Netgedichten

netgedicht (nr. 8.062):

schemer

nu je huid het laatste zonlicht absorbeert
en je ogen moeten wennen
aan een wereld zonder licht
ontdek je vaag waarneembaar
de contour van een gezicht
dat zich tergend langzaam naar je keert

en met fluisterend geweld
komt jouw naam over zijn lippen
voel je vingers benig hard
je zwakke lichaam tippen
en weet je dat protest
hem niet meer deert

en als de echo is verzwakt
en je ogen willen sluiten
glipt je binnenste naar buiten
waar de schemering het pakt