherpste klauwen in ons zachtste vlees troostend strooit hij zout in onze wonden en spreidt vol mededogen zijn lange winternachten voor ons uit…

brood en stroom de zot die dit verzonnen heeft is van de molenklap nog maf…

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

Telkens als ik een regel schrijf laat ze tijd verdwijnen op het onzichtbare papier aan de andere kant Gaat ze rechtlijnig door vlechtend haar weg in oorsprong van volmaakte eenvoud Ze trekt haar kleren uit en strooit zachtjes zingend haar poëzie uit in een bevredigende verbazing…

afscheid Soms zit er even Teveel verdriet In ‘t leven De dood strooit dan Zo om zich heen Dat de scherven Van de liefde Zich niet verzameld weten En onheel blijk je dan Veel te weinig tijd te nemen Het afscheid behoort niet Zo snel tot het verleden…

verwondering , ik ving aan in je ogen stralend door de iris van schemer waarin je ogen open gingen en dan te bedenken hoe wij nu leven de taal in jou sprak met mij het strooit woorden in mijn poëzie als druppels water van liefde als teken van leven…

zoals de voorjaarstinten kleur geven aan het aards bestaan de morgenstond het prille licht strooit over het leven de eerste zonnestralen al iets van warmte geven zó moet de lente zijn als bij het nemen van een heerlijk bad ter bevestiging van je weet wel wat...…

De ‘goede’ man die met cadeautjes strooit Schijnheiliger persoon is nooit verzonnen We kunnen snel uit de impasse raken door Sint voortaan eens lekker zwart te maken…

Ze strooit gul met feromonen, want gieren moeten die hormonen! Beste vrienden zullen elkaar bevechten, ja, alleen vuisten kunnen deze zaak beslechten!…