Alle inzendingen over Verdriet Liefde

Mijn tranen zitten vast Achter lange tralies Verstopt achter de muren Vluchtend voor de pijn Mijn verdriet is weg Niet meer goed te vinden Verblind door stralend daglicht Bang om vrij te zijn Mijn lach is ver te zoeken Als regen in een droogte Niet bang om soms te neppen Dus doet er ook niet toe Leef onder grote bomen Schuil ik voor…

verdriet wat nooit had mogen gebeuren…

De grijze nietszeggende lucht staarde me aan De woeste zee, zo sterk, zo fel, zo verbeten Kraaien kraaiend van onrust Vogels zo zonder de blauwe lucht Mijn ogen, dof en droef Starend naar de grijze lucht Turend naar de woeste zee…

Stil verdriet als ze opgedroogde tranen voelt trekken op haar gerimpelde wangen, intens verlangen naar hen die in haar geheugen dichtbij, maar in de realiteit van haar bewustzijn de strijd allang opgaven.…

zo stil, zo doods het wintermuseum ver weg van wijsheid en brede straten ik hoef niet na te denken binnen zijn ramen, verdwenen vaders en kinderogen zonder voedsel de nacht naast me, ellendig als een koud, kil huis en ik schep geraamtes in de bevroren spoelbak naast label nummer één de opgehoopte sneeuw scheur ik tot stilte ineengedoken…

Ma nooit een kus warme hand troostende arm lief gebaar of lekker knus nooit een klein cadeautje interesse in mijn interesse geen liefde geven gevoel als weggebleven waar was je toen mijn eerste zoon geboren werd en waar ben jij nu heb ik daarom verdriet? niet neen! maar… doordat jij hebt beslist hetgeen ik heb gemist.…

Ik heb gewerkt, ik heb geleden, Ik heb geworsteld met 't verdriet, Ik heb gebogen als het riet, en soms heb ik 't met laffe vlucht gemeden. Nu stelt 't zich ondoordringbaar voor mijn staren Als van de nacht het nevelig begin. Maar als een lichtende lantaren Hef ik U op en volg U 't duister in.…

Hoop op genezing en verlichting Het licht is pure kracht, mijn wens is dat het pijn en verdriet verzacht. Het wordt je met veel liefde gegeven, niet alleen door mij maar door allen die met je meeleven…

Daar zit namelijk verdriet.. Ik denk dat je dat niet weet.. Doorbreek de ijzige laag vol woede.. Smelt het ijs, maak het warm. En is het ijs gesmolten, Geef me dan je schouder of je warme arm...…

wat gaat de tijd toch snel de jaren gaan voorbij en herinneringen vervagen wel maar mijn gedachten, nee die staan niet stil nog steeds slaat mijn hoofd op tilt naar vroeger, naar alles met jou wat nu mijn leven beheerst mijn ziel aan stukken slaat maar niemand voelt mijn pijn waar was je toen? en wie, wie wil er nu voor me zijn? dacht…

Ineens die tranen om zoveel dat kwetst, dat onbegrepen toch de dagen kleurt, dat plots naar pijn en naar november geurt en dat zoveel weer losmaakt dat allang vergeten leek. Maar even plots komt weer het licht en schijnt de zon; ik weet dat geen seizoen het eeuwig leven heeft en dat de eb en vloed dit leven tekent.…

is het een teken van verdriet. of wil het zeggen: vergeet dit moment niet. een traan rolt over mijn wang. ik filosofeer over dit moment. Duurt mijn verdriet nog lang? Ik ben er niet één die voor verdriet wegrent.…

Je deed me zoveel pijn, zoveel verdriet. En het ergste was, je zag het niet. Je deed het niet expres, je deed het onbewust. Het is nu over, nu hebben we rust. Ik koester geen wrok, en ik heb het je vergeven. Al denk ik er soms nog wel aan, niet vaak maar af en toe heel even.…

ik heb al geen vader en nou verlaat je mij ook nog eens ik heb verdriet... het wil niet meer zo je laat me in de steek... maar waarom? je hebt een nieuwe vriendin maar die maakt het mij niet naar mijn zin je kiest alleen voor haar en laat mij zitten met alle problemen. ík wil het goed maken maar jíj niet: doe ik het verkeerd of jij?…

ik heb verdriet, verdriet om jou, waarom is dit gebeurd? waarom moest je dit doen?…

dobber staat wurmpie aan de haak happen ho maar knipoog gebruiksklaar lekker ding op straat de draak wordt gestoken zakdoek gewassen dame vol leed betraand klap voor den kop bak vol leut hagerin lacht slap lambiek pineut binnenkomer ja contactsleuteltje in de olie grafstilte valt hoorn op de haak keel steeds doorgesmeerd…

ijzige tranen vloeien zachtjes van verdriet nu zijn ze zichtbaar…

Iedere avond keer op keer Huil ik me in slaap De volgende ochtend Is mijn kussen doorweekt Dan denk ik: ‘Alweer’ Iedere avond keer op keer Zak ik weer verder in het zwarte gat Mijn hoop om er uit te komen Is allang vervlogen Er komt bijna bloed uit mijn ogen Iedere avond keer op keer Lig ik op bed Dan denk ik: ’Wat heeft het nog…

verbijten maar het lukt me niet Ik kan niet meer slikken mijn keel zit dicht is helemaal pijnlijk gezwollen Je kwetste me een keer teveel en je deed alsof je het niet zag De pijn zit veel te diep vanbinnen de onmacht is te groot Tranen blijven stromen ik kan het niet meer stoppen het lukt me niet meer Roodgehuilde ogen getuigen van mijn stil verdriet…

Buiten slaat de regen tegen de ramen, net of de natuur in mijn verdriet is mee gegaan.…

achtergelaten schaamte wordt stil weggespoeld tranen wankelen…

Verdriet verdwijnt niet Verdriet slijt niet Verdriet blijft altijd aanwezig in alle facetten. Verdriet is een werkwoord, een zelfstandig naamwoord een voltooid deelwoord Want verdriet is een begrip en verdwijnt nooit.…

Verdriet het moet slijten je hoeft jezelf niets te verwijten emoties niet iedereen heeft ze in bedwang gevoelens ze komen in het gedrang het is ook moeilijk om het verlies te verwerken soms laat je het ook niet merken maar dan heb je weer van die dagen dat het weer aan je gaat knagen dan zit je weer te dromen en voel je de tranen weer komen…

Kijkend naar de sneeuw wroet ik mij eronder hoop dat de stilte mijn verdriet doorbreekt als de zon de kou doet smelten neemt het water mijn gedachten mee.…

verdrietig als een kronkelende worm voel ik mij afhankelijk ik kan er niks aan doen .…

Elk mens ontmoet wel eens verdriet, En niet dat een ander dat altijd ziet. Verdriet gaat altijd samen met pijn, Maar het maakt ons tot wat we nu zijn. Verdrietig zijn heeft altijd een reden, Uit ons verleden of ons heden. Het is hoe we het verdriet verwerken, En hoe houden we het binnen de perken.…

een traan zo zuiver als een vloedgolf over m'n wang niemand die eraan ontsnappen kan mijn traan tranen zo helder brandend op m'n huid niemand kan het horen huilend zonder geluid mijn tranen huilen 1 traan en zoveel tranen een zee uit m'n ogen ik zie het maar kan het niet geloven mijn verdriet…

Mijn verdriet stop ik ver weg voor iedereen Ook al voel ik mij dan erg alleen Kan iemand deze muur om mij heen slopen?…

Leven gaat hand in hand Met tranen Soms van buiten Meestal van binnen Dan schijnt buiten de zon En regent het van binnen Pijpenstelen…

Liefst zou ik schuilen in een hoekje klein waar stilte kan leven zonder veel geluiden alleen maar jij mijn kleine Ster heel dicht bij mij…