Alle inzendingen over Verschrikkelijk Droevig Verdriet

Ik heb jou verschrikkelijk zien lijden en je alleen maar achteruit zien gaan Je glimlachte om wat mensen zeiden doch ’s nachts in stilte gutste ’t traan Ik heb jou verschrikkelijk zien lijden wijl geen klacht over je lippen gleed Je onderkende ‘t naderend bevrijden ’s nachts in stilte vond je ’t te wreed Ik heb jou verschrikkelijk zien lijden…

Droevige ogen, nog nooit zag ik zo een droevige ogen, ze keken me smekend aan, en ik was verloren, de liefde tussen ons is groot, maar regels zijn regels, ondanks die ene traan, je mag het nooit vergeten, eerst het baasje, en daarna mag het hondje eten.…

Droevige ogen keken mij onzeker aan een moederhart huilt.…

Opgelucht ademt onder opklarende hemel mijn droevige hart…

Het blijft een droevige aangelegenheid Wanneer wij bij een open graf staan In alle eerbied en bescheidenheid Wetende dat wij zelf ook eens zullen gaan. Moeilijk, iemand te moeten achterlaten Het geeft zo veel verdriet en pijn Om je beminde te moeten loslaten Te weten nooit meer samen te kunnen zijn.…

Het blijft een droevige aangelegenheid Wanneer wij bij een open graf staan In alle eerbied en bescheidenheid Wetende dat wij zelf ook eens zullen gaan. Moeilijk, iemand te moeten achterlaten Het geeft zo veel verdriet en pijn Om je beminde te moeten loslaten Te weten nooit meer samen te kunnen zijn.…

Hoe verschrikkelijk draaien de valse ogen van de dictator.…

Ironisch Zonder ooit verdriet te kennen…

Gun mij toch mijn diepste verdriet, ooit zal ik er heus wel weer staan.…

Een valse start is niet erg, maar verschrikkelijk -- is een vals einde.…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

Met een klein geweten zou ik als een kabouter bij je wil zijn en wachten op een moraal die nog iets kan redden van ons droevig liefdesverhaal.…

waar de liefde strandt ontbeert droevig drenkeling rede en verstand…

gedoemd om droevig te leven is ieder die teveel liefheeft nog nooit hield mijn hart het tegen de liefde die te groot verdriet geeft weer zocht aan jouw borst mijn gemartelde hart zijn rust dat wil troost voor de brandende dorst en wordt niet geslecht door lust En altijd zal men boeten voor iedere liefdevolle daad tot de wellust der laatste…

al voorvoeld er is iets echt niet pluis Meer kan ik nu niet zeggen hier maar mijn verdriet is groot Oh lieve God bewaar haar nog ik wil haar nog niet geven aan de dood…

aan weleer Doordrongen van dit verdriet Wend ik mij van deze pracht En als jouw blik verschiet Zijn mijn woorden ontkracht…

Ik heb alleen verdriet. Verdriet om jou, omdat ik van je hou.…

Jaloezie is een verschrikkelijke ziekte waaraan alleen mislukkelingen lijden.…

Twijfel overmeestert mij en soms zelfs verdriet. Af en toe is een beslissing best moeilijk doe ik het wel of toch maar weer niet. Wat brengt nou die twijfel wat veroorzaakt het verdriet. Er is eigenlijk niemand die het precies begrijpt en niemand die het aan mij ziet. Ik wil het zo graag allemaal goed maar niet ten koste van.…

intens verdriet Je bent gegaan vol eerbied Doe ze boven de groeten van mij En er komt weer een sterretje bij Rust zacht.…

Afscheid nemen in de tijd van het coronavirus brengt veel verdriet en pijn. Geen afscheid kunnen nemen zoals je het zo graag gewild had. De regels die er nu zijn, zijn verschrikkelijk, maar het moet wel zo zijn, er is geen andere keuze. Mensen sterven alleen, zonder dierbaren om hen heen, hoe erg moet dat wel niet zijn.…

ik ben zo niet gelukkig dit is voor mij een hel daarom wil ik zeggen dat pesten verschrikkelijk is al heb je soms niet in de gaten maar dan zit je echt goed mis!…

wat doet het er toe, waar ik was jij bent een deel van mij waar de rivieren ontstaan beloften van aarde aan de hemel stromend het licht tegemoet daar waar de liefde is en alle vijanden slapen alleen de tijd nog met zijn heldere oog als volle maan boven onze lichamen wakend tot verschrikking van mijn ziel.…

Alleen in een loopgraaf bad ik aarden woorden. Zo bang was ik, waarom sliep iedereen? Het stofsneeuwde en in de grond van mijn hart groef ik mij in. Een vreemd tot de tanden gewapend ongeluk schoot genadeloos mijn grenzen stuk. Iets verderop kroop iemand overeind en plaste hard een einde aan de nacht. Een hand zocht diep in mijn broekzak…

‘t Is bijna lente, de knoppen zijn al weerloos, de takken steken hun armen uit en de groei heeft de bloei ontdekt. Het blijft voorlopig lente, omdat het gretig groen is. Het was de luidruchtige lente, die even heeft geglimlacht. ----------------------------- uit: 'Liever niet', 2017.…

O mijn hart klopt zo verschrikkelijk. O mijn hart klopt zo verschrikkelijk - zacht is haar huid, adem als bloemen zacht, het lichte haar - verlangende ogenklacht.…

De slagen ontweken De spieren verkrampt Verschrikking verstreken Het leven verdampt…

glimlach Het verdriet is niet gespeeld Gewoon een zondagmiddag…

Soms vervloek ik God soms de mensen maar het helpt niet zoveel eenzame nachten dwalen we langs het zwarte water met onze gedachten aan een verdwenen liefde nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispaan net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet…

lied dan hebben ze verdriet voor de dieren uit het dierenland zal ik al mijn woorden schrijven met de ganzenveer nog in mijn hand hoop ik dat alle dieren vrienden blijven.…