Alle inzendingen over Triest vogeltje

Wat later was 't vogeltje lam. Het werd ochtend. Het kwam uit z'n nest in de greep van een kater.…

Soms zijn er zoute tranen tintelend over mijn wangen Triest gevoel vanuit het niets zomaar door verdriet bevangen Soms krimpt mijn hart ineen gevangen in een leegte zo kil Dan verlang ik alleen naar jou dat is alles wat ik dan nog wil Soms voel ik me zo eenzaam gaan emoties met mij op de loop Van mijn kruin tot aan mijn tenen verlies…

ze heeft geprobeerd te leven toen de zon geen warmte meer gaf.. haar lichaam steenkoud was elke dag ( ook haar hart ) waar ze te oud was voor hem met vijfentwintig jaren. nu wil ze naar een plek zonder angst, verdriet en pijn niets weten van hen samen geen herinneringen meer aan toen, gelukkig en verliefd… waar liefde bedrog is…

Een droevige clown buitelt wankelend op het dunne koord tussen verdriet en wanhoop boven de diepte die bodemloos lokt. Als hij valt en moeizaam rechtkrabbelt joelen de kinderen om de onhandige fratsen van een gebroken mens.…

schone en trieste melodieën rozengeur en passiflora hangt in 't wonderbaar licht waar we de liefde voelen stromen in dichterlijke aandrift met wenende ogen zich baant een weg door ruimte en grotten waar ze de poëzie door 't trots gemoed bespotten het regent klachten die op beredeneren wachten verloren voor de poëzie…

Ik zag iets vliegensvlug voor mijn ogen een kolibrie kwam aangevlogen. Zo sierlijk, met al zijn kleuren. De kleinste vogel, voert met zijn waardigheid, zijn eigen beleid. Hij kan links, rechts, omhoog, omlaag zelfs ondersteboven vliegen. Dat kon ik haast niet geloven. Een tuimelvlucht in de lucht. Zijn vleugeltjes zijn zo flexibel…

Aan de andere kant zit een vogeltje aan zijn kant van het raam, even kijken wij elkaar aan, allebei aan een kant van dat raam. Dan gaat de bel en ik sta op, bij de deur draai ik me nog een keer om, maar het vogeltje is gevlogen. Ook hij moest blijkbaar gaan. allebei zijn we verdwenen. Allebei aan onze kant van het raam.…

regen is niet hard genoeg de hagel nacht en dag schuint langs het venster dat ik niet sluit maar open laat mijn vogeltje dat schuilt doorwaak de duisternis met koude pootjes…

Mijn roodborstje zingt Serenades in de stronk Het kleurt het grauwe, Het dorre van de kou De lente nadert snel Mijn vogeltje rukt in Bezonnen maar gestaag Doodt het leven vaak…

Als kind "lekker slapen gaan" hoorde je moeder nog van beneden roepen om dan in dromenland te staan je kon vliegen als dat vogeltje boven de daken om de hemel de zon daarboven aan te raken.…

De kale takken kijken triest naar hun blaadjes  die gevallen zijn…

De trieste muziek raakt het onderbewustzijn  heel voorzichtig aan…

wat zou ik als mens voor dier willen zijn zeker als alles en de anderen zo vaak veranderen misschien wel een vogeltje stil op een hoed in een galerij een koolmees op de uitkijk die fluitend gedachten leest klinkt goed…

't Wereldgebeuren is een krioelende mensenstoet die luid roepend voortjaagt waarbij Gods stem soms klinkt als olifantengeschal door iedereen gehoord of de zang van een vogeltje beeldt wat enkelen verstaan.…

een datum een man een liefde een echtgenoot een vriend een vader een grootvader altijd bij ons in ons hart in onze ziel voor de eeuwigheid hij hoorde zo graag de vogeltjes zingen daarom zingt ieder vogeltje zijn lied…

Niets is zo somber niets is zo triest niets is zo kleurloos als je iemand verliest je moet het maar leren de dood te accepteren...…

Druppend als zilver Trieste reis zonder einde Met zoute nasmaak…

Vaders koffertje: hij opent het, sluit het weer -- uitgeput en triest.…

Onder mijn lach schuilt 'n triest gelaat Veeg mijn tranen weg niemand mag zien hoe ik mezelf haat Blij aan de buitenkant maar zo triest van binnen Kan ik mijn gedrag ooit nog overwinnen Ik vecht maar het voelt of ik stil blijf staan Vastgeroest in het slechte dat ik niet kan laten gaan…

hoor, een zomergiebel een blotevoeten meisje rolt door de ochtenddauw van miljoenen grassprietjes kevertjes en torren kriebelen haar armen boterbloem en klaver plukt ze met haar handjes vogeltje, hoog in de lucht kom je met me spelen?…

een vrolijk vogeltje zat te zingen in de heg tussen violenbed en rozenstruiken nooit vergeet ik nog de klanken en het ruiken van die dagen dauwend langs de luiken zo dodelijk onthegt teert zij nu langzaam weg…

de nacht die wacht maakt zacht jou vertrouwen en verder bouwen weergalmt een vogeltje in mij ik wil de tijd niet zien ga voor nu en nu en nu misschien wel levenslang zit weer in de liefde de liefde weer in mij…

Klaproos zo hemels Tussen aarde, grint en rails hoe triest is uw lot…

Ergens in de Randstad Was eens een trieste schildpad Ze verlangde altijd Naar intimiteit Als ze maar niet zo'n schild had…

De man heft het glas, bevende handen spreken een trieste waarheid…

Tussen dag en nacht zijn de bomen triest en zwart Daar - een helder licht…

Want elke dag opnieuw zien we weer vreselijke beelden Horen we een triest verhaal Over oorlog en onmenselijk leed Bevindt er zich überhaupt nog ergens een vredige planeet? Al die ellende maakt ons zeer triest en machteloos. En ook ontzettend boos!…

Tederheid strelend als een zachte hand Kriebelend in je nek Met vleugels die zo kwetsbaar zijn Als een jong vogeltje Een afstand niet te overbruggen Niet waarneembaar Werelden van mij verwijderd Onzichtbaar gebleken Als een mens met gevoelens Hunkerend naar alles Wat eens zo mooi was Verlang ik naar jou…

Er spartelen vogeltjes in het blauw van je ogen geen twee dezelfde Ik roep ze ik lok ze probeer ze te pakken tevergeefs Ik zoek wat veren dons een snaveltje pootjes een staart bouw daarvan een vogeltje Bijna ----------------------------------------- uit: 'Het depressionisme', 1988.…

‘Susanna bij het baden… beetje kuis’ ‘De hele entourage kent slechts pieken’ ‘Moet jij dat stomme vogeltje nou kieken?’…