Alle inzendingen over Verkleuren

in verweerde spiegels zien we de tijdgeest verkleuren het craquelé van de verscheurde tijd het onuitspreekbare dat niet aangeraakt door het licht in donker stilzwijgen sterft we laten los liefdevol zien we om de tijd vliegt…

Ik schenk jou een boeketje woorden Een dozijn rozen mooi in het rood Stengels met frisse groene blaadjes Deze letters zullen niet verkleuren Woorden die niet verwelken Zo geef ik mijn gevoel Dit boeketje zet je niet op tafel Maar draag je mee in je hart…

de berg die ooit zo hoog leek lijkt te verkleuren terwijl de eens zo wilde rivier vol tranen overgaat in 'n kabbelend beekje sneeuwklokjes steken parmantig hun nek uit, het lijkt alsof die schoonheid hem wakker schudt uit zijn langdurige winterslaap…

nog kraakt de trap als ik de hemel bestijg is het weerspannigheid of zijn het zaken die ik liever verzwijg het leven heeft cadeaus gegeven met hun opsmuk ben ik blij maar in het licht van boven verkleuren zij al snel tot snuisterij toch kom ik niet met lege handen aan mijn naam op aarde blijft gewoon onder de gedichten staan…

Als de schaduw het water om mij heen doet verkleuren in grauw en grijs. Gedachten, in een spiegelbeeld verdrinken, mijn mond geen woorden kunnen spreken. Mijn ogen het beeld wat ik zoek niet kunnen vinden, tot dan, zal ik verder zoeken Als de schaduw verdwijnt het water weer helder kleurt zal ik mijn gedachten verwoorden.…

hoe ver ik ook kijk nimmer verschijnt er een wolk aan 'n hemel zo blauw als vandaag of toch daar in de verte voorzichtig zie ik ze verkleuren en hoor de door jouw gevormde woorden al van verre ze toveren een glimlach op mijn gelaat ik raap de mijne tezamen en stuur ze gevleugeld naar je toe…

soms is het beter de dag te laten slapen zeker als dromen geen tijd vinden om uit te komen als de slaap in je ogen niet te wissen is -behalve door jezelf maar jij bent te moe- laat dan maar even roze wat buiten rood zou verkleuren door krijtende regendruppels die het dromen verleerd zijn…

heel langzaam worden ze weer blauw al blijven ze gebroken maar een kleine opening reflecteert wat licht, laat zien hoe het zou kunnen zijn een aarzelende zonnestraal waagt zich aan het grijs met een fragiliteit waar zelfs de hemel van gaat blozen en als zelfs dát grijs kan verkleuren wat houdt jou dan nog tegen…

letters liggen in de la opdat zij niet verkleuren zullen onbeschreven briefjes plakken lijmloos aan de muur in een loodrechte lijn naar daar waar de plint ze opvangt met lieve fluisterverhalen ramen openen onopgemerkt vanuit Craquelé sponningen waar nerven nog altijd in sprookjes geloven…

Wijl de zon reeds rood verkleurend zo achter die verre einder verdwijnt Weent een meisje hartverscheurend omdat zij van pure smart wegkwijnt Wijl haar oog dan rood wil kleuren ziet zij weer die vreselijk lange dag Waarin haar zoveel moest gebeuren onder het oog van het schoolgezag Wijl tranen zouden moeten vloeien stagneren deze welhaast…

Mijn bevroren bloed door ijs'lijke aderen Het grauwe gemeengoed, nauwelijks te benaderen Bleek purper scharlaken verkleurend als een dood kind Slapen terwijl ik moet waken opdat ik de waarheid vind Dagen die wijken voor nachtelijk geweld Droomloze dromen hebben mij uiteindelijk geveld…

in geurende luchten mijzelf verliezen verdwalend in kleuren verdrinkend in tijd verkleurende vruchten wilgen die kniezen herfstgebeuren dompelend in spijt spijt van de dagen die ik onnadenkend doorbracht met vreemden te ver van hun bron verwijtend hun klagen in motregen drenkend herfstontheemden op zoek naar de zon…

als het verkleuren van de blaren nog voor de val een aanvang neemt en het najaarsgrijs de rust inluidt om aan dood en opstanding te wennen geraakt de mens vaak snel ontheemd van zomeroogst en zal wellicht verval schielijk herkennen morgen bestaat alleen nog in hoop, woord en dromen wordt hij enkel zo door de verstilling…

pracht en praal dwarreld neer het is haast zonde telkens weer van kaal naar groen meer en meer vol ornaat genieten weer dan verkleuring o zo mooi en de geuren het is mooi dan gaat het weg alles weer kaal maanden somber met trui en sjaal wachtend op een mooi herhaal…

jij legt je wang heel handig langs mijn borst ze welven zich in jouw belang verkleuren in gebruik herkennen je en tuiten zich voor een intiem verwennen ik bied ze aan in het subtiele spel van voortbestaan je glimlacht als beloning ik laat me gaan jouw ongeremdheid kijkt me aan voor even ben jij toch mijn koning…

De zomer brengt ons bloemenpracht, de herfst vruchten om te oogsten, om na de winterstilte voor bezinning, in de lente met vernieuwde geestkracht, op te bloeien, mooier en sterker, als de vuurvogel uit zijn as. Wat niet meer groeit, vernieuwt, en bloeit weer op. Dat zijn de wetten van de natuur, de vier seizoenen, de wet van het…

beetje bij beetje vervalen de dagen verkleuren mijn woorden verbleekt het gezicht verlies ik geheugen door veelvuldig schrapen vervliegt de herkenning in schemerend licht verzwak ik mijn geest door langdurig dwalen in wit zwarte dromen en beelden van toen herinner ik zinnen uit zwijgende talen weet ik te zeggen vergeet ik te doen…

wij zijn met duizenden en verkleuren tegen de stroom in onze onderkaken steken steeds meer vooruit, willen bevruchten wij trotseren versnellingen springen de dood tegemoet, water moet vallen, maar wij zijn op weg naar het ultieme ei wij weten, wij zullen sneven en laten stroomopwaarts ons leven…

Steeds gaan er seizoenen voorbij en zie ik de bomen verkleuren. Vol van het groene blad dan het geel met de kaal wordende takken. Als de herfst komt met zijn storm zal hij in mijn hart gaan luwen. Heel langzaam het vertrouwen in mezelf weer zal gaan hervinden. Dan zal er ook voor mij weer een nieuw seizoen beginnen.…

weet jij wie ik was toen je mijn gedachten las mijn woorden richting gaf was jij het die voorspelde wat zou gebeuren dat rozen zouden verkleuren naar donkerblauw als mijn gevoel was als ik was jij mij en ik jou lief alleen jij jij en ik weten vergeten nooit luister maar een ster lacht zweeft voorbij in het donkerblauw van…

verkleur je zicht naar vrije wolken… door dit glas lijkt het niet veel jouw ademnood verrast je keel als razzia’s de straat bestieren veiligheid voelt zo beperkt het werkt niet, als een ander onderduikt – en stikt- het riempje strikt nog rond het hoofd maar toch je hebt er altijd in geloofd dat ooit de lucht jouw adem sterkt…

verras me eens decolleteer je ronde vormen laat ze maar zien en heb lak aan opgedrongen normen bruin tepels in hun zonnehof en laat het zachte wit verkleuren in steun en separatie opgesloten kunnen zij alleen nog functioneel hun melk en honing geuren maar in ons paradijs zijn drempels overbodig is jouw passie zichtbaar nodig…

je lach is altijd spannend om te horen ik wil weer vuurwerk in je ogen zien het langzame verkleuren een eerste stukje lente heel misschien in een onverwacht gebeuren nog duurt de winter lang maar jij ontbolstert snel ondanks de kou heerlijk zo af en toe ontwaken uit het grijze winterslapen om te zeggen dat ik van je hou…

Gouden rijp hangt zwaar aan takken Kreunend onder gedragen last Als de oogst weer is geleverd En de zon verzwakt in glans Zullen de bladeren verkleuren Om te sterven in hun herfstdans Verstild gehouden de belofte Van na nachtelijk verwijlen Nieuwe dracht in zacht bekoren Waarin het nieuwe leven lacht…

het rijpgeworden jaar strooit geurig bladgoud op onze wereld verkleurende bomen felheid in rood en geel tegen de blauwe hemel die najaarsstormen weert om ons te laten zien hoe mooi het alledaagse is zon gevangen in spinrag stilte vallend over ritselend goud met daartussen de roodwitte schoonheid van vliegezwammen onder grillige berken…

het is geen dag vandaag geen stemmen slechts aangevreten uren bol van sterven en verkleuren niemand kleedt zich aan hier kermen kale vogels geen duiven wel waait er een toevallige wind over een dubbelzout meer zo vind ik je kleren  het is geen dag vandaag en als ik je ooit zie verweekt, vol van vrede kleed ik mij aan…

dans je mee met het verkleuren van bomen en struikgewas als in een ritueel gezongen vriendschap en liefde dansend naar een nieuw seizoen. dans je mee met de dieren in gekleurde gangen liefdevolle krachten samengesmolten liefdevolle dag.…

zo’n blaadje cirkels schrijvend aan een draad, gesponnen door november het lijkt een stil gebed welhaast smekend, als het zonlicht brekend in de oude nerven scherven vol verkleuring zet ach, het leven schenkt opnieuw het wacht onder de vracht van afgestorven hoop de samenloop van toen en ooit is weggegooid in lege glascontainers…

Verlaten hangt het oude steigertje tegen de oever terwijl de milde trage najaarsrivier het afkoelende water tegen haar kuiten fluistert het getij keert droef; er ruist een regen in het riet die voor nu en later de zomer van de dagen sproeit in de geel verkleurende verte loeit nog éénmaal een laatste koe het vertrapte gras en ook de zomer…

eiken verkleuren onder verscholen zonlicht de grijze hemel sluiert ruisende regen over stervend blad stormen razen sombere tonen door de takken die met hun laatste bladergoud een vaarwel brengen aan de zomer waarin wij straalden in het zonnelicht liefde en vrede is ons deel in warme geborgenheid laten we de stormen razen…