Het is nog te vroeg.
Ze verbreken de dromen met
zwaaien van hun kraaienvleugels
sissend in hun taal door vooruit
gestoken snavels van geel kraakbeen
Geen eenling die vredig liggen gaat in
het nachtelijke blauwzwart van een weiland
de zwerm zoekt hun heiland van de slaap
wat nog donkerder wordt in het maanlicht
van vervoering, het vriest, het kraakt onder
de regen van felle sterren bedekt het
laatste gras voor de onbetreden voeten
in het gebroken porselein van de serviezen
van gelekte brieven. Leegte om zich heen
in leugens te verliezen, de stropers van
de ademloze tijd, krassen namen in de
vers gevallen gruis. Ze likken de
sneeuw uit beide ogen die smelt op
een uitgestoken hand waarop de dag
zich in beweging zet. Waar wacht ik op,
wat houdt me tegen? Het is nog te vroeg.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 9 februari 2014
Geplaatst in de categorie: filosofie