Alle inzendingen over Vreemde schemer

Vreemde gevoelens Hebben we samen in kaart gebracht Verdriet en onzekerheden Hebben we altijd samen verzacht Na een tijd lang getwijfeld te hebben Aan elkaars loyaliteit Beschouw ik het achteraf Als een formaliteit Ik wist vanaf het begin Dat het goed zat Ik wist dat jij Mijn andere helft in je had Nu geniet ik elke dag Dat jij…

Dus zing ik 'Vreemden in de nacht', van een legende .. al bij zijn leven. En kijk .. buiten wordt het al licht.…

hallo vreemde wat doe je hier in ons land hallo vreemde voor wat vlucht jij in jouw land wat heb je verloren in jouw mooie land samen hand in hand lopen wij in ons vrije land…

ik ben geen goede reiger ik sta niet roerloos aan de oever van een plas de vissen mijden mij de kikkers kijken wel uit hoe hard mijn snavel ook is ik kwets het zachte vlees van mijn prooien niet ik ben geen goede reiger…

En daarom blijf ik zeggen, hallo vreemde met je vreemde geur De keuze ligt aan jou. Blijf jij kloppen of loop je weg vanaf mijn deur?…

Een fractie van seconde door herinneringen in verkeerde dimensie, verblind ben ik gevangen in een spiraal van onwezenlijkheid in een vreemde wervelwind van ontwortelde gedachten, en grijp naar logica die mijn denken met realiteit verbindt.…

door de ramen steekt het licht de kop op donder door de deuren heen geen geluid boven iedereen uit de slaap was te kort net als dood gaan niet meer maarr nooit een teken en gebaar de tijd lief bedaar nooit komen twee verhalen samen amen o driedelig ? het soort pret ogen door de kier van leven heen kijken geen dans is lila…

Er was haar niks vreemd, je kon over alles met haar praten, en toch kreeg men langzaamaan in de gaten, dat ze vreemd werd. Er was haar niks vreemd, maar ze is nu dermate vervreemd, dat men nergens meer met haar over kan praten, ondanks dat niets haar vreemd was!…

vreemd toen ik laatst je graf bezocht om je foto los te wrikken, bleek daar een struik te staan. ik sloeg bleek uit toen ik vernam dat je was weggegaan om mij te zoeken. ik ben dus rap naar huis gegaan en zit nu ontdaan op je te wachten. overdag schrijf ik wacht, maar het zijn die nachten ...…

Doe het maar uit angst: verwelkom vreemdelingen – in je eigen huis.…

Niet in een getto, woestenij of krottenstad geboren zijn is een feit, geen gunst: niemand hoeft mij te vermanen omdat ik niet zelf de akker ontgon de wegen niet plaveide en fruit eet van bomen die ik niet heb geplant Wel in een getto woestenij of krottenstad geboren zijn is een feit, geen schuld: niemand hoeft mij te vermanen omdat ik…

Ze kijken naar me ze denken daar is iets mis ja dat gezicht en die houding is zo anders als ik me niet vergis Nog maar even kijken want het is toch vreemd zoals het gaat die ogen prikken in mijn rug als ik de omgeving verlaat Mij bekruipt het gevoel dat mensen het niet begrijpen zou ze dronken zijn toch maar ontwijken Voor de buitenwereld…

Een vreemdeling kwam voorbij: wij keken, hij ging – waar wij niet durven.…

huilen naar de volle maan als wolven in het bos het gemoed raakt in de war door haar zachte glans tel tot tien als je wat zegt maan maakt vreemd loslippig stap niet in een heksenkring zij zal je ontvoeren sprookjes worden waar in een volle maannacht .…

Ik loop door het dorp De zon schijnt, de wind waait een beetje door mijn haren De luiken zijn gesloten met kieren dun als naalden met lange smalle ogen Mijn schaduw valt nergens binnen, er zijn er geen in de schemerige kamers waar het licht grauw verdoezelt wat er gaande is en wat de consequenties zijn van ieders doen en laten De…

Maar hee vreemde, ik weet dat ik je ken zelfs met mijn ogen dicht. zal ik je uit duizenden herkennen puur omdat jij mijn pad verlicht…

het hete geel glooit afgrond oplichtend in het zwart schemer drukt de warmte dieper eenzaam in het hart tast met vingers naar het duister blinder dan de nacht pakt en zal niet kijken omdat zonlicht nooit de avond wacht morgen bloeit het rotten in het sterven van vandaag laat de uren gaan, lange dagen doden langzaamaan…

Arm land in verval woud op vreemde bodem een surrogaat wildernis op getemde baren Wanhopig trachten stammen bos te zijn een steriele rechtlijnigheid verraadt de schijngestalte gereed voor het wegkappen Door de wonden toucheert heilzaam licht de romp wegkwijnend in eeuwige schemer Pas na het vallen de warmte over hun liggend lichaam…

kom de laatste tijd in vreemde buitens waar bloemen hun hart niet meer sluiten dag en nacht niet meer strijden schemering vermijden in het licht van samen zijn vogels het vliegen zijn verleerd omdat zij zweven in leven met lucht eten uit de hand in een land dat geen contrasten kent het geven is gewend waar overvloed ieder als…

met ogen dicht hoort zij geluiden in de kamer rechts van haar zij huivert licht wil hem beduiden met een aarzelend handgebaar te blijven liggen zich niet te roeren en beseft dan net op tijd dat de man die zij zo lief heeft naast haar met een ander vrijt…

je vaag waarneembaar de contour van een gezicht dat zich tergend langzaam naar je keert en met fluisterend geweld komt jouw naam over zijn lippen voel je vingers benig hard je zwakke lichaam tippen en weet je dat protest hem niet meer deert en als de echo is verzwakt en je ogen willen sluiten glipt je binnenste naar buiten waar de schemering…

Zij spreekt liefde warm en zoet als perzik in de zomer droomt een nieuwe morgen als een lied van verwondering bloeiend in haar ogen. Zijn kleine woorden kleuren al het grijs handen fluisteren zacht als strelingen op haar huid de nacht kan beginnen.…

Waar kleur ontbreekt verliezen de nuances van de klare lijn en zwart-wit wint terrein buiten is vrijer nu dan binnen de schemering vervaagt in blauw en lokt de schimmen in de val tot alles ingesloten is Water en brood zet men hier voor te vinden is het op de tast, omstoten leidt tot wisse dood en morgen is geen andere dag Ik roep hem…

mijn hoofd ligt zwaar tegen je borst en zuchtend zwijg ik ogen dicht mijn handen rusten rond je zij ik hoor het hart dat ritmisch klopt jouw adem sust mijn lust aan kant gerust toef ik in dromenland…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

24-12-2005 een zachtblauwe lucht met oranje en grijze flarden staat over de sombere heide het decemberlicht weerkaatst in de plassen spiegels in de schemering de nacht wordt als alle andere kinderen worden geboren geloof in de toekomst in het nieuwe leven kraamvisite zit nog bij het vuur straks komt er licht uit de hemel de wonderlijke…

ik rek deze dag nog even met mijn rug tegen de muur geniet van elk uur dat hij mij teruggeeft in warme stralen er groeit een boom uit de maan wil ik soms vliegen dan de grond wordt koud ik sta maar eens op ik ga ervoor…

de avond de avond valt mijn wereld gaat op in zwart zwart het duister sluit om mijn hart zwart ik ik val de avond de avond valt schemer zwart…

In de schemer buiten op een tuinbank gezeten van de geluidloze vlucht van de vleermuis omgeven werkt het gestage knagen van het geweten ons méér op de zenuwen dan binnen op de bank gelegen met de televisie aan - vandaar dat in zo weinig tuinen banken staan ------------------------------------------ uit: 'Het lot van de Eenhoorn…

licht in, licht aan de duisternis valt in daglicht valt weg en de zon kust de zee sissend valt een vlammend betoog mij ten deel, licht uit donkere wolken, oplichtend water de dag gedoofd een verschil van dag en nacht…