Alle inzendingen over Verwarring OR In je waarde

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

kijken door mijn ogen zie ik bomen groeien mensen bloeien gras wat na één dag verdort door de kijkkast zie ik beelden komen mensen honen gras wat almaar groener wordt…

ervaren die de hare niet meer was en de mijne nog zou baren maar als de deur naar de dood is dichtgegaan en de levenden elkaars weg zijn gegaan zal ik de geur van bloemen ruiken en de verse natte aarde geen klok mocht er klinken bij het naar beneden zinken en de wormen zullen voluit eten en de torren zullen nimmer weten de smaak van waarde…

Het stinkt letterlijk en figuurlijk de verandering van de mens als ze het in een veelvoud krijgen een verslavend middel meer, meer en meer ik wil meer de waarde van het echte leven uit het oog verliezen geen oog voor de medemens individualisering van de maatschappij geef mij je glimlach maar die is meer waard dan dit alles bij elkaar…

antwoord Is er achterliggend geweld Wordt hier de vrijheid in de kiem gesmoord De huiselijke vrede wreed verstoord Al je stappen nageteld Alle grollen doorverteld Het hinkelen op een slap gespannen koord Is wantrouwen wederzijds geboden Vertrouwen we ons zelf niet Zijn de feiten met de doden In ons graf liggen geheimen zoals je ziet De waard…

Hoeveel mensen hier op aard Vinden mij nog iets waard? Ik ben van alles, behalve goed Na 14 jaar....verlies ik de moed Om te geloven in mezelf Alleen mijn dochter van elf Zij vindt mij wel aardig Voor één mens ben ik waardig Is dat genoeg, om te willen leven... en te moe ben om te kunnen geven?…

Het moet me nu toch eindelijk van het hart dat ik het leedvermaak van snelsonnetten een wandluis vind die deze site besmet en die cynisch mensen uitlacht in hun smart Ik dacht dat dichten: rijm, vers, aforisme, intelligentie zoeken is, geen escapisme…

Gedogen wij slechts Gedachtengoed Taal van eerbied Lang vervlogen Angst ontsproten uit Matrieel vermogen Staal doorboort met Blauwe gloed wie vertoont een Grauwe grimas de dag ontwaakt Gestold in bloed.…

De lege plek was snel weer opgevuld door een vaas met tralies, toch leeft jouw gemis terug in de zwaluwen van deze lente ‘k heb er nog geen 't gezien, een zwart met wit bedekte vleugel die al jagend op insecten mijn beeld van jou zal gaan vervagen zes scheppen zwarte aarde een kiezelsteen en een oude spijker en verder niets meer van waarde…

alleen maar gezond zijn de woorden spelen in het rond zoals de lach van goud zoals de dag die eindigt en opnieuw begint met dauwdruppels aan het gras vers opnieuw geboren hoor lief je kunt het horen zon lach nog een keer naar mij zoals een speelplaats klinkt als een schommel die wipt omhoog en omlaag dit is geen duisternis maar goud waard…

Laat elk mens elk kind, elke baby, elke foetus elke jongen, elk meisje, elke vrouw en elke man: laat ze in hun waarde. Dat is de grootste schat in het hart van elk waardevol mens. Laat iemand in zijn waarde, is mijn grootste wens.…

Dan stolt de tijd en zien we wat er echt van waarde is: de liefde die gegeven is, ontvangen en herkend in kleine dingen.…

Ik wist niet, dat ik jouw liefde waard was, maar nu dat de tranen van geluk en dankbaarheid over mijn wangen biggelen, weet ik, dat wij een speciaal moment deelden; wij hadden het samen.…

Zal ik geleefd hebben als ik sterf? Er is zoveel nog niet gezien, niet geproefd, niet gelezen en ook de kern van mijn wezen heeft nog niet genoeg gestraald. Zo vaak ben ik verdwaald in enkel hoge woorden maar wat er echt toe doet, een warme ochtendgroet heb ik toch soms vergeten.…

in het koude licht van een zonloze dag verraadt de vaart toch glans geen vogel, die de lucht verplaatst slechts een zuchtje oude wind dat niet verjongt, maar korte windsels spint rond ’t vroegste en het laatste maar aan de waterkant vergroeit het riet met onze metaforen, van te voren al gespiegeld aan een blauw vergeet-me-niet van…

Mensen die pijnlijk zoeken, wat ze hebben verloren, ervaren wat waarde is. Van vriendschap. Van gezondheid. Van trouw zijn, aan de liefde, in ons leven. Wie eindelijk gevonden heeft, ervaart wat de waarde is, van geluk.…

schipperen is soms geboden net als het verschuiven van de boel of het beetje bij beetje bijdraaien van de bitterheid een kwartslag of zo een volle tafel met rekwisieten biedt ruimhartig plaats voor een ander verhaal loslaten is geboden overstijgen de kunst net als je aanraking is alles van waarde mooi genoeg…

de wind lag stil in lauwe lucht terwijl ik kuierde naar jouw gesloten graf ik rook de geur van rozen nog die ik had neergelegd in 't dunne twijgenhout een bloeipartij waarvan ik dacht de vlinders vliegen lang genoeg wie zou me storen daar waar de verwarmde bloem zo roerloos lag op jouw gezicht de schemering bedroog de avond viel…

Wat voelt als kale zachtheid blijkt een brok verdriet, intens verdiept als meteoor gehard. Binnen bonkt een grijze herinnering als holle echo doorheen een blakende stilte. Rusteloos stroomt het als vergeten door gletsjers van verleden sterft een duizend doden op het schrift van het gemiste lot.…

Als ik eens zeker wist wat jij nu dacht zou ik dan zeker zijn van wat jij bij mij in beweging bracht Is het schijn of is het echt wat doet mij aan jou denken dit gevoel, ik vecht Met mijn ogen of dicht het maakt geen verschil ik zie je niet maar voel het wel de vraag is of ik het wil Je maakt me bang soms, een beetje maar. wat…

Als ik eens zeker wist wat jij nu dacht zou ik dan zeker zijn van wat jij bij mij in beweging bracht Is het schijn of is het echt wat doet mij aan jou denken dit gevoel, ik vecht Met mijn ogen of dicht het maakt geen verschil ik zie je niet maar voel het wel de vraag is of ik het wil Je maakt me bang soms, een beetje maar. wat…

een zacht gevoel overdondert wanneer ik even in gedachten zweef door de koelte van een lentebries lijkt mijn geest voor jou gevangen dolend als een lamme zak dwaal ik in een doolhof rond maar kan jou nergens vinden mijn hart verandert in een tranendal…

Blind voor mezelf waar anderen duidelijk zien hopeloos verloren met de uitweg in zicht doof voor mezelf waar anderen kunnen luisteren proberend te vluchten van hier naar hier gevoelloos voor mezelf waar anderen me raken rotsvast gevangen in een open veld…

Niet meer het weten herkennen in het doel van het streven van wat het leven ook mag bieden Stilstaan en de dromen vereeuwigen in het gruis van vertrapte idealen Spoken jagen achter het toneel op het ritme van de akoestiek Het applaus ontwijken om geen gezichten te herkennen die ik niet kan onthouden…

Opzoek naar werkelijke zingeving en op een goddelijke beleving gaat het echt gebeuren vannacht en wordt deze queeste volbracht Het gaat zo beginnen Mijn handen die trillen Mijn ademhaling wordt zwaar Ik wil haar beminnen zij ligt ervoor klaar Ik hoor ze steeds praten Het gaat over mij Dat ik het niet kan en dat ze me haten…

De bruggenhoofden bogen toen de colonne hen vermeed hebben ze allen dan toch gelogen toen ik naar het water keek? Wat ik daar zag drijven was je reinste spot k zag naakte lijven in visgerij verweven doch ik kon me niet bewegen mijn adem zat op slot in de boeien van het leven…

Waar verblijft mijn hart nu toch wanneer telkens mijmeringen die als gevallen appels me verstrooien en de regen ze wil rapen tussen de stromen die als kleine beekjes de gaard veranderden in dromen die ik niet wil kennen ik hou me vast aan de lijzijde van ‘t gebed en laat de wind rusten tegen mijn zij en sluit mijn ogen totdat ik…

Mijn gedachtes staan stil Is dit echt wat ik nu wil? Ik ben zo alleen ik voel de pijn Wat ik nu wil? Elke seconde bij je zijn! Luister naar je hart Dat is vaak wat wordt gezegd Hou ik van hem? Ja en dat meen ik echt.. Mijn verstand zit in de weg Is alles nu wel goed wat ik zeg Mijn hart zegt ja mijn verstand denkt nee Wat moet ik hier…

Het weten sluist bewust de dood de achterkamer binnen waar de nacht is blijven steken achter de half gesloten gordijnen waar naakte schimmen vrijen en de wereld ligt te vergeten in het opdrogende zaad, wellicht zijn engelen de nakomelingen van god ik kan ze niets verbieden want mijn brieven staan nog ongeschreven in het spiegelschrift…

de stiltebloemen spreken zwijgend in een taal die wij slechts verstaan en in de luwte van jouw profiel huis ik zonder besef van tijd en teken ik muizenpootjes die dribbelend jouw beekje oversteken doch legt deze ranke nacht weer een strop om mijn besef van tijd en dwaal ik in de gitzwarte duisternis in holen waar ik me stoot aan…