Alle inzendingen over Zinen zonder toekoms

ik kwam vandaag met weinig zin uit bed en had in het geheel geen inspiratie mijn hoofd leek wel een opgeblazen spatie maar ondanks dat heb ik wat neergezet als troost heb ik hierbij aan Bloem gedacht: dit is óók veel voor wie niet veel verwacht…

het valt niet mee een bedoeling te vinden voor dit gedicht noch voor een dodenakker in het lentegras een maandagmorgen, een gewichtig gezicht voor de schemer die soms op duister lijkt dan weer op ochtendgloren voor de onvolkomenheid van perfectie of om zomaar te worden geboren vergeet de belastingaangifte niet, leuker konden we het…

maak je niet dik om anderen die dunner zijn dan jij er zullen altijd mensen zijn die om ‘n groenere kaap varen probeer niet te struikelen in een verder leeg land vergeet niet je naam die een titel is zonder franje bedenk geen moment maar bedeel eeuwigheden begin te bestaan, al het andere is stille dood…

iemand vroeg om ademruimte, vloedlijn en grensvlak tussen voorbij en toekomend naar vlechtpatroon van het absolute nu en het ultieme ter plekke, naijlend als nulpunt doorschijnend als middaguur, met een zachtheid die woorden vloeiend maakt in verlengde van voorbode, sluitstuk van voorbijgaande aard, zolang het nog kan…

er zijn flarden blijven hangen restanten mist uit een eerdere zee er vormt zich aanwezigheid in onze wachtrij druppelsgewijs, nummeriek gemeenteloket, mensenheugenis hangende het onderzoek kunnen we herleven kaalslag met bos vullen, het bos met bomen -wat nu volgt is toekomende tijd…

Altijd keek ik naar de ander Wat wil de ander van mij Hoe maak ik Het de ander Naar zijn zin Ben nu In gevecht Met hoe ik Het mezelf Naar mijn zin krijg Dit word Niet in dank Aangenomen Door mijn omgeving Sta daarom alleen In mijn gevecht…

via het famke in mij draag je beeldherinneringen met je mee die hand in hand gaan waaieren bladzijden van het leven uit over de stadsrand in eigen geluid om het met letters in groeven en lagen te dichten dat telt en weegt regelt moeder natuur wel je persoonlijke herinneringen voor de toekomende tijd…

laten we het ongezeefde verleden ‘toen’ noemen waarmee dit zich onderscheidt van alsmaar voortdurend nu we toch verdwijnen kunnen we, eendrachtig de taal, gebruikmaken van aanhoudend zwijgen om al vergetend ons verlaten voort te zetten later dan destijds is ons toekomend gras bezaaid met onbeschreven blad…

Ze beëindigt onze lange relatie wandelend op de Utrechtse Croeselaan de stad verandert in 'n grauwe film waarvan ik geen deel uit maak Er vliegt 'n Amerikaanse jager over richting Soesterberg, hij heeft haast ze kijkt omhoog, niet achterom vertrekt met haar piloot naar Amerika Ondoorgrondelijk zijn onze wegen het drama dat ik niet zou overleven…

De sluipende eenzaamheid Zonder alleen Verlamt verlangens Drijft drift uiteen De bomvolle leegte Onbeschreven Ontbeert ruimte Vulling te geven Wat zijn zal vergt De moed van het heden Hier, vandaag Toekomend verleden De leegte leegvegen, de eenzaamheid alleen Dromen doen, daar ligt de eerste steen…

Hoe kun je doorleven, na de hand geslagen te hebben aan een ander, hoe kun je nog aan slapen toekomen, als je iemand iets onherstelbaars aandoet, hoe kun je in vredesnaam nog eten naar binnen krijgen, als je een moord op je geweten hebt, hoe kun je dan nog slapen, eten en leven, ademen of anderszins.…

In de toekomende tijd genoeg hebben aan een halfvolle buik een kom water bij de hand Gevangen tussen jouw armen jouw benen mezelf zijn in de schaduw vanwege een te felle zon Het merg hoeft niet te koken de tranen in jouw ogen het vasthouden blijft wij ontsnappen niet aan elkaar…

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

licht aan het einde van een besneeuwde tunnel een heel lage zon eindeloos verwacht een toekomende lente in grote leegte moeras met knoeten onhoorbaar en onzichtbaar onder de beten formeel meesterschap en een langlijvig insect op zoek naar het lot stilte geen stilstand waar de deur openwaait naar het oude nest…

beseffen, er is meer dan het tragische verleden en blijkt je wilskracht ineens een veer Zij geeft je kracht en overtuiging haar lach verwarmt je hart opnieuw zij geeft je begrip en liefde en daarmee de verlossende duw Haar ogen kijken diep in je ziel en zien weer een vlammetje bewegen en opeens weet je het zeker het leven heeft weer zin…

Aangekomen op een punt dat vooruitkijken niet kan En omkijken naar evenmin Daarbij komt nog het gevoel Het heeft geen zin Verweren heeft geen zin Ik sta weer eens stil en heb de tijd te verduren Ik tel seconden en de klok schraapt de uren bijelkaar Ik slaap te veel en doe te weinig En in alles schuilt gevaar Gelukkig staan er mensen voor…

die zin nog vers in mijn hoofd alsof mijn ziel plots werd vermoord "ik leef niet meer voor jou" de zoveelste ontgoocheling uit jouw mond maar ook de laatste wat je ook zegt, er is geen woord meer dat dit nog goed kan maken…

Op zondagochtend naar een thema graven De middag voor het vinden van de grap De avond schrijf ik, dicht ik en ik schrap Om in de vroege nacht nog wat te schaven Om klokke twaalf upload ik, met plezier Na twee minuten staat er al een vier…

Beduusd en donker denken we de herfst van dood, van leven weg, maar diep gekerfd van binnen in ons zelf beseffen wij : we moeten zacht, heel zinloos zwichten voor die steeds opnieuw gestelde vraag : wat is de zin van mens zijn en waar leef ik voor.…

ik heb geen zin meer in het leven. geen zin in al het gezeur. zin om van de wereld te zijn. zin om dagen in bed te liggen en te huilen...…

Waar blijft de reden ontevreden uitkomst der vele gebeden het recht geluk te wensen blijf het een zoektocht of een zich simpel vertreden en vinden de zingevingzin ‘U heeft ons gevonden!’…

edelmetaal van blank- glanzende kleur trilt miljoen x miljoen x miljoen keer in een goede conditie parallel verbonden rompen met fluweelachtig bekleedsel koesteren hun inrichting waar men allerlei melkdranken kan krijgen onder de poort waardoor ik ga regent het in met toegevoegd vermogen nog groter wordt de omvang: omdat, daar, aangezien…

mij een bod uit de hand van een zot ik gedraag me vreemd, als ben ik in de war ontkleed me van het normale roep krijsend, ik ben de nar verdwijn gij doemdenkers speel met mij en verlies alle kwalen ik speel op een koninklijke luit met een overdaad aan snaren bescheidenheid is uit zo kan ik verklaren verheug je met mij op de zin…

Mijn geest zit vast opgesloten in mijn eigen ik een archief vol verspert het mijn gedachten En door de naden van beslotenheid drupt het onvermoede ongevraagd voort vallend in die kloof van peilloze duistere diepte soms zie ik vaag daarboven die uitgestoken handen En als ik dan bloedend omhoog klauter mijn vingers die liefdevolle handen…

je zoekt zo diep naar zin en leven zo wijs en schaars zo onverwacht zou het zijn de wereldvrede de dag, de nacht de kus, de rede of zou het zijn voor jou misschien je glimlach in de spiegel zien…

Wat is de zin toch van het leven, wat is de zin van het bestaan? Moet je het angstvallig gaan omhelzen of liever langs je heen laten gaan? Wat is de zin van alle dagen, als de essentie er niet is? Als alles oppervlakkig leeg is en elk vooruitzicht er in mist? Hoe vul ik de verdere dagen zonder liefde aan mijn zij.…

Mijn geest zoekt Naar de juiste zin Weet niet Waaraan het schort - Maar dan opeens Schreeuw ik het uit - ’k Heb zin - ’t Is even hard als kort…

Mijn geest zoekt naar de juiste zin weet niet waar het aan schort maar dan opeens schreeuw ik het uit ’k heb zin!!! ’t is even hard als kort…

Je vraagt "heeft dit allemaal nog zin" En ik kietel je kin Het is nu nacht Slaap zacht…

slechts een vrolijk spel met taal misschien is het niet leuk in jouw geoefende ogen voel jij je knap bedrogen omdat ik in mijn opzet faal dan heb je pech gehad helaas maar er zijn gelukkig netgedichten zat om je lekker bij te voelen of woede op te koelen dus doe mij nu een lol en hou nog even vol want hier komt de clou deze zin…