Alle inzendingen over Weerspiegelingen

De weerspiegeling van eikenboom en wolken: bron van mijmering.…

Ik zie de schoonheid en weerspiegeling van het akkerland door jouw ogen de scherpe instelling van jouw pupil jij, mijn camera…

Kijken in de weerspiegeling en terugdeinzen. Kijken in de weerspiegeling en met een sprong onwetendheid veinzen, ...…

het is zo dat haar bril ogen geeft waar zij naar kijkt weerspiegeling van een ogenblik was wat het lijkt gericht op mij deins ik terug waar zij niet wijkt…

Zweef,zweef naar boven een spiegel van kleuren weerkaatst door de zon Hoger en hoger, Verblindt alles, de weerspiegeling van perfectie. Prik!…

verlichtende dromen weerspiegelen het zelfbeeld aan de gene zijde dienend als draagvlak om vergetelheid te bereiken wat rest is hemelse adem...…

Na twee keer opspatten volgt een weerspiegeling van het water dat in een rimpeling brak. Een weerspiegeling van mijn gezicht in een rimpeling gebroken. Een mens alleen door de liefde aangestoken.…

als scherven liggen ze een bord vol ik schik ze het puzzelen snijdt gebroken lijnen weerspiegelen rode draden een zwarte weg…

liefde weerkaatst duizendvoudig in het wolkendek van verlangen wangen als schelpen ogen de weerspiegeling van de zee waarin liefde voortvloeit als water…

weerspiegel in verrassende varianten waarachtigheid nodig me uit om er te blijven bij stilstaan tot ik binnen handbereik jullie als verhevenheid durf neer schilderen…

je kooplust verweten Dat had je liefde voor mij vermoordt Ach, er was zo veel wat jij in mij miste En starend naar jouw weerspiegeling Was ik dankbaar dat de regen, mijn tranen wiste…

deinend op de wind tilt ze gedwee haar rokken op lange lokken weerspiegelen in rimpeloze schoonheid vers groen verraadt haar eeuwige jeugd…

het wassen obsessief ook haar armen en haar gezicht totdat haar huid rauw is, tot bloedens toe rimpelt de weerspiegeling heel geleidelijk totdat het beeld weer ongeschonden is…

er was eens een vrouw uit Acht die wachtte met diepe smart op de opening van landgoed de Groote Beek om te wandelen langs die kreek alwaar haar weerspiegeling geduldig wacht…

bleek als de maan op ijsgebloemde daken is de weerspiegeling van jouw gezicht in haar zonnebril je staat naast mij -hoe lang nog- mijn bevroren lach kan jou niet ontdooien bereikt je niet omdat je kijkt naar haar -en smelt-…

de weerspiegeling in mijn droom gaf een close up van je ver gezicht alsof ik je even kon aanraken met ogen dicht zelfs op de tast onbereikbaar blijf je als een fata morgana van een liefdes-oase in een eenzame nacht…

De reflectie van de ochtendzon, diep rood en wazig, stuitert over het gitzwarte water. De ontnuchterende koude bries steekt als naalden op mijn huid. Hiaten van de nacht verschijnen. Plaatsvervangende schaamte weerkaatst in vreemde ogen van een bekend gelaat. De fronzen van afgunst, trekken diepen groeven in mijn gezicht. Het optekenen…

Tranen van intens verdriet, in een glas rode wijn ziet men die niet, zelfs geen weerspiegeling in het glas van de droefenis die er ooit was, noch van de nooit geboden troost, het fonkelt enkel maar ‘proost’.…

als potpourri in glazen schaal in veelvoud kleurig dwarrelt weerspiegel ik daarin de langverwachte vrijheid van een hoogbejaarde dame die voor de hemelpoort staat te wachten totdat ze toegelaten wordt in het rijk der zielen…

Harmoniek en Tzolkin uitdaging en verborgen kracht verwerking van wat het hart beroert met mystiek als centrum van leegte schrijft haar fluister nieuwe stukjes geschiedenis voegt toe in weerspiegeling…

Grote trieste kinderogen kijken de wereld in ze weerspiegelen de angst van vergetenheid de eenzaamheid knaagt aan hen net als de honger verschopt en verlaten leven zij laten wij hen niet vergeten.…

jij ving druppels met je hand liet ze stromen in een plas langs de rand van de weg in groeiende kringen dreef je gezicht op het water dat wonderlijk golfde in cirkels steeds later je lachte ondeugend spatte bewust de rust van reflectie stuk in de chaos van regen kwamen we jou niet meer tegen…

De Weerspiegeling komt vanzelf.…

Soms zie ik de Bosweg voor me, vijvers bruine bladeren, als 's avonds in de boom voor huis houtduiven zitten en met veel geraas verspringen door het groen. Verband bestaat er niet. Toch loop ik dan als toen naar donker water toe. het ruikt. Op de bodem aan de kant weerspiegelt tak en blad. Wat dreef ligt onder, hangt erboven. Dekt wat geweest…

Ik kan mijn dromen niet geloven dat ik jouw weer zie met behulp van het zonlicht dat weerspiegelt in zee. Met de glans op jouw lippen verzegel jij onze film hierdoor wandel ik verlicht voor de laatste keer mee. Tijdens de passage galmt de herinnering over de golven de frequentie deint uit jouw keel en verbreedt mijn inzicht met lichtpunten…

In golvend water weerspiegelt het dansend haar als een filmscène met een eend in gezelschap drijven herinneringen.…

Met jouw omarming in het donker leven mijn gedachtes over het land terwijl je schaduw over mij waakt in het maanlicht tegen de wand. Met jouw streling langs mijn hals meet ik de intentie van de realiteit gedurende jouw glimlach naar mij beleef ik hoe je mij altijd hebt verleid. Met spectaculair uitzicht in de nacht van…

Straatlichten en hun weerspiegelingen versmelten en verdwijnen in 1 punt in de verte: het punt van gekende terugkeer. Door dat punt, voorbij dat punt wil ik heen. Lichtbakens op de warrelende weg tijdens de verre zoektocht naar het dichte ik.…

De bomen op de brug verbinden met uiteenlopende gevoelens wat zich niet spiegelen wil in verwijlen: een kruisbestuiving op het netvlies.…

Ze weerspiegelen het verlangen. In de zwoelte van de nacht. Beiden bevangen en door het vuur gevangen. Verlangend dacht ik aan jouw handen. Die bij mij vuur deden branden. Ik kijk je uitdagend aan, Durf je het aan…?…