Alle inzendingen over Wilg

Op de noordoever zo- wel als op de zuidoever een prachtige wilg.…

Grijsgroen de wilgen kikkerdril op de plas maïskolven overal bloemkolen het witst van al…

och, zie toch de treur wilgen vegen namen van vergeten stenen…

zwaarder treurt de wilg terwijl het voorjaar voortschrijdt lijkt niet te troosten…

[Haiku] Besneeuwde wilgen daarboven drijven ganzen een wig in de lucht.…

oude wilg met vrij zicht over sloot en velden voelt zich toch beknot…

trots langs het water een rij geknotte wilgen de vuisten gebald…

Nimmer werd hij echt een dichter want hij hing zijn schrijverij na twee versjes aan de wilgen en zichzelf er nog bij…

Dans met de wilgen door wind bewogen; slaap in een bed van rozen (voor Hilly Nicolay)…

met schijnbaar goud haar diep gebogen onder eigen gewicht treurt de wilg moe van het dragen…

Wreed ingesnoerd in een korset van latwerk dat de stam bezet barstten de wilgen uit hun voegen - zij die hun kluisters niet verdroegen.…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

Knoestig staat de wilg aan de waterkant zijn voetenwortels stevig gegrond in de waterrand. Kleine mossengroepjes in verschillende kleuren groen hebben zich genesteld op zijn bomenbast. Tussen zijn worteltenen wriemelt het watermoer en verstopt in het riet een moedereend die haar kleintjes wast.…

Je gouden vingers strelen zachtjes met hun toppen de heldere spiegel in het park, en even... doortrilt een huiverig voorjaarsbeven de groene tule van je knoppen.…

de wilgen, de velden, het water, de zon en de wind - zoals toen.…

Engelengeduld polijst mijn hart Organische wormen, vormen, Glasblazen a-symmetrische vazen voor de wilgen die ik heb geplukt…

kraaien vertakken zich in doorschijnende wilgen het land nu kaler en stiller nog barensmoe bij het krimpen der dagen zo tijdloos onaangeroerd…

De maan herinnert me aan mijn dromen, het plezier van het zingen, het spel waarmee alles begon Geen last op onze schouders geen onderlinge wrevel Het heilige moeten is uit ons weggevloeid de wereld in getrokken dwingend en mateloos, kinderlijk eisend dat het tijd is om volwassen te worden maar dat ben ik al en de last van mijn leven…

houdt het filigraan de nevel tegen glansrijk breekt de ochtend aan berken in hun kaalheid beven bloothoofds wilgen koppig staan…

geknotte wilgen staan als verweerde trollen op het winters land mist versluiert kruin en stam geen vogel begroet het licht…

machtig je takken buigen gedwee ik laat je niet beknotten wilg buig hoogstens met elke storm een stukje mee…

Daar is kortstondig plots dit helblauw wiegelen in de wind en buitensporig de vlier zich nestelend in de oksel van de wilg een geur zo welig zo bemind geen mens die het verzint…

Wilgen in de mist standvastig in 't gelid stilte huist erin de wind ging liggen geknal men schiet de houtduif af…

van me te stelen En zul je ook begrijpen dat ik hem wel zal knijpen zou ik mijn hart met iemand delen Want mijn hart daar in de wilgen is maar gemaakt voor één iemand die zo bij me past als waren we aaneen gelast en voor ik je ontmoette was er geen…

dromen wilgen in het winterlicht sneeuw in vlagen, laat maar komen koude oren, huilt een kind…

Mijn ziel was niet aan zee geboren zwaaide met mijn armen als een kind speelde verstoppertje tussen wilgen en vroeg de fantasie om vergiffenis ik dacht ook niet aan een God omdat mijn ouders nooit geboren waren was bidden verstoppertje spelen vergif voor de fantasiedagdromen kind was ik, tussen de wilgen vond ik wind, maar op een dag…

dat zij er was, mijn dochter zij maakt dat kale wilgen knoppen vormen, in het ritme van mijn pas ik weet ze daar en ook hoe mooi haar laatste lente was…

Kruin uit die Prachtige wilg Voor jullie huis Weggeslagen door De najaarsstorm Die over ons land Trok toen het Daar de tijd Voor was - En het hart Uit jullie midden Weggerukt door niets Ontziend verkeersgeweld…

Stil ligt het landschap als voor het oprapen Stil ligt het landschap in vroeg zonlicht Aan zomen de wilgen,geknot waaks..maar zwijgzaam Wij zijn het die niet slapen.…

Ik zit in vaders rookstoel bij het raam En zie nog steeds de weidse bollenvelden Waar stro nu ligt als goudgeel winterdek Groeit straks beton in plaats van zomerbed De heg is afgeschoren tot de grond En naast de slootjes tussen stoppelriet Zie ik dat wilg na wilg zijn kop verliest Opeens zie ik een kind, het lacht en zwaait Het kent nog…