Alle inzendingen over Verwondering stroomt

De filosoof had nagedacht, Langdurig, zonder een oplossing te vinden, en keek met verwarde ogen naar de wereld. Vroeg zich af: Wie ben ik? Een mens, verloren in de wereld, homo sapiens zonder bestemming. Darwin had zijn tanden gezet, in de betovering van het leven: Wie ben ik? Als er een vraag was die altijd zou moeten worden gesteld…

Telkens weer kijk ik met verwondering hoe de opkomende zon met haar nog zwakke stralen de dag teder wakker kust en met ontroering luister ik naar de gevederde vrienden die hun liefdeslied oorstrelend zingen in de prille morgen zo geniet ik van de schoonheid van een nieuwe dag in serene rust en zonder zorgen…

de subtiele trekken van een indruk geschapen uit de houding van wie je kan zijn vrouw, man, mens de wens gezien te worden door de ogen van verwondering, tijdloos kijkend langs plooien van nu en van wat verleden was morgen kijkt de wereld anders morgen valt een oude jas van nieuwe schouders…

verhullen gaat niet meer ouder en wijzer weet ik nu de wegen naar jouw hart geen nieuwe drempels meer of stroeve hindernissen geen uitvlucht, zijweg of verlaat excuus nee, tot een weerzien komt het niet hooguit nog tot verwondering en hoe ik in gedachten toch nog struikel…

ik zie een zwaluw boven mij dartelend in de wolkenloze lucht blij en onbekommerd onbewust vermaak en ik wetend van mijn denken in verhevenheid volg verwonderd zijn ballet hij lacht mij toe grotesk meewarig ik zie een zwaluw boven mij…

er werd een kindje in mijn hand gelegd, zijn haren goud zijn lach verweven met de mijne schier beslecht, met al dat fijne van een pasgeboren dag alles mag opeens nu bruikleen in mijn vingers snijdt want straks als hij weer weg is, voel ik spijt en ongeduld wonderlijk, hoe liefde thans mijn lach verguldt gehuld nog, in zijn vroege…

Het leven is een jongleren tussen goed en ook slecht tussen onwaar en terecht een contempleren is het tussen los en gehecht tussen vrede en vecht! tussen een witte en zwarte knecht tussen een oude baard of één met stoppels, recht tussen een is-dat-de-moeite-wel-waard? of dat je pas laat je lijf eens neerlegt tussen gezond en ongezond onbevreesd…

Mijn wonderbaarlijk is tegenstrijdig, maar mij -- heeft ze altijd lief.…

Verwonderen mensen zich nog? Ze hebben zoveel -- ooit al eens gezien.…

Het vuur stroomt al je hoeft niet te kijken het vuur stroomt al het vuur brandt al je hoeft niet te huilen het vuur brandt al het vuur voelt al jij hoeft niet meer het vuur voelt al het vuur stroomt al kijk maar naar mij het vuur stroomt al kijk maar niet meer weg…

de wind waait en waait het water stroomt en stroomt door alles van mijn ziel…

De meester opent mijn gesloten ogen Toont mij zijn woord Verwondering Heb je 't al gezien? Hij legt zijn duim op ver en vinger op de ring. Zonde wonde geen verwondering.…

Een landschap gekoesterd door felle kleuren Ontvouwt zich als een gezicht De aarde draagt heel het gebeuren In tijdperken van vuur en van licht Wolken van verbeelding drijven mee met de rivier kreten van verrukte verwondering beantwoorden blikken verzadigd plezier Onvermoeibaar stroomt hij verder Glinsterend als een melkweg Met de hemel…

de verwondering voldoen aan de verwachting en dan ga je dood…

wij zijn een zandloper: het zand stroomt er van jou naar mij en omgekeerd altijd maar door vermalend de tijd die voor ons wind is en het kaf wegblaast zo stroomt het zand van mij naar jou en omgekeerd altijd maar door…

in oeverloze verten van het onmetelijke wanneer jouw geest daarna nog stiller wordt dan stil weet dan dat je lied gehoord is daar, waar geen leemtes bestaan dan zal leegte plaats maken voor stille verwondering zing jij vreugdevol jouw lied en mag het leven weer dansen * Anneke…

Gevangen in een glazen woestijn door vluchtige bergen omzoomd vraag ik mij verveeld eens af, of het zand niet voor niets stroomt. Iedere nacht lijk ik dichter te zijn bij het gat, zovaak gedroomd, dat mij aan de rand te denken gaf, of het zand niet voor niets stroomt.…

Ik kijk en luister… en voel verwondering opwellen. Mijn hart stroomt vol van dankbaarheid, het gaat van vreugde zwellen.…

rimpel in vijver vibreert en raakt voorzichtig mijn verwondering…

verwondering over de zeer korte verzen die verslag doen van dat wat nog beklijft…

in glans van kaarslicht schuilt kunst van het verdragen en verwondering…

Meisje Waarheid in hurkzit bij de beek haar gedachten lossen op, kabbelen mee Wellicht via de Schelde naar de verre zee om terug te komen als witte vlokken sneeuw Boven haar zingt een winterkoninkje een lied voorvoelt de nog verre lente en het verdriet van tijd gaat voort zoals het water vliedt toch het afscheid nemen went maar niet…

Druppels regen hangen aan de blaad'ren Ze glinsteren als zilver in de komende zonnestralen. De regenstromen zijn voorbijgegaan.... En de zon gaat weer stralend aan de hemel staan! Alles ziet er weer vrolijk uit. Niets dat meer op regen duidt.…

de kracht van het leven ik vind het toch hoopvol golft het in mij als een geschenk komt het voorbij wat eens was, zal ik, wil ik niet vergeten het verleden hangt als een amulet, een juweel op het midden van mijn hart het rust in verknochtheid het heden stroomt vol dynamiek en euforie mijn levensader nipt vraagt en ontvangt…

over de kade rolt een fietser voorbij de rivier stroomt altijd richting zee op de ladder strijkt een schilder kozijn na kozijn glad momenten vergeten we sferen niet…

Het water stroomt Ook al lijkt het Af en toe stil Te staan, ingeklemd Tussen modderhopen Die de stroom Zo op het oog, Tot dood, rottend Water lijken Te reduceren, Maar elke seconde Die je verliest Aan het stilstaan Bij de stroom Die zo op het oog In haar leven Geblokkeerd wordt Zie je niet dat bijna Onzichtbaar de…

Er stroomt geluk door mijn handen op de Aarde -- mijn kleine handen.…

Ze stroomt uit, haar zee van woorden is geen verhaal -- nee, zij is het zelf.…

Mischien moet ik wel wat schrijven over een rivier die niet van de berg naar de zee stroomt maar van het dal naar de berg stroomt omdat iemand mij geloof ik niet gelooft Dan zal ik wat schrijven over mijn geloof dat waait en aait zo zacht…

Verwondering is stil, zo stil. Waar de gedachten stroom verstomt hoor ik de stilte van verwondering Ik hoor de tijd van niet Zijn. Zo'n niet bestaan dat ruimte even grenzeloos als overbrugbaar maken kan hier en daar tegelijk. Twee werelden waartussen zinderende stilte als in de diepste droom.…