Alle inzendingen over Wederkerig lied.

Sculptuur van onszelf, onderhuids gestoken naar realiteit of schijn verwijzend naar de zon met gebroken ogen, een wederkerig lied want iets anders is het niet.…

Als ik toch ooit … Ik durf niet te hopen. Ik zal wel nooit innig naast je lopen, hand in hand, arm in arm … Wanneer ik met je praat op de hoek van de straat, hoop ik stiekem dat vóór ons ‘doei’, zonder protest of geloei, onze ‘koetjes en kalfjes’ stilaan zoetjes overgaan in een lange, oneindige zoen. Ik zou er een ‘moord’…

deel je even je tijd of presenteer je jouw afwezigheid verlegen blijf ik staan alles wat je zegt brengt mij verlegenheid ik besef nu dat we beide van elkaar afhankelijk zijn wat fijn dat je er bent fluister je zacht ik voel spijt en besef dat ik in mijn leven nooit aan mezelf genoeg kan hebben er ontstaat een diep verlangen naar wederkerigheid…

In het gezicht van de goddeloze goden die stilletjes verdwijnen in een overdaad van onmacht en geveinsde daadkracht, overgaat in een wederkerende vraag, zal de morgen weer verschijnen als de nacht implodeert, zijn nieuwe plannen smeedt,in een andere vorm implementeert?…

Het is het feit Van wederkerigheid. Om toch, al is het even, Een reactie terug te geven, Binnen een korte tijd. Toch zijn er mensen die beweren, Dat je nooit kunt wederkeren.…

De rondgang in dit paradijs op Aarde als mens, als wezen, als bewustzijnsstraal van moederborst tot 't laatste avondmaal van wervelwind totdat de storm bedaarde Bestaat uit rust'loos zoeken: slagen-falen met hart en ziel en 't onderscheidend zwaard van onze geest, wordt ons geen strijd bespaard: 't zijn oude mythes die ons lot bepalen Wij…

Groter is mijn heimwee dan de angst voor pijn en rouw, naar het land dat mij beloofd werd, waar beloften nu verwaaid zijn, in het zand van 't graf geschreven. Meer nog dan mijn woede heb ik heimwee naar dat zand, over 't graf van mijn geliefde, waar de liefde nu vergaan is, die die pijn en rouw verteerden. Laat mij dus maar teruggaan…

Waar de geliefden vreemdelingen zijn in oude schaduwen van bittere wonden van nijd en angst is de tijd wat ik wens en niet meer zal vragen als de dood mijn laatste vriend is en alleen een geboren droom mij nog zal laten ontwaken in het licht waarin alles zonder levenskracht bestaat…

de bladeren die voor me op het pad gevallen zijn, schop ik omhoog, ze wijken, beleven zo hun tweede herfst en lijken niet in de verste verte op het blad dat fris ontlook, waardoor je vorst vergat en de bekleding was van stoere eiken die jaarlijks hoger naar de hemel reiken totdat de tijd hen velt, der dagen zat ze maken wentelingen als een…

heeft voorbereid, geen stelsel dat weent geen gesel die stopt, het is de martelaar in mij die in zijn deemoed de paden kiest die nog nimmer zijn gegaan wie vlagt mijn finish nu de streep is weggekrijt door rijm en tijm, de geur van applaus heeft de straat leeg geschrobd, wat blijft is de as van verlangen het wiel draaft en in galop is wederkerigheid…

Duiven die liefdesbrieven brengen, vergeten hun afzenders nooit. Postduiven keren weer terug. Weer en wind trotserend. Zoals zalmen moedig zwemmen, stroomopwaarts vechtend, naar hun geboortebron. Liefde zoekt steeds weer liefde. Liefde die je losgelaten hebt, komt altijd weer retour. Het is zuivere verlatingsangst, die bange mensen…

helder voor de geest niet af te doen van geweest blijft geweest als levend bewijs dat voorbije tijd, in de verbinding met de gêne die ons voortdrijft, de schrijver legt vast wat in aller hoofden leeft, zijn opdracht de bladzij ongestraft te keren, en de zwartste veren en beelden worden afgelegd, de keerzijde van dat inzicht zal altijd wederkeren…

hij voelt dat ergens in of om hem heen een nieuw gedicht zich wil manifesteren het zoekt een mens met geest met hart en ziel die klaarzit om 't in taal te condenseren maar daarin schuilt ook de achilleshiel gaat de essentie daarbij niet verloren voldoet de brave dichter aan 't profiel laat hij zich lokken uit z'n hersentoren uit zijn gevangenis…

In het mokka van haar ogen kom ik thuis zoals op een krakend koude winterochtend slepend door mijn nog te hete koffie reeds drinkend 't aroma van haar pupillen zoals ook ’t zacht gemoed allengs verdrinkt de waas lang gerekt tussen ons slepend’ ogen…

Tot wederkeer gedoemden in tijdelijk bestaan in vederzacht omhulsel hebt gij uw plicht gedaan De liefde te ontdekken te leren tot uw dood maar hij liet u verrekken van dauw tot avondrood Verdorven goddeloos van god los en van wereld meneer pastoor werd boos verloren reddeloos O god zijn wij verdoemden altoos in wederkeer is '…

Het is het feit Van wederkerigheid Om toch, al is het even, Een reactie terug te geven Binnen een korte tijd. Toch zijn er mensen die beweren, Dat je nooit kunt wederkeren.…

Was het dat men Gods Geest ontving Men preekte, schreef of zong een lied Nu stokt de klok, men merkt het niet…

Overgang naar strand: plaats waar hoop en verwachting dwingen het fiere duin te trotseren. Duin: verzekering der duurzaamheid van 't achtergelaten land. De top is ver, het zand is los, slechts voetstappen zijn lokkende sporen, die de weg wijzen naar opwindend lawaai: spelende kind'ren die vrijheid doen horen. Achter het…

Zo graag... jouw hand in die van mij. Zo graag... je armen om me heen. Zo graag... zou ik je willen zeggen... .......................... Maar... ik, ik durf niet, ik val stil. Zo ben ik niet. Ik wil.. zo graag tegen je zeggen... ......................... Ik hunker, ik verlang, maar ik ben zo ontzettend bang...: jouw koele blik…

dan liefde geven Alsof geen hoger levensdoel nog wacht Stof vergaan in wederkeer tot stof…

Voordat de avond valt en de nacht genaakt spreidt zich het hemelsblauwe uur tot rust en wederkeer. En wederkeren doet het licht voorafgaand blauw als morgenlicht waarin de vogels zingen; prijst deze nieuwe dag voor ieder is het licht ontstoken tot dat de avond valt.…

Behalve een engel valt alles wat men omhoogwerpt weer op de grond weer op de grond valt alles wat men omhoogwerpt behalve een engel ------------------------------------- uit: 'begrafenis van een keerkring gevolgd door eight love-poems', 1953.…

in een gebaar zo fijn dat je het pas ziet als het verdwijnt geluk is zo klein zo haast onhoorbaar een fluistering liefde is één een beweging meer dan die arm om je heen en wederkerig warm…

Het nu zal nooit meer wederkeren. Is tijdelijkheid zelf ook tijdelijk? De tijd die zal het leren.…

Voor een dwarrelende wederkeer luchtweerstand voor een zekere aankomst haar gewicht…

Je zal nooit meer weg gaan, je lied zal blijven spelen. En als een warme deken, zo zijn m’n herinneringen. Zing je lied maar, m’n jongen, zoals je het altijd hebt gezongen. Het klinkt als een kalme zee, en ik, ik zing met je mee. Alles moet voorbij gaan, het kan me niet schelen. Geef me maar een teken, en deel m’n herinneringen.…

Jouw angst balt in mijn vuist Jouw pijn huilt in mijn aderen Jouw leed ademt in mijn huid Alles kan ik verdragen Alles wil ik je besparen Maar de afstand is niet in te halen Klanken in de verte Tranen in mijn ogen Zijn een schaduw van verdriet Maar hoor mijn lied Geurend naar een beminnen Ik zing woorden Woorden die door Het hart…

Niet tussen mensen, niet alleen Hetzelfde maar toch anders Ongevoelig maar niet van steen Niet het kruis, het hart of anker Zwarte schaap en Populair Extreem en ook behouden Elegant en ordinair Kerngezond en iets verkouden Ik ben niet zwart en ook niet wit Echt was het maar zo simpel Ik ben een Idol maar ik mis een hit Gezakt met vlag…

Je loopt vrij, verward door barstensvolle straten zie je 't niet zitten van ied'reen verlaten Ben je wat eenzaam of een lied helpen kan Je toeft hier alleen onder donkere sterren krijg je geen hoogte van grenzen van liefde Ben je wat dronken of een lied helpen kan Kan een lied soms helpen als de nacht veel te oud is Hoe verdriet te…

gemis Nog nooit een ander lied gehoord Iemand heeft het gecomponeerd Wie heeft het geschreven Heeft Hij nog niet genoeg geleerd Waarom blijft Hij noten weven Handen die klappen Is mijn enige wens Mijn tijd om op te stappen Afscheid van een vergankelijk mens…