Alle inzendingen over acceptatie

Niet boos worden, schreeuwen, hard weghollen nu, en niet als een gek om je heen slaan. Wie zegt dat er iets moet duren? In de herfst vang je minder licht dan 's zomers, en 's winters nog minder. Waarom tekeer gaan? Nee, met bescheiden animo en, is die niet meer beschikbaar, versleten bewegingen. Besta ik straks niet meer, kan ik alsnog…

ik ben het pad ingeslagen waar mijn herinneringen lagen terwijl mijn voeten lopen gaat het hek verder open op dit punt in mijn leven bleven oude wonden kleven was er zo ontzettend veel pijn om dingen die niet mochten zijn dat wat ik ooit was voelt als een moeras waar ik zoek naar een hand terwijl ik zink in drijfzand hoe kan ik leren…

Het liefst zou je wegkruipen achter duizend zwarte rokken, glurend met je ogen dicht loop je schoorvoetend totdat je echt niet langer, kunt doen, alsof je niet ziet dat de schaamte, de pijn en het verdriet langs je lichaam stroomt met elke stap kom je dichterbij kijk naar mij zonder ogen dicht.…

een kleurrijke wereld met prachtige mensen door klanken van liefde onvoorwaard`lijk trouw geen honger naar armoe verwerpelijk strijden door samenzang wordt `t ideaalbeeld te wáuw ik teken als hartje de mooiste in`t midden zodra het werk af is schenk ik het jou…

De vriendelijke gewoonte van het leven beveel ik u en ieder hartelijk aan. Tegen de dood moet worden opgestaan, want in de dood is alles om het even. De vriendelijke gewoonte van het werken is ook niet iets om uit de weg te gaan. Het mooiste is het werken zonder baan, om vrij te zijn binnen je eigen perken. De vriendelijke gewoonte van de…

waar naakte waarheid zich aan mij vertoont kus ik jouw onschuld weer in gretige kinderogen kleed ik je koude lijfje met omarming streel ik je schoonheid met mijn blik bewonder hartstocht en verlangen laat ik je nooit meer gaan.…

Niets te maken met wie ik tien jaar geleden was, ik heb me nu. 'Toen, toen', sinds die tijd ben ik mijzelf zoveel een ander dat ik misschien leef voor Judith. Ja. Een dichter die gekkenhuizen kent, de bajes, handboeien, isoleer; ik lijk wel een verdoemde dichter. Had een vak geleerd. 'Had, had', sinds die tijd is mijzelf zoveel een ander…

Op het moment dat ze los komt, stokt de sapstroom, met een laatste stuip pompt haar lijfje het sap nog eenmaal rond. Net lang genoeg om het leven hoop te geven en in de vlucht naar beneden begint de droom. Op tere vlindervleugels van satijn zweeft ze over de wereld, nog eenmaal overziet ze het allemaal. Dan raakt ze de dorre grond en met een lichte…

elitaire lul wat hang jij de koning uit je tilt jezelf boven de horizon je bent een wurm een parasiet je pretendeert wijsheid maar je ademt stront jongen van de gestampte pot doe toch gewoon alleen jezelf iets anders ben je niet…

nu ik mij ontmanteld heb kan ik mij niet meer verschuilen achter mijn deken van leugens met grote angst sta ik op de drempel die het verschil maakt tussen echt en nep met mijn borst vooruit en trillende benen loop ik de realiteit tegenmoet waarna ik de deur achter me dicht sla…

hij stond al eens te loeren loeren zo nu en dan van 'n afstand te beroeren dat allemaal volgens plan zijn hoofd schuin gebogen gebogen kijkt hij naar opzij iet wat ingetogen zijn ogen gericht op mij dan is het tijden rustig rustig met dingen van alledag is de stemming zeer uitbundig tot ik weer een schim van hem zag nooit compleet…

mijn innerlijk alleen de nacht is deelgenoot Duisternis schijnt onsterfelijk even onsterfelijk als de dood Smart beheerst de lange weg waar de zon het schijnen laat De verlaten weg, die ik afleg voert mij tot de laatste straat Winter heerst er in mijn hart als ik van ver de drempel zie Dan ineens vervaagt ‘t zwart en wijzigt zich in acceptatie…

Terwijl de laatste lucht verdwijnt roert mijn stem zich nog eenmaal Eenmaal kom ik nu nog overeind wijl ik luister naar het eindsignaal Terwijl de laatste lucht verdwijnt prevelt mijn stem het zacht gebed Van de duisternis, die ondermijnt wijl ik lig te sterven op mijn bed Terwijl de laatste lucht verdwijnt zucht mijn stem bij ‘t einde…

Gedachten zoals emoties hebben ook krachten soms zijn ze mild, soms wild een omarming als troost zou fijn zijn in eenzame dagen als milde macht die het gevoel van warmte beheersen emotie van loslaten wat je dierbaar is geeft diep gevoel van onbehagen begint als wild, zelfs machteloos lijkt acceptatie maakt dat gedachte overwint wat niet…

Door aanhuwen werd ik verdoopt zoals mijn moeder en haar moeder andermans naam gingen dragen. Ik leef met de naam, lig erop, hang hem over mijn schouders, verleid hem zich thuis te voelen. Rolde na voortdurend haken hem bollend heen en terug. Voor het andere deel van mij nam ik hem aan en nu siert hij als tatoeage bundels in de kast…

Mag ik je aandacht, zilvervisje ? Wat ik zo graag wil weten is je Ware reden voor die haast Je ziet opeens het licht aanknippen En wat mij steeds opnieuw verbaast Is hoe je snel weet weg te glippen En dan verblijft onder de plint Is daar waar jij de rust weer vindt ? Ik weet, er zijn ook taxonomen Die jou niet zien als een insect Iedereen…

Als ik zou wensen zou ik vast een punt kunnen maken, over van alles en nog wat, zelfs mijn schilderingen kunnen bevragen de hand van mijn gedachten te voet volgen, niet die persoon zijn wie zij denken, al vermoeden te kennen, ik ben kind, altijd gewoon mezelf wees voor of tegen me praat over of met mij over van alles en nog wat mijn talenten…

In de herfstregen, Waar iedereen aan me trekt En het, als een zegen Grote tranen lekt Is er een verschil, tussen wat is en wat kan zijn Maar alles in het leven Loopt in een zigzaglijn Van boven naar beneden Van links naar rechts en andersom En toch is er geen reden, Waarom…

Je kunt alleen Vrede vinden Wanneer je het Lelijkste in jezelf Waarlijk kunt accepteren Zonder ooit Je ingeboren schoonheid Uit het oog te verliezen…

De moord Op een duizend zielen Rukt mijn vingers los Van de kern. Nu graaf ik Met gekleurde botten Om hun wortelen Een plek te geven. Ik schreeuw Gebroken scherven In lange tonen Tot een nieuwe dans. Wij oogsten lente. Oude rouwende stemmen Schenken ruimte Aan mijn hervertelling.…

Accepteren moet je leren Dat gaat niet vanzelf Het is beter dan te zwemmen tegen de stroming in Waar jij niet doorheen komt Jij duur voor moet betalen Geen winst uit zal behalen Dus leer te "accepteren" Ook al is het moeilijk om te "leren"…

Wanneer ben ik tot acceptatie bereid? Als ik hoor, voel, proef, ruik of zie? Of is er nog een verborgen waarheid, als echo van een onbekende dimensie? Is alles om mij heen vluchtig en onwaar, iets dat bij de gratie van mijzelf bestaat en zijn alle dingen slechts zolang daar voor wie tijdelijk zijn ogen openslaat?…

De seconden gaan te rap om de uren te vergaren, wat alles bindt is tijd, gesponnen op het weefgetouw van vergane jaren, om je opnieuw te ontmoeten op een glazen brug, over emoties heen soms zwaaien we naar elkaar, maar niet terug, ik moet je bekennen dat we nog steeds niet in elkaar herkennen van acceptatie, wat ons scheidt…

gehad wel de influens in al haar verleidelijke val- en slangenkuilen waar verborgen verleiders de geheime manuscripten hebben verzameld die de zwakheden van de mens hebben blootgelegd genadeloos toetsen zij iedere dag het afnemen van krachten wachten op het komend breken desnoods met lange zwepen variëren met kleur en geur de acceptatie…

Eindelijk zag je wie ik was, Niet wat je wilde zien Gevangen in gemeenschap en jezelf Geen acceptatie, alleen onvervuld verlangen Een niet uit te houden eenzaamheid. En wat er nu nog overblijft is dat beter? Kou En mijn levenslang niet meer gehoorde: “ik hou van jou”.…

strand doet met de schitterende zee waar je alles kunt vergeten dat je niet meer wilt weten maar ontspannen wilt genieten van het goed gevoel om bevrijd te zijn even niet de drukkende pijn dat alles nooit meer hetzelfde zal zijn omdat ook in verlies een niet te stuiten verloren kan sluipen door herinneringen die snelle acceptatie…

ook draait het om acceptatie dito rond het uiterlijk rimpeling is eveneens aanwinst door het leven om trots op te zijn dus vandaag spiegel ik mij extra hoeveel zijrivieren ik nu weer heb laat je aanzichtland niet ontginnen er zijn rampen genoeg ontstaan…

Chronisch ziek zijn is voor gevorderden in acceptatie, - in veerkracht, -in onmacht. Chronisch ziek zijn vergt chronische humor, omdat het lot je anders vierkant uitlacht : Minstens anderhalf miljoen mensen in dit land, met Fibromyalgie, CVS, ME, enzovoort, willen graag werken en een menswaardig bestaan.…

." Volhardend in gebrek aan acceptatie Onthoudt hij zich van elke compensatie, Erkenning van zijn schuld in mediatie Maar raakt - terecht - door missers uit de gratie…

ik verkende zachtjes de spanning van je huid en voelde onderliggende spieren verstrakken in reactie zag in lichaamstaal jouw ontvangen naar acceptatie gaan ik kende je lieve ontvankelijkheid uit het strelen zonder elkaar te vervelen in het creatief ontdekken van nog zo veel nieuw te ontdekken plekjes in een wereld die opengaat pas…