Alle inzendingen over aarzelen

In stralend blauw heb ik gemis gevoeld veel meer nog dan ik ooit vermoedde waar nevelslierten frêle en zacht zich aarzelend kleefden aan wat zon Grasgroen oogde voluit de brede laan nog zoveel malser dan ik ooit kon vatten waar ochtenddauw na vurige nacht me welkom heette aarzelend en fris Aan romig wit heb ik me gulzig gelaafd nog meer…

Geen aarzeling of angst voor groei. Het leven is bijzonder.…

ik switch geen schakelaars meer naar licht of duister geef mij de schemering waarin ik mezelf kan zien geef mij de aarzeling van het omdwalen geef me de hoop van het niet vergeten zijn…

wat blijft mij over als de bladeren dorren en het vocht de stammen triest de brekende knoppen ver ongeboren als God na enig aarzelen de herfst verkiest…

hoe zacht de herfst kan zijn alsof hij nu alleen voor mij is de blaadjes neergevleid met harmonie in kleuren en aarzelend het strelend zonlicht op mijn huid zo zacht de herfst en jij…

mijn stap gaat voor duwt blauwe mijmergolven over drempels van hard steen in dampen van zomer hoog rondom het licht wolkt golvend stijgt lang ik volg traag in zacht glijden en stille aarzeling vooruit ik huiver warmte om me heen zie mij zoek mij kijk mij aan volg in lome trage beweging de watervaste dunne lijn naar mij aarzel en verstil…

hij scherpt zijn gedachten aan de randen van zijn geest woorden snijden dieper dan liefde is geweest twijfel in haar ogen aarzeling in zijn stem hij praat nog over “samen” zij denkt enkel nog aan hem…

meer zal het niet zijn dan aarzelende nabijheid maar hoe dan ook meer dan de afgegrensde woorden die in zichzelf zijn laat mij zo ontroeren tastbaar maken ons amper dichtbij intussen jouw warme lijf huiverig toch meer bij mij…

Ik heb niet verlaten wat ik achterliet onze liefde als een aarzeling ergens tussen de eerste kus en de laatste die nooit komen zal zoals het allemaal begon en ik wist hoe het niet was…

Donkere wolken angstaanjagend veroveren ze de hemel verduisterd licht alles donker overspoeld met zoute tranen Plots een zonnestraal aarzelend nog tranen drogend met haar warmte…

nog broze schuchtere woorden zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

Alle beweging in jouw vierkante meter maar de wereld is rond, ronder nog in herademen van leeftocht, zonder aarzel verplaats jij de grondstof, beleef jij mijn inborst.…

Nog sluimert melancholie in haar nevelbed of romantiek hult zich in dwarrelende winterpret De donkerte staakt zijn verzet tegen plaagstootjes van licht en aarzelend tovert de wereld zich een nieuw gezicht…

Vroeger was het aangebodene welkom en men was verheugd aanvaardde dankbaar met verblijde ogen Heden wordt het aangebodene aarzelend geaccepteerd dan wel direct geweigerd met argus ogen…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

Ik aarzel, ril, en nestel me in de vertrouwde armen van de eenzaamheid.…

In de aanraking van jouw lippen vond ik je; aarzelend eerst, daarna feller. Verlangen inferno, maar niets quid pro quo.…

De uren even tussen zon en regen - bedachtzaam, aarzelend, maar ook rijp en teder. Hoe lopen onze voeten in onverstoord ritme wachtend op een teken van leven, even.…

ik voelde de aarzeling van jouw hand in de subtiele tinteling van mijn huid en wist nog voor je sprak in de beslotenheid van gestaag vallende regen verkleinde jij de wereld hoef ik niet verder dan hier…

ontloken woorden nog broos en schuchter zoeken aarzelend beschutting in zacht bewogen zinnen ik raap ze op geef ze een warmend plekje in wiegende wind en milde avondzon…

ze glimlacht de zon door de wolken raakt sneeuwvelden zonder pijn bindt vleugels aan aarzelende voeten kleurt leven en liefde als lentebloesem weet hoe het weggaan klinkt ze is zo zeldzaam poëzie…

Oud is wat ik niet meer zoeken wil als de tijd me aarzelend vraagt wat ik verloren heb in de wachtende momenten dat ik dacht wat ik niet verlies bestaat niet als ik alleen maar in nieuwe dingen en mensen geloof die mij niet meer met een tijdloze leegte achterlaten…

Dwalende regendruppels aarzelen waar ze niets bevochtigen en het licht geen regenboog kan vinden die lijkt op een belofte die ik kan verzamelen of weggeven aan de zomer die zijn schoonheid niet wil ruilen voor een oude jas van herfstachtige buien.…

Wanneer rook jou inhaalt en de laatste bloem aarzelend in dichte mist verdwijnt zal de aarde nooit meer zijn adem schenken aan die ene dag welke beperkt de laatste zal zijn…

ze komen je halen je weet, je wacht ze nemen je mee je geeft je over ze lopen naar beneden ik hoor je droeve, aarzelende tred ze plaatsen je in een auto ik zie je tengere, weerloze rug…

Adem draagt een waas van kilte en ik voel hoe herfst mijn lippen raakt aarzelend gelijk een blad niet wetend waar te zweven een moment slechts maar genoeg om stormen te verlangen…

het bleef stil toen ze elkaar in verdergaan begroetten één van hen had moeten spreken maar ze zwegen wilden alleen maar in schuifelende voeten een aarzeling horen die eigen gedachten verwoordden…

Verliefdheid is: de geur de kleur de deur die smachtend, lief lachend opengaat Tot je de tocht gaat voelen je de deur aarzelend sluit of wagenwijd openlaat staan voor die warme liefdeslucht!!…

Velen aarzelen om ze te vertellen, terwijl de mensheid daarop wacht.…

Het kind werd na veel aarzeling verwekt De zwangerschap, meer dan 200 dagen Maar eindelijk is het dan toch voldragen Er heeft zelfs hier en daar al wat gelekt De allerlaatste persweeën en zie: Vier blije ouders trots op Rutte III !…