Alle inzendingen over Verlies

Ze begon zich te herhalen meer en meer te verdwalen in zichzelf en de omgeving af en toe het besef van verlies verdriet vermengd met boosheid over haar hoofd dat niet meer wilde steeds meer overgaand in wat leek een soort berusting in de emigratie naar een voor ons onbekende wereld aangevuld met allerlei fragmenten uit haar verre jeugd…

Het verlies is bitter, maar niets aan te doen. Zijn beslissing! Hij ging weg zonder zoen. Maar nu ben jij hier En wat jij doet maakt mij tranen met jouw knuffel weer zuiver zoet. Maar nu ben jij hier en ben ik minder stuk Nu zijn mijn tranen zoet van geluk!…

voedend soms al meer dan rouw en gemis met verdriet of het gemoed, woedend liefde overstijgt soms de grens van het bestaan en vervangt al maar meer in stilte, een mensen wens ik wil met de onzichtbare afstand leren omgaan langs een duidend hart het pure laat zich al maar meer beter ervaren en hoeft steeds minder het aardse verlies…

Hij drukte op die grote rode knop Terwijl hij juist zijn klep had moeten sluiten Dat scheelde hem zo'n 5 miljoen aan duiten Want daarna hield het spelletje dus op Toch heeft zijn advocaat nog geld geroken Maar hij is, vrees ik, in de knop gebroken.…

De stilte van de bomen, de akkers en het riet, de stilte van de bomen, wie kent en hoort ze niet? De stilte van de harten, hun zucht en stille klop, de stilte van de harten, wie hoort en ziet ze niet? De stilte van de doden, hun rust en ons verdriet, de stilte van de doden, wie schreit en rouwt nu niet?…

Als onze sporters zijn tekortgeschoten Dan zitten ze ontroostbaar in de put. Ze voelen zich naar eigen zeggen kut En zwaar verneukt en uitermate kloten. Steeds blijkt dat door verliezers in de sport Meteen ook het fatsoen verloren wordt.…

Kasparov, die met grillig machtsvertoon Als heerser op de vierenzestig velden De schaakwereld heel lang zijn wetten stelde Deed noodgedwongen afstand van zijn troon. Hij ging ten onder in een tweegevecht, Want Kramnik heeft de koning omgelegd.…

Ooit zag ik onze tennissterren stralen, Maar langzaamaan verbleekt de laatste glans: Als Nederlander heb je weinig kans In toptoernooien ronde twee te halen. En als het al eens lukt, dan is dat boffen. Dan heb je eerst een landgenoot getroffen.…

Er schijnt paniek te heersen op de vloer Der internationale beursgebouwen, Want in de toekomst heeft men geen vertrouwen En alle koersen zijn op hun retour. Zelfs aandelen die veel verwachting wekten Zijn nu opeens toch boemerangeffecten.…

De perenoogst dreigt lelijk te mislukken. Toch raakt de fruitman die hier peren teelt Door deze misoogst allerminst misdeeld; Hij zal veeleer daarvan de vruchten plukken. De perenprijs zal immers exploderen. Dus zit de klant met de gebakken peren.…

De vlinder is weg Ze stierf te vroeg In de lente Een leven voor de boeg De dagen zijn lang De nachten zijn zwoel Ik dool er in rond Met een leeg gevoel De vlinder is weg Zo lang gewacht Ik hou me niet groot Ik huil zacht De vlinder is dood…

Omdat je vreemden niet meer vertrouwt ben ik je middelpunt geworden het enig licht waar je verloren geest zich nog op richt Je maakt de vreemdste dingen mee waar ik aandachtig naar luister en terwijl mijn hart bloedt speel ik jouw schimmemspel dapper met je mee Soms word je wantrouwig en door boosheid beheerst dan probeer ik steeds…

Kilometers polder weg kapotgemaakt kapot gegaan nergens nog een koe of schaap een trekker in de wei hooi dat ligt te drogen in het gras geen boer die op zijn klompen gaat alleen een gore plas die steigers spiegelt en een kraan het groen hebben ze weggedaan vernielzucht schrijft de dichter blij dat hij de woorden vond die recht…

Je moeder heeft je gevonden toen je in het trapgat hing voorzichtig maakte zij je los en droeg je naar beneden Wilde je iets uitproberen misschien, in je spel of was je levensmoe de twijfels zullen blijven Je zou pas twaalf worden aan het eind van de volgende week maar niemand zal ooit je laatste momenten kennen Vaak kom ik haar tegen…

De ring die jij me gaf die ben ik kwijt verbintenissymbool sinds zoveel jaren een ogenblikje van onachtzaamheid verloren op de hei al wandelend bij Laren Om dikgeworden vinger knelt het goud heel even om de pink dan maar bewaren beslissing snel genomen heel erg fout en hóe het sieraad weggleed ook niet te verklaren De schrik…

de dood is een gebarsten raam dat breekt desnoods in duizend stukjes de dood is definitief zwart een opluchting voor de man die het al meegemaakt had. --gebaseerd op de structuur van Liefde is, Ed Franck--…

hoor het verlangen in je het gemis erbij ik pak het stil voor je in…

Is die zoen van jou wel echt? Die hand, die lach? Ben je werkelijk zo aardig Dat iedereen je mag? Was dat geen zenuwtrek Die je onrust haast verried? Ligt er onder deze maskerade Een diepe leegte niet? Of is het wezenlijke dat ik van je ken Of denk te weten Zo vervormd door de tijd Dat het is vergaan, versleten? Ligt het soms verborgen…

toen was niet alles beter je was eraan gewend er was een tijd voor de melkboer een tijd voor de bakker ze kwamen aan de deur moeders wil was wet en soms die van vader regeerde als een huisdespoot het verlangen naar later wordt nooit meer zo intens beleefd de zondagen nooit meer zo lang de kussen van Annemie roepen nog gras en stenen tot…

Alhoewel ik heel veel van de Sierra Bermeja houd, aarzel ik er weer naar toe te gaan. Ik herinner me de bloeiende citrusbomen, de vrolijke zwermen van gouden bijen. Ik ruik nog steeds de geur van de rode bloemen op de wilde cactus. Ik houd van de Sierra Bermeja, maar ik aarzel er naar toe te gaan zonder jou.…

Ik sta op de drempel achter mij de trap omhoog omlaag naar de kelder buiten is het gras weer groener groeizame regen en goede temperatuur de zon verborgen in gesluierd licht binnen voelt zo benauwd, elke uitweg afgesneden, de lucht zwaar als water in een dikke, volgelopen deken aarzel weg te gaan of te blijven liefst alle twee kunnen…

al tijden niet meer aan jou gedacht kwam jij onverwachts tot leven een samenloop van toeval en wat waar geen verklaring voor was de pijn kwam in kilo´s tegelijk zelfs jouw foto hielp niet meer in het lijstje op het bureau gezet met jouw parfum bespoten dit belachelijk ritueel hielp in zijn onbeduidendheid je was er nog als flardje mist…

Al heeft hij mij verlaten ik hoef niet ledig heen. Wat wij aan taal bezaten gaat mee als zonneleen.…

Ik kijk naar de man die, ineengedoken, in zijn stoel zit, de ogen geloken; zo klein lijkt hij nu, met zijn grijze haar, in zijn pantoffels, en ook zo breekbaar. Lamplicht zet zijn hoofd in een kader, heel duidelijk zie ik nu mijn vader; groot verschil met het beeld dat naar boven kwam van de man die mij hoog in zijn armen nam. Van veilig…

Een eeuw lange slaap regeert prinses met roze zachte borsten immers altijd bedekt geweest Het scherpgepunte spinnewiel de druppel bloed die valt en viel Een prins hakt zich door het struweel zijn witte schimmel hinnikt vol leven een kok heeft nog steeds de hand geheven Slechts de prins beweegt en trekt haar kleren uit en verbaast…

als de geboortestad een neon paradijs toch mijn thuisplek de tijd zich groeven slijt in de huid de sneeuw nooit went bosmensen uit het warme woud de stad op hun handen tellen de tranen in mij een vloed terwijl ik vrolijk dobber de trein te vroeg te laat vertrekt het is de tijd gevat in mij ongrijpbaar altijd…

Daar zit ze, starend uit het raam knikt naar de zuster, hoort mijn naam en in de draai van dat moment stijgt de hoop dat ze me herkent. "Dag lieverd, daar ben ik weer", helaas blijven ook deze keer haar ogen onaangedaan afgewend: reeds 't afscheid, tijdstip onbekend. Onmogelijk haar aandacht te vangen haar blik blijft onbewogen hangen…

De geuren van de gardenia voortdurend bloemen wat minder in de droge tijd zo rook het toen, de wegen de straten en de pleinen in het midden een waringinboom na een regenbui ontdekte wat ik zocht, dat loste op onmerkbaar aan de randen ik zoek iets nieuws verlies wat ik gevonden heb zet dingen op een rij wat meer moeite kost alsof de…

zoals van buiten naar binnen kijken vergapen aan wat je niet hebt raden naar waar ze over praten hier vallen sneeuwvlokken om me heen vullen de gaten in mijn versleten jas de kou is dikwijls te verdragen als brandende lampen bij dag in een vrijwel verlaten warenhuis er is zoveel dat je eens hebt gehad waaraan je geen eind aan kunt…

sta ik op een afgedankt perron uit de verkeerde richting komt een trein: niet instappen het scherm zegt niet wanneer er weer een komt bij het instappen verspreidt zich warmte en inkt op papier zeer wringt zich naar buiten bij een ooghoek zout, zeewaterzeer…