Alle inzendingen over Traagheid

Corpus van gedachten Samensmelting van geest en ziel Axonen versnellen Het zelf en het wiel Elk moment in tijd Gevangen in traagheid De impuls sterkt aan Tot het moment van vrijheid Overdracht en remissie Stille duisternis ontfermt zich Het luide vonken bedaart Tot de herhaling, eeuwig…

Trager dan je blote oog loop ik door het veld dat gaandeweg verbost. Het mos een olievlek, de horizon een poort. Het standbeeld zal ik zijn van de wandelaar die ieder jaar -voor mij dus om de haverklap- een roos aan zijn voeten krijgt. Dan voorover neigend zie ik net wat rest van de steel vergaan.…

over een koud spoor kruipt de metro van Kraaiennest naar Ganzenhoef binnen luide stemmen, telefoons en gouden tanden buiten drijft een meeuw een grote vlok in de sneeuw mijn beste vriend zo lang niet gezien donderdag stond ik op het vliegveld terwijl hij vrijdags aankwam nog drie haltes naar de tram die nooit op tijd komt…

Heerlijk soezen in de zon, lui en roerloos: nieuwe levenskracht stroomt mijn pantser in, geeft voor komende uren goede zwerfzin, flink voortgaan bij rustig weer of windhoos. Daagse bezigheid duurt een hele poos. Moeizaam gaat de wandeling in het begin. Eerst valt het lopen zwaar, klinkt dan vol gewin. Wacht een smakelijke distel of roos?…

Alles gaat heel traag, zijn lopen, zijn antwoorden -- Steeds eerst drie puntjes...…

ik kijk door mijn raam dubbelglas in een vierhoek daarachter een kwart van steen en buren met een eigen boek de rest is grijs als de winter met kale takken als decor mijn blik is flinterdun vernauwd een vangnet waar ik me niet aan stoor met een haast afgebakend gevoel dat traagheid boekt en het heden vertrouwt…

Zwart beeld toont donkergroen schrift welk zich letter voor letter neerschrijft met traagheid van een typmachine waardoor lezen makkelijker valt te onthouden: 'schroef de geldgrens omhoog zodat men niet kan investeren in bronnen door energie te verwerven niet kan investeren in spectaculaire industrieën want gevaar creëert gevaar!'…

draai rond verdwijn voortdurend in de wind, gekruld zoals een zee-adem of een woord van trouw dat minnend tot mij komt het zal zacht zijn, zachter dan de binnenvleugel van een vogel die geen andere naam heeft dan die waarmee hij geboren is uit het blauwe uit het lichaam van het licht in de langste dagen van mijn traagheid…

Nu is weer een ander duren in de plooien van een tijd met vroege schemeruren en dakloze bomen in hun houterige pose ben ik weer gevangen in een vreemd verdriet om dat achterlaten van wie of wat ooit kwam of ging in vreemde traagheid sluit ik ramen en deuren de avond kijkt me aan met koolzwarte ogen ik moet met het donker de herfst weer…

je valt als een druppel in stilte meegaand vormt parabolisch traagheid vooraan spat zacht uiteen in duizend segmenten die ieder je vlucht in vrijheid herdenken tolt en draait in bewegen kaatst onderweg de wind heb je tegen dan stroom je samen tot een groter geheel ook voor jou zijn de spatjes net even te veel…

waar het vroeger bliksemde in een snel dispuut neemt nu traagheid toe met de minuut antwoorden hangen in de lucht maar trekken in een lichte mist aan hem voorbij hij kan ze niet meer raken wolken die de hemel maken het blijft een brij toch is er soms een open plek waar een nieuw vergezicht hem zekerheden geeft die hij al tijden…

het strand draagt ons gewicht zweeft boven water slechts dat, want onze liefde is, maakt licht gebogen rond mijn schouder ver weeft jouw stem de traagheid van de opgekomen maan haar baan volgt duizend golven in een warme liefdesnacht morgen wacht maar houdt zich lang verborgen…

Behoedzaam schuifelen wij elkaar voorbij met ogen die gedogen mogen ogen naar andere ogen achter gesnoerde monden liggen woorden gevangen blijft taal bekrompen ik zie jou,jij ziet mij in traagheid coronisch vanop afstand maar toch dichtbij blijft onze verhouding platonisch.…

soms speelt de tijd met stemming en licht verandert het zicht op pleinen en straten die andere kleuren op deuren en ramen dragen haast heeft in traagheid nog geen plaats gekregen het groen rust zonder wind ergens lacht een kind stukjes decor uit het toneel van mijn jeugd die steeds vaker mijn gedachten bewonen in…

we liepen samen warmte trilde zacht wind wist wat wij wilden koelde ons heel even af het gras was groener dan we dachten wij onhandiger dan we verwachtten het zomerde een middag lang in traagheid van het geven nemen was van geen belang in elkaar heel lang beleven…

we liepen samen warmte trilde zacht wind wist wat wij wilden koelde ons heel even af het gras was groener dan we dachten wij onhandiger dan we verwachtten het zomerde een middag lang in traagheid van het leven nemen was van geen belang we wisten eindelijk te geven…

jij stuift met sluiers sneeuw waarin een gouden zon zijn licht laat breken vlokt in serene stilte traagheid tot een witte deken rust met ongerept heb jij de aarde toegedekt die nog in winterslaap haar krachten spaart jij kleine winterfee neem ons maar mee voor een dans op de kristallen in de eerste sneeuw die is gevallen…

we liepen samen de warmte trilde zacht de wind wist wat wij wilden koelde ons heel even af het gras was groener dan we dachten en wij onhandiger dan we verwachtten het zomerde een middag lang in de traagheid van het geven nemen was van geen belang we wilden even samen leven…

Soms loop ik naar de stilte, Naar de traagheid van mijn tranen, Dan zwijg ik wat ik niet meer zeggen kan Soms loop ik naar het licht, Naar de helderheid van mijn glimlach, Dan adem ik alles wat teder leeft Soms lopen woorden naar een zwerftocht van vergeten handen, Dan zoek ik zacht wat ik verloren ben Soms draag ik…

in mijn plooibroek met scherpe vouwen sleur ik de woorden met mijn knuisten al wandelend door het raam terwijl de zon op mijn geheugen schijnt plooi ik met mijn tienvingere handen de lichtzinnen uit de stilte een gedicht in vergadering ik luisterde afwezig wat er aan de orde was niet opgewassen tegen traagheid peuterde…

op een uitgestorven kruispunt vliegt de vlinder tegen de wind in in een leeg landschap valt de mens uit de tijd in een verlaten kamp beoefent de man de deugd der traagheid vanaf een lege sokkel klinkt tevergeefs: houd me, houd me tegen het licht in de nacht zoek ik naar de leeuw die brult als ik slaap wacht ik op de nachtvogel die dingen…

Mijn traagheid is een zegen.…

De uren raken niet verder of meer, zoals roesten gaat, gestaag maar onzichtbaar door verblindende traagheid gestold staan de cipressen rond de rimpelloze vijver ze leest roerloos in de bladstilte van de verkoelende avond veraf dooft een licht ze sluit haar ogen om beter te zien en dan wanneer de totale onbeweeglijkheid poëzie is geworden…

de tijd tikt onverschrokken door minuut na minuut tikt hij verder rigide en gestructureerd op goede dagen verdenk ik de tijd ervan stiekem wat sneller te gaan op mindere dagen maakt hij zich schuldig aan traagheid lijkt me de tijd, zo abstract, niet grijpbaar de tijd is machtig hij verandert alles door de jaren heen een persoon…

is er nog een zin een samengesteld woord dat groter is dan bijvoorbeeld een schaduw van een vogel waarin een lichaam zich getild weet hoog boven de branding door drift bewogen een meeuw misschien die zichzelf in de traagheid van de zon zoekt en in de einder zakt golf over golf is er nog iets al is het maar even dat in ons hart past…

Zie ze schuifelen langs de rekken, als een schaduw: grijs en anachroon, volmaakt vergroeid met haar rollator valt haar traagheid uit de toon. En ook... gedachtenpauzes die steeds langer worden, dat zie ik wanneer ze hinderlijk en schuin voor de zuivel stationeert en wellicht denkt; wat doe ik toch verkeerd.…

ik wil het zwijgen bewaren, erin bewegen zoals schaduwen van wind de armen houden in een schommelende traagheid terwijl ik kijk naar het standbeeld van vergeefse woorden de lucht gaat er doorheen ook door de koudste dagen en wanneer berusting met vleugels slaat droom ik nog eenmaal over huiswaarts keren *afbeelding…

Een traagheid, moeheid Zondagsdralen - wat nu gedaan? De maaltijd voorbereiden, of luisteren naar Bach of Brahms? Of nu maar ophouden met bestaan? Geluiden van activiteiten als een wanhopig manifest Gestoord contact kan toch hersteld?…

je glimlacht naar me en het landschap opent zich ergens tussen traagheid en bronnen van geluk het begint met een gedicht met venstervogels ik laat ze binnen ook de bomen die ik nergens vond voordien ik word zomer lichter en geloof eeuwig als de zon je glimlacht naar me en ik woon nu voortaan in jouw stilte…

Alles keert weer: de val van de bladeren en het kiemen van het zaad; geboorte en dood, de eindeloosheid en de traagheid. Alles keert weer, alleen de liefde schept en blijft tot in de dood, tot ver erover, alleen de liefde blijft.…