Alle inzendingen over Woede-uitbarstingen

Als blikken konden doden zou je daar nu niet meer staan, zou ik pijlen schieten uit ogen zonder mededogen en was het gedaan met je eigenwaan.…

Woede heeft zijn nut... God wordt ook boos maar alleen als uiting van liefde...…

Je bonkt met een bord op het aanrecht en neemt een glas teveel. Je sluit de gordijnen, steekt er een teveel op en legt zonder wat te zeggen de hoorn op de haak. Het spookt in de nacht en slaapt in de dag. Je speelt met je leven en toch ga je door. Is het de kat op je kussen of het verkeerde lied waardoor je hart klopt? Ze vertelde…

na het woeden van de stormen wil ik je omringen met stilte waar je binnenin kunt schuilen met jou alleen maar kijken naar de spiegelende regendruppels rollend langs het raam onze oren alleen maar afgestemd op de taal van de regen die de aarde beroert in de stilgevallen tijd…

Als haar vader haar nadert om haar daar zogezegd te plagen laat ze hem maar stil begaan tot hij op de rand staat van haar veilige kring, ze blaast hij wankelt op z'n benen draait om zijn smalle as, en valt hij rolt naar binnen, raakt haar benen aan een moment is heel het huis en heel de aarde vol van haar boze adem vol adrenaline stampend…

Wees maar eens goed boos, Een hele storm die in je woedt. Maar wees morgen afgekoeld, Enkel nog een herinnering aan de hete storm. Wees morgen afgekoeld, Door de liefde en steun die je van anderen voelt. Wees afgekoeld, Geen bliksemende ogen meer, Geen zee van vloeken meer. Wees afgekoeld, En zeg Sorry, Dan zal iedereens jouw storm vergeten…

Met denderend geraas rolt de traan als een druppel van een blad via een stromend beekje door het dal. Langs rotsblokken golft het op en neer het lot van een vrije val bergafwaarts tijdens een bulderende waterval. Geruisloos volgt de laatste traan de rivier introvert gevuld met het souvenir van een klevend heimelijk icoon. Beeld…

In Israël wordt uitzichtloos gestreden En klinkt alom de echo van de wraak, Dus was het op zichzelf een goede zaak Dat er een routekaart kwam naar de vrede. Maar deze week is andermaal bewezen Dat niemand daar in staat is kaart te lezen.…

Wat als mijn hart huilt als een uitbarstend onweer? Wat als mijn hart pijn doet als door een mes doorboord? Wat als mijn hart verward is als een compas dat het noorden niet vindt? Geen inhoudloze woorden kunnen mijn tranen drogen.…

Ik zou sommige mensen, lieden Wel eens een harde klap willen verkopen Op d’r kont, op d’r bek Of op d’r smoel willen slaan Of erger d’r nek langzaam breken Zelfs morsdood willen schieten Maar ik beperk me tot die gedachten Alhoewel ik mentaal, zeer samenhangend sterk verbaal en langdurig tekeer kan gaan Ik schreeuw, gil, ik tier Het snot…

Alcohol werkt op de tonus van je beperking van je zijn van je kunnen: “maakt meer kapot dan je lief is” wat je pas merkt als het stuk is Als je het zeker op die momenten niet meer kan herstellen niet meer kan terugdraaien: je woede-uitbarsting je tomeloze moeheid je onsamenhangende praten je laveloos vervallen je gillen, krijsen, kotsen…

In mijn stoutste dromen ging ik hem te lijf, met goedendag, salpeterzuur of met een ordinaire rijf. Maar ‘t zou wellicht zo vlot niet gaan, die gast heeft ooit nog judo gedaan en leerde smerige streken van nonkel Kageebee, hoe je banden lek moet steken of katten kan verzuipen in een vieze achteraf w.c. Maar kom genoeg gelachen, Vladi is…

Woede, ziedende ziel, verloren in hartstocht, Een niet te temmen rode waas, Verloren in het verloren zijn, Woede, traan.…

Er lijkt geen uitweg keel en darmen zitten dicht met weerstand van een levenlang maar wanhoop wanhopig sterker wint en vindt haar weg ik buig ik breek ik barst en spuiend spat ik uiteen in niet te lijmen scherven.…

nog weet ik de erupties het gloeiend stromende venijn de vulkaan in mij dacht even machtiger dan de wereld te zijn onverwacht tot uitbarsting gekomen in het groene landschap van mijn dromen waar zon en vruchtbaarheid weer het paradijselijke van ooit hadden bereikt ik voelde mij de schepper van elementen zonder te denken aan de mensen om…

Ik waarschuw vóór ik uitbarst iedereen: “Wim Overweg…”, en dáár vlucht men al heen.…

nu ik mezelf met spiegels verwar blijkt mijn massief windgevoelig en mijn pluim een woordwolk er is geen eenvoudige weg om te kiezen, tussentijds in verstikking boven ademvrees als doorschijn is fijngewreven tot glazen fragmenten lijdend in gevonden voorwerp aan een lichte vorm van verdwaling tussen vogels en fotonen doch onvervreemd…

Stilte voor de storm vormt turbulente stroming leefbaar hoop ontplooit.…

Maar als na al dat natuurgeweld de normale toon weer wordt gevonden, is net als voor de uitbarsting, alles weer 'gewoon'. Opgefrist als na een bui, alles groen en zonneklaar, 't was gewoon een misverstand, gelukkig maar!?…

dat je eigenlijk niets weet te zeggen iedereen om je heen zegt iets en jij beweert ook van alles maar op hetzelfde moment zakt het geluid weg en de zin je verliest het contact terwijl je nog praat en denkt dat je liever ergens zou zijn waar het noorderlicht is dat je alleen maar kijkt en denkt aan die uitbarstingen van de zon…

woede kun je cultiveren een scheutje water op zijn tijd je knipt de dorre blaadjes weg woede grondig snoeien is te leren kom je in de knoop met die kolere dan is er nog het handboek woede optimale verzorging behandeling van etterende zweren in hoofdstuk drie na pesten paragraaf 11A staat vermeld dat het fenomeen woede geldt als expressieve…

Ze waren op hun hoede Toen er een brandje woedde En het erom ging spannen. Tegenwoordig, wat u al vermoedde, Koelen ze op deze helden hun woede.…

ik hoef geen gladde gevijzelde woorden uit jouw giftige driftige druipende mond maai nog liever cirkels in het hoogpolig korenbloemtapijt of tel de gaatjes in het plafond tot ik slaap en krijs niet meer…

ongezouten lijkt de mening die in waarheid is weerlegd op tongen van gelijken voor niemand levensecht zij vormt in haar tonen die bittere stem een gevoel van falen zwaar onderkend wat niet zal wijken naar morgen toe gezouten is mijn mening kruidig rechttoe…

in verdraaide woorden liegt de leugen niet laat haar mening horen wordt geen stuk verdriet ze schrijven is een lachertje het lezen meer de kunst vorm ze in het wachten als welwillende gunst waar de mening onverdroten het daglicht heeft gezien vroeg of laat mag hopen dat iedereen geniet…

Kleine daden raken dikke snaren ontgrendelen woede wonden zweren wraak groeien naar binnen en van buiten lichaam helend maar nooit vergetend hoe het is getekend door jou…

Mijn dagboek is volgeklad Morgen is een open einde Op de trein volg ik de stroomdraden De dunne boog neerwaarts Ze zingen onbestemd eentonig Sneeuwvlokken smelten op het raam Shaduwvlakken schuiven over het gelaat Een donkere woede zet me klem Snoert de strop om de strot Tilt me op Laat me los Tot ik oplos in een luchtbel Alles gaat…

De deuren zijn dicht de ramen gesloten het wereldwijde licht wordt aangezet genoegzaam en onder het genot van een sigaret worden raketten afgeschoten... voor het aantal doden wordt er verwezen naar internet.…

scherpers Mag niet van de wet Kon ik maar zo hard schreeuwen Dat ik je breken kon Zodat je op zijn minst gebukt zou gaan Onder mijn pijn In mijn gedachten Ben je al duizend maal gestorven Trouw rouwend vloeiden mijn tranen Terwijl je ziel lachend Zijn vleugels uitsloeg En jij jouw woorden tot echo maakte Van mijn geschreeuw Mijn woede…

Hysterisch gekrijs vervult de kamer waar we momenten ervoor nog met onze lippen een liefdesverklaring hebben afgelegd je onredelijke woorden hebben het zonlicht van de dag kwijt gemaakt onwerkelijk ook hoe je vanuit het niets me bijna tot bloedens toe raakt Om medelijden mee te krijgen zoals je daar zit niet wetende hoe je met…