Alle inzendingen over Toveren

Toveren met goochelwoorden voelen wat je zegt. schilderen, met pennenspinsels voelt nog lang niet slecht! gedicht is af; want alles mag zelf ben ik de baas zingen met het toetsenbord als rozen in een vaas…

pluk de dag als het effe kan tover een lach op je gezicht over die traan op je wang lukt elke dag met 'n gedicht van www.gedichten.nl voor je geestelijke energie, zeg ik: "DOEN"!!…

Moge alle inzenders en lezers weer meedeinen op een golvende zee van dichterlijke woorden die ons troosten, verwarmen als het zonnelicht, een glimlach toveren op ieders gezicht..…

Ik tover jouw verdriet om tot vreugdepijn! Ik verander jou, in jou levend, de mens altijd aanwezig, tot grote godheid! Van demoon of duivel, transformeer ik met àl mijn krachten... jóu tot ongelofelijke tedere minnaar. En als jij, het Licht, niet meer ziet, zal ik daar staan in pure zuiverheid! Laat mij dan, toveren, schatje!…

je spel is een bevel een spin die ik bemin een vangnet dat je weeft waarin je glimlach als een kleinood beeft ludieke tover die mijn zinnen streelt sluwe speler die mijn ogen steelt.…

En als je kon toveren, Dan had je het gedaan. Omdat je met mij door wilde gaan. Twee gouden ringen, Ons toegezonden. Waren de dingen, Die ons voor altijd verbonden.…

Een simpel spel Land veroveren Onverwacht, heel snel Wit/zwart, ballen toveren Belangrijk, de hoeken Middenrif Doe ik uit de doeken Zet een zet met gif…

Afdalend in het voorportaal van de eeuwige vrede waar een enge ziekte mij verhindert het leven nog langer te vieren en met de dood in mijn ogen tover ik een laatste glimlach om mijn mond op weg naar de finale.…

De zon laten schijnen helaas kan ik niet wel meevoelen intens bij pijn en verdriet Mijn goocheldoos staat open tover graag een gedicht zie daar zonnestraaltje fleurt op jouw gezicht.…

Iets van lente hangt al in de lucht: het zalig-warme en de tover van het licht; de glimlach van de mensen, en regels voor een nieuw gedicht. Al zal de winter nu nog niet zich echt gewonnen geven, er zijn al duizend tekens van het nieuwe leven.…

Want woorden toveren niet. Zei ze vol relativisme en verdriet. Dus val ik terug op rijm en stijl. Of een passage uit het eerste lied. Ik zie het nu, ik zag het niet.…

Zonnestraal en water toveren een schitterend geheel van flonk'rende juwelen op zijzacht groen fluweel mijn vingers tasten naar de paarlen maar de zon gaat heen en druppels spatten op en in mijn hand uiteen…

de pennen die de woorden toveren op het papier. onbeschreven. niet te verwoorden , de liefde voor jou . zo ver weg, zo dichtbij. alles wat ik wil is wij.…

De tover van het pril begin van boom en tak waaraan het versieren van 'n te lang zwijgende winterdag Wie herkent niet de schaterlach .........van specht Het is lente.... echt zichtbaar aan de huid van aarde.…

De stralen reiken in het late uur tot aan de overstaande verre muur, en toveren die om tot schilderslinnen: Een kruipend kleintje maakt er in goudgeel met schaduw een bewegend tafereel.…

Als de dagen grijs als lijsteen of nat en zwart als de nacht de wind bomen geselt hun takken nederigheid leert vult zij zichzelf met vurige oranjerode warmgedachten die grasgroene blijbloemen toveren in haar honinggele haar…

als je lacht zou ik de glinstering in je ogen willen vastleggen op onverwoestbaar papier bewaren als een kostbare schat tevoorschijn toveren op momenten dat het je even wat minder gaat als bewijs dat jouw wereld niet alleen uit duisternis bestaat…

Ook Jezus kon dus als de beste toveren, Maar dat was slechts om zieltjes te veroveren.…

woorden vol magie de lucht met schittertjes echo's luisteren niet stilte flitst in tover neem ogen mee steel gedachten open maar lach is een ontlading waard hemel wordt voor eventjes geaard…

Ik strooi mijn vingers door je haren en hang lieve woordjes aan je oren Ik leg mijn streling om je hals en tover kleine lichtjes in je ogen Ik maak je gezicht op met mijn lippen En hang mijn hart tussen je borsten Ik versier je met mijn liefde…

met woorden kan ik heel veel ik schud ze uit mijn mouw en je lacht ik tover ze tevoorschijn en je zwijgt ik fluister ze in je oor en je trilt ik spuw ze uit en je schrikt ik scherp ze aan je kleine kantjes en je huilt maar hoe ik ze ook breng nooit zullen ze echt zeggen wat ik voor je voel…

Ik geef een hymne aan de wind en tover een leger van glimlachjes die stralend hun zaadjes verspreiden. Ik open mijn voeten en laat de aarde stromen.…

Soms, als je 's winters op 't besneeuwde pad Wandelt langs beuken, vind je een plekje diep In 't bos - 't is, of een stukje zomer sliep, Dat met de zwaluwen mee te gaan vergat: Geen sneeuw. Een herfstdraad. Mos. Een mug. Gepiep Van 't meesje tussen zonnig roodbruin blad. 'T is, of je haast de toverwoorden had, Waarmee je zon en zomer…

De twinkeling in de lucht, mysterieus, zwevend, bewogen. Alsof het zich heeft losgemaakt van de glinster in je ogen. De twinkeling in de lucht, delicaat met rook verweven, door strijklicht aangeraakt, heeft je als kleding omgeven.…

Volle melk van draak Traan van maagdlijk riddersbloed Liefste over den dag Drink op mij kerlen En ik zal zijn wat ge zoekt wees rat in mijn val door schimmelkaas beneveld hihihihi…

dat is zij met oei oei oei een hoge hoed en een bezemsteel wat goed er zit alleen geen bezem aan hoe moet zij nu dan vliegen gaan dat kan ze niet en juist daarom plaagt ze de dieren echt wel dom tinkel flinkel toverkol stopt de ketel lekker vol dovenetel bessensap wat zij doet is best wel knap maar Kakelkip en Piet konijn vinden toveren…

ik ben een nar, ik doe het onverwachte mijn bellen rinkelen als ik beweeg, een radslag maak in een verlaten steeg, jongleer tot diep in maanverlichte nachten ik overtreed de regels, spot met machten en oogst applaus, maar blijf van binnen leeg al vaak ben ik gestorven, zelfmoord pleeg je méér dan eens in ijzige gedachten ik ben geen zakenman…

In uw grote bruine blikken Schuilt een wondre tovermacht. Nu eens troosten zij mij zacht; Dan weer doen ze mij verschrikken. Praat ik rustig met u over Iets van algemeen gewicht, Vriendlijk straalt dan uw gezicht, Als de maan door lentelover. Maar nauw waag ik het te klikken Van mijn hard poëtenlot, Of meedogenloze spot Vuurspuwt uit…

ik zag hoe jij achter je ogen stukjes vreemde wereld tevoorschijn toverde in een transparante blik verdween wat wij als normaal zagen en begon nieuw te dagen waarbij licht in vreemde pigmenten de nieuwste kleuren verkende diepte en vorm nog zonder norm wel speelden tonen een verrassende melodie die een jeugdig bewegen orkestreerden…

Als ik een feetje uit een sprookje was Dan strooide ik wat magische sterrenstof Over het huis waar jij woont, zomaar door het glas Om alle verdriet weg te toveren met een zachte plof Alle boosheid zou zomaar verdwenen zijn Iedereen in het huis was gelukkig en blij Een huis zonder misverstanden en pijn Met alleen liefde, warmte en ook begrip…