Alle inzendingen over Waar wacht ik op

alle bomen zijn al met bladeren begonnen dus waar wachten we op jij en ik…

Is het lichaam het omhulsel van de ziel of is de ziel de belichaming van het lichaam Zijn de ogen een spiegel van je wensen Of wens je zaken die je ogen willen zien Blijf je hangen in het verlangen om te voelen Of voel je het verlangen Blijf je wachten op de ware, of als het ware wachten op iets dat waarde heeft?…

Waar wacht ik op, wat houdt me tegen? Het is nog te vroeg.…

Waar hij wachtte werd de stilte een metgezel en keek hij naar de mensen die hun stemmen volgden Ze zagen hem maar gunden hem alleen een oude schaduw op een bank waar wachten geen belofte was. Waar ze niet wilden zijn omdat ze niet wilden delen wat ze wisten en met hun gedachten steeds probeerden te verjagen.…

Wederzijds verlangen Kom en deel met mij het wederzijds verlangen jouw zachte rondingen mijn harde drift warme huid gestreeld door gladde vingers jouw zoekende lippen mijn soepele tong kom mijn lief waar wachten we nog op het leven is kort de nacht nog lang…

wacht u op?…

in deze stad waar de tijd bedremmeld de haast omhelst waar wachten en weggaan elkaar rakelings passeren in deze stad waar bouwval en bouwstenen haastig histories kneden waar werkelijkheid gewillig samen loopt met wanen van de dag in deze stad waar 's nachts het spervuur van woorden verwatert waar de verbinding verdwijnt in oplossende…

niet alles blijft donker in de nauwe cel witte wanden zoeken het spaarzame licht tussen de dag en de stralende buitenlamp die het kleine raam amper kan doorlaten geprojecteerde tralies die de muur beschaduwen en de trigger vormen van nare gedachten die blijven rondspoken in mijn verstilde hoofd waar wachten op vrijheid niet meer wordt geteld…

Ik wil niet langer wachten, 'k wil dat je naar me lacht en naar me kijkt. Naar me luistert, terwijl ik bezwijk voor je lach en voor je ogen. Je zachte, wonderschone zelf.…

bloed van binnen kookt Waar wacht je nu nog altijd op we hebben al een uur verloren er is geen tijd meer te verliezen ik kom naar je toe met open armen ontvang me met een warme lach…

Er spint iets in mijn hoofd IJl niet te bevatten is het daar Visueel waarnemen doe ik niets Verbaal dringt het bij mij binnen Fluisterend zeg het mij wat te doen Herhaaldelijk vloekend en dwingend Opschieten nu, dit is het juiste moment Waar wachten wij op, jij bent de sterkste Vertwijfelde krampen teisteren mijn hersens Mijn grauw gezicht…

Nou, waar wachten we nog op? ------------------------------------ uit: 'Het ging over rozen', 2002.…

vrouwen ach die vrouwen hoor ze klagen hoor ze kraken hoor ze steunen hoor ze kreunen en echt het is zeker waar menig vrouw heeft het in haar leven heel erg zwaar terwijl die man maar geniet van het volle leven maar is dat eigenlijk wel waar?…

Een date in de foyer Wat let ons dat ballet Ons bal is net Een pas de deux Wat unbidat ghe Waar wacht je op Zeg 'Je te veux!…

overvallen door herinneringen kijkend uit het venster waar wacht ze op…… de belofte om op een dag te komen van hem die klinkt na in haar hartenklop zo lang geloofde ze het droomde ze het maar nu de zomer overging in het herfsten van de dagen bladeren vallen gaan weet ze dat die droom een sprookje was samen er in geloven maakte het…

Dames met ware klasse en nog tal van zaken meer Wulps wild paardenstaartje ook minirok; why not? Wel dat sportieve meisje nog steeds, attent speels ook lief Grif toegegeven, je steeds aanbeden en het overkomt me nog. Lekker opschieten met elkaar, best mogelijk, dromen en hopen Me in blauwe blazer hullend en rode rozen dansend aankopen.…

Bikkelharde smarten versmelten en het paradijs ons beloofd wordt ondraaglijke vunzige hel, zo ranzig schel Ware vriendschap zal vetjes zegevieren en hoog talent loont dik, dat is voelbaar vurig vlammend wel.…

' 'Waar wacht gij op, komaan, haast u, treed aan! Voor sommigen een trieste zwanenzang Voor anderen een uitgelezen kans Hun vleugels uit te slaan naar nieuwe oorden Een onontdekt terra incognita Dat op hen wacht 'Komaan, haast u, treed aan!…

Waar wacht ik nog op? De band die ik had.. Het is allemaal weg, meer dan ik voor ogen had. De voor beiden zo moeilijke weg, zeker die band die je zo hecht. Voor hem zeker, zijn vaderland, Dat is wat hij volgens mij alleen heeft verlangd. De familieband die hij daar heeft, Geeft hem het vertrouwen dat hij zo nodig heeft.…

Ik zou me willen nestelen in jouw armen Als jij het bent, waar ik naar verlang Ik zou je met mijn liefde verwarmen Ik wacht...Maar wachten duurt zo lang Zou jij bestaan? Man van mijn dromen? Ik heb het altijd wel gehoopt Mijn droom is nog niet uitgekomen Of wacht ik onverhoopt?…

Al dit feesten leidde tot een soort van ultimatum kwam dag kwam doel kwam eind Ik duwde je weg op de fiets net als bij de Spelen maar dan minder enthousiast we hebben niet verloren leerden doden en bekoren hadden ‘t beste met elkaar voor Waar wacht je op? Tot je me ziet huilen? Tot je sterker bent?…

ik wil je opsluiten in de omhelzing van m'n armen ik wil je vastpakken om nooit meer los te laten maar ergens diep vanbinnen weet ik dat het niet kan niet jij en ik wel jij wel ik niet wij…

Waar is mijn eigen ik? Ik ben niet wie ik ben. Hoe verander ik dit toch? Anderen kennen me niet zoals ik mezelf ken. Ik zou het zo graag laten zien. Ik zou hier zo graag over praten maar hoe begin ik erover, want niemand heeft iets in de gaten.…

Als het leven je ontglipt en de dood is zo dichtbij dan verdwijnt de woede en voel je je vrij De strijd is gestreden je hebt je best gedaan de pijn zou verdwijnen je wist dat je moest gaan……

Ze wachtte daar, daar, op de koude grond. Ze wachtte, tot iemand haar halen komen zou. Zij wachtte daar, maar het leek of niemand, ooit meer zou komen dagen. Gegrepen, gegrepen door die vreselijke kou, die vreselijke kou van de oorlog.…

Wat gebroken is kan je lijmen Dan heelt het nog misschien Maar het wordt nooit meer zoals vroeger Want de barsten blijf je zien…

Een klein woordje met zo'n groot effect. Een stom woordje doet je huilen van schrik. Een woordje van 6 letters groot. Voor de één een scheldwoord, voor de ander de dood...…

Ik ben wie ik ben maar weinigen weten mij te doorgronden. Denk maar rare dingen over mij, want of je het nu echt denkt of niet, ik denk toch altijd dat jij het denkt. Zeggen wat ik denk, daar heb ik geen aanleg voor. Zeggen wat anderen denken, daar ben ik dan weer een talent in. Hoewel ik zoveel in mijn mars heb, en toch zelf kan denken…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

Iedere dag moet zij zichzelf bijeenrapen. Moed verzamelen en zichzelf toespreken dat dít het gevolg is van haar keuzes. Accepteren hoe ánderen het ervaren; als een moeder haar pubers "achterlaat", op de plaats die hun thuis is en zichzelf losweekt uit hun dagelijks leven... Mensen zouden eens voorzichtig moeten kunnen kijken…