Alle inzendingen over Traagheid

waar ogen iets doven in het late middaguur ondersteunen handen en armen vlammend haar geestdriftig vuur ondanks het verstrakken van lijnen in het gezicht blijft haar uitdrukking lief en licht in haar bevallig gaan is een zekere traagheid ontstaan die ruimte geeft aan een lach waar vroeger kracht en alertheid was is tedere broosheid…

er zit traagheid in de tijd het roestige weerbarstig zijn kraakt en piept een al reeds lang vervlogen lied niets gaat meer gesmeerd norm en waarden worden vluchtig aangeleerd in honger naar succes stress en haast jagen op seconden in het krakkemikkige contact op oog en hand wordt niet gewacht pas als het opwinden is afgelopen omdat…

Nu moeten wij aan veel meer traagheid wennen, aan liefde die verdween en aan wat nog resteert aan teerheid in wat najaarslucht en geur van dennen en aan hoe-het-kon-zijn-gedachten die je nooit verleert.…

Je houdt stil, hurkt en ziet dat zonder bestek of zichtbaar plan een stroom vormen van verbazing bouwt je vraagt om traagheid om te ontdekken welk spel het water speelt een draaikolk als antwoord lang zoek je naar de hand van de meester die uit druppels beelden houwt je voegt tranen toe ongebruikt vloeien ze derwaarts dan keer je de maalstroom…

Wat gisteren gebeurde komt nu weer: het zoeken naar geluk, de moeheid en de traagheid, ook de klachten, naast dankbaarheid die alles kan verzachten. Wat gisteren gebeurde komt nu weer: en toch is alles anders, hoger, lager of ook gewoon anders gezien, gehoord. Het groot mysterie blijft verrassen.…

weg van bomen die steeds dikker worden bladeren die het blauw groenwaaien in de lucht van wortels waarvoor stenen zijn gevlucht jarenlange traagheid die ze plet in grondverzet van dichte ramen met hun blinde ogen in beton dat rotter wordt door oxiderend leven van dagen die als zand hun levens slijten in woestijnen van de…

weg van bomen die steeds dikker worden bladeren die het blauw groenwaaien in de lucht van wortels waarvoor stenen zijn gevlucht jarenlange traagheid die ze plet in hun verzet van dichte ramen met hun blinde ogen in beton dat rotter wordt door oxiderend leven van dagen die als zand hun levens slijten in woestijnen van de tijd…

rustig leken de dagen voorbij te glijden door een zachte traagheid scherpten kanten geen pijn het moet of hoort zo te zijn zonder irritaties maar het discontinue van de waarheid geeft onzekerheid in navraag en herhaling met handenvol twijfels steeds het ontbreken van verbindingen vergroot het gevoel van alleen…

Af en toe een boot, een auto, de bezorger -- De stad is verdorpt.…

Traag stroomt het water deze zomermorgen droogte hogerop heeft de rivier zijn kracht ontnomen en zoekt in het ondiepe, resten van verloren krachten. Laag vliegt een zwaluw over 't water wat duidt op regen een vis met lef, hapt naar de zelfde prooi wie zal het zijn die nipt de smaak van 't vliegje miste? Nu scherper aangevlogen over het rimpelloze…

Van iets onverwachts schrik ik nooit, ik reageer -- gewoon te langzaam.…

Ik raap planten van de straat en vertraag Zorgzaam met aarde, schaar en watten Ik vertraag en kook, voor hem, en met hem vertraagt al het andere. Ik doe niet veel Eerst moedwillig, dagelijkse oefeningen en meditatie, mijn lichaam vroeg erom Aandacht Esther bestreek mijn huid, hij streelt die, hij vangt mijn navelpluis Gek doen, flauwe grappen…

In lome tred tikt traagheid door de dagen lobbig liggen de uren onder de zon verdampen en vervliegen tot zuchten in dit magische moment van ‘nu’ in de nacht flonkeren sterren vanuit een steeds verder schijnend firmament de koele bries draagt duisternis ongezien tot de grens van het ochtendgloren vogels jubelen de morgen toe overtreden…

mesje krabt hij een laagje van de verf weg de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op hij struint wat door de tuin en kijkt naar een boom, de gevel, de lucht de zintuigen geopend als brede deuren hij onderzoekt intens de dingen het gunstige ogenblik laat zich niet afdwingen de liefde komt met langzame stap de tred van de traagheid…

liefste je bent liever als je lacht je bent veel mooier dan ik dacht en ik, zit hier maar foto te staren zo ben je dichterbij en dwaalt er weer een uur voorbij liefste er zijn nachten van duisternis met een hoofd vol wildernis waarin de tijd in traagheid fluistert zie de sterren urenlang glinsterend op je wang liefste er zwemmen…

als door eenzaamheid opgeslokt tikt de tijd in z'n traagheid eindeloos voort niets kleurt grijzer dan vroeger waarin alles (zogenaamd) beter was de oudheid verstart zodat de klaagzang harder klinkt dan te voor, nochtans kleurt de natuur haar seizoenen als vele eeuwen geleden klonk de klaagzang toen zachter of is dat inherent aan 't mensdom…

Met traagheid klopt mijn smachtend hart, wanneer gij 't opgeeft aan de smart van een ondichterlijke wereld! Mijn hoofd hangt moedloos op mijn borst, terwijl ik naar de dauwdrop dorst, die, waar gij treedt, de dorre grond beperelt! Keer weder, en begeef mij niet, maar onderhoud dat hemels leven, dat zich ontwikkelt uit het lied.…

ik hou van Oosters van de traagheid van tai chi van frêle geisha's en draken die geluk brengen van sumo, ikebana en origami ganesh vind ik een leuke god boeddha mag er wezen en ook Confucius en de dalai lama en uiteraard gelakte eend gewokte kikkerbillen en dan nog bami en nasi en sushi en sashimi hopen kroepoek zelfs komboecha als…

van huis naar straat naar goot gewaaid bibberende hanenpoten die de leegte moesten veroveren een scheef getrokken streep onder de naam van de stad wat wilde je meedelen vragen vertellen toen je je handen openden om te schrijven is je brief in een vergeten la beland werd ie gelezen opgeborgen verscheurd voel je weleens de traagheid…

De stilte blijft de lome traagheid van zomerdagen lang geleden. De zomer rekt zich uit tot in november.…

rotsen kleuren tijd water overvalt de traagheid van ravijnen winden dichten kloven met het stof uit boven gevleugeld zijn verhalen die als holen grijnzen in de torenhoge bergwand hun holten zijn bemand ze verwoorden God en leren over dwazen die azen op macht vertellen over vrouwen die met kinderen zijn omgebracht…

rotsen kleuren tijd water overvalt de traagheid van ravijnen, winden dichten kloven met het stof uit boven gevleugeld zijn verhalen die als holen grijnzen in de torenhoge bergwand hun holten zijn bemand ze verwoorden God en leren over dwazen die azen op macht, vertellen over vrouwen die met kinderen zijn omgebracht ze verweven…

En als hij er een aantal op heeft wordt hij aanvallend en na verloop van tijd moe, zakt achter z'n eigen armen op de kruk in slaap, en droomt van traagheid en zin. (soms droomt hij dat hij valt en wordt wakker op de grond). Soms wordt hij opgehesen en naar huis gebracht...-…

Het vuur valt niet zo vlug te doven, het sluimert verder ongezien en komt de traagheid weer te boven en ook de boosheid ooit misschien. Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht.…

Het vuur valt niet zo vlug te doven, het sluimert verder ongezien en komt de traagheid weer te boven en ook de boosheid ooit misschien. Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht.…

.' nergens lees je 'er zal eens zijn' Tijd en wat ze meevoert is ongrijpbaar een klok die tikt, nooit liegt de factor tijd, de onmetelijke traagheid probeer haar niet op te jutten dat heeft geen zin! het is slechts de herinnering aan tijd die vervliegt…

ik schoof donkere wolken uit de lucht en liet de aarde zo maar achter mij voor anderen een redeloze vlucht ontsnappend voelde ik me hemels vrij ik vleugelde oneindig in gedachten expandeerde traagheid tot de lichtlimiet zag de levens terug van mijn geslachten ontwaarde God op elementair gebied Zijn raken deed mijn schuldgevoel ontwaken…

dorpsstraat is gevuld met nieuwe klanken de bakker en de slager werden banken verdwenen is de oude draverij er rijdt een stalen monster door de wei met schreeuwerige teksten op de flanken we moeten nu een nieuwe geest bedanken hij zorgde voor het keren van het tij een laatste weidevogel krijst vaarwel de meidoorn is een stille dood gestorven de traagheid…

eindelijk weer een snijdende wind sneeuw die steeds hoger klimt hechtend aan huis en haard zelfs voordeuren niet spaart glitters in een aardedonker buiten de greep van vorst op beslagen ruiten het krakend passeren van hen die kou moeten trotseren warm knettert het vuur in uren die in stroperige traagheid verlopen scherts en lach…

.' nergens lees je 'er zal eens zijn' Tijd en wat ze meevoert is ongrijpbaar een klok die tikt, nooit liegt de factor tijd de onmetelijke traagheid probeer haar niet op te jutten dat heeft geen zin! het is slechts de herinnering aan (een) tijd die vervliegt Jan Moritoen…