Alle inzendingen over afscheid nemen

En ik naar je mag blijven kijken in de stilte die streelt en niets vraagt dat niet kan wachten met woorden die dwingen of verdringen wat een illusie is die warme schaduwen achterlaat in gedachten die nog geen afscheid nemen.…

Maar van dit rottend hout zal ik geen afscheid nemen, want kringlopen voltrekken zich wonderschoon nabij. Aan dat wonder zullen ook wij eens ons leven geven.…

Ineens besefte hij het het was dat afscheid nemen telkens weer opnieuw begroeten met iedere handdruk tot ziens welkom je gaat toch niet weg maar hij kan niet blijven en hij was gegaan iedere weg had asfalt en bracht hem weer geluk bracht jou de wijsheid op het ergste en het beste voorbereid.…

Heer laat haar niet langer lijden neem haar op in heerlijkheid zo te leven is geen leven 't is gekomen nu, haar tijd Laat haar nu maar slapen 'd ogen sluiten voor dit leven afscheid nemen kan niet meer tijd daarvoor is niet gegeven Wilt U Heer haar doen ontwaken daarboven in Uw Vaderhuis herenigen met die zij lief had breng haar Heer…

een gevoel van leegte een gevoel van gemis het is niet grijpbaar er is niets mis een beetje onzeker een beetje verdriet het is even anders niemand die het ziet een gevoel van leegte afscheid nemen van een gevoel van gemis dus toch houden van een beetje onzeker straks weer voorbij niet meer alleen nee dan is het, wij…

Maar ik zal lief afscheid nemen, Als zijn kist de grond in zakt.…

is het tijd als dreigend het licht in de avond schijnt als in stilte iedereen zich verschuilt ramen sluit is het tijd als in eeuwigheid liefde verschijnt nu hier voor altijd is het tijd als ik mij bevrijd bliksem het donker verlicht is het tijd als ik afscheid neem ons liefde de pijn ontneem ach lief tijd…

er is geen laatste eer maar zoveel meer kan geen afscheid nemen omdat jij niet uit mijn blikveld bent verdwenen zie je ogen hoor je stem voel je handen raken we ademen samen nog de lucht genieten stilte en de rust ik ben niet echt alleen wij delen wat het leven ons te geven heeft…

Terwijl hij praat in zinnen die afscheid nemen maakt een grimlach ogen dood zwart wit spalkt zachte kleuren met een foto eens glanzend ingelijst barsten breken verleden tijd en splijten groeven en weer begroet één rode roos de eerste lentedag…

pijn is niet erg pijn is pijn dood is erg en onomkeerbaar dood is afscheid nemen en weggaan van alles wat je kent naakt een onbekende weg inslaan alles achterlaten uit je lichaam stappen om dood te gaan heb je vertrouwen nodig je durven overgeven aan vreemde armen de weg terug vergeten…

zie je ogen afscheid nemen van de werkelijkheid zij zoeken schaduw voor even weg uit de hitte van de strijd voorbij de scherpe contrasten die al verwonden in gedachten ondanks het gestook van de felle stemmen in je hoofd om te blijven loop je langzaam naar je eigen vertrekken jij bent de baas en niet die gekken…

ik zag het loven en bieden maar de prijs bleef ongelijk hun ogen dollarden jouw tekens uiteindelijk was daar het bod dat eerst werd afgeslagen jouw tweede deal kon wel behagen zij zijn kopers voor niet duur alleen het afscheid nemen geeft emoties want daar rijdt je vrijheid van het eerste uur…

Als we afscheid nemen van ons aardse bestaan.…

Dan wimpert het licht aan en uit, wil afscheid nemen. Toch is er soms een onverzettelijkheid die van voeten bergen maakt en van wil slappe thee. Dan zwerf ik op de bank tot de sterren uit wandelen gaan de nacht uit de hort op onderweg naar morgen.…

Het gaat om het scheppen van mogelijkheden het zelf op vele manieren te zijn Je herkent het aan de pijn van steeds opnieuw afscheid nemen en niet tevreden met wat is en zich schept in het heden Weer terug te komen en het voelen alsof je niet bent weggeweest Jij blijft maar in een toekomst geloven ik houd me bij het nu en wat voorbij is schuilt…

Tenslotte, hier moet ik afscheid nemen. Het hoofd is moe, het hoofd is leeg, het lichaam opgebrand, het lijf is moegestreden. Bewaar wat ik achterlaat, koester mijn erfenis. Heb haar lief, vul haar aan, als wapentuig in een eeuwig durende strijd. Maar laat mij gaan en kom mij vooral niet achterna.…

Afscheid nemen is niet gemakkelijk. We waren nu zo lang samen. Maar het is nog een week voor de grote vakantie en we gaan allebei naar een andere school. Dus zei ik hem dat het beter is als we uiteen gingen. Maar met die woorden had ik hem gekwetst.…

Iedere keer dat afscheid nemen iedere keer weet je misschien is dit de laatste keer en toch doe je het weer je zwaait tot haar beeld samen smelt met de omgeving je ziet haar niet en het is wel zeker dat ze jou niet ziet ze zag je al niet toen je bij haar op bezoek was ze keek dwars door je heen jullie zaten daar samen maar zij bleef…

Een keer in de veertien dagen neem ik afscheid van mijn vader. Een lange man op het perron geduldig wachtend bij het raam daarachter ik. Van afscheid nemen hou ik niet en van wachten nog veel minder maar door het glas raken mij zijn vermoeide ogen.…

nemen neem ik je mee in de nacht van jouw hart.…

Jouw manier van afscheid nemen. Zullen wij niet snel vergeten.…

Tranen van puur gemis biggelen naar beneden jouw kleine jonge hart heeft al teveel geleden Mijn hart lijkt te breken bij het zien van je gezicht hartverscheurende snikken huilend knijp je je oogjes dicht Afscheid nemen is zo moeilijk en dat doet ons alle drie pijn het spijt me, mijn kleine bink dat je nu al volwassen moet zijn…

De mensen klagen veel en willen kwetsbaar zijn, de handen strelen van hun stille chef ik herken het spel van toen ik leren moest om hogerop te komen - de straten zijn bekend, maar niet de mensen ze wachten vaak ik groet beleefd en op mijn deurmat heb ik welkom laten schrijven maar nieuwe vrienden zoek ik niet, dus afscheid nemen…

Afscheid nemen is zwaar kan je niet vergeten voel me angstig. raar zul jij dat ooit weten? Leven, het bestaat je maakt het iedere dag mee naast wie je ook staat soms ben je er niet mee tevree. Luisteren en samen praten maakt dat je elkaar vergeeft iets wat je niet moet laten 'n belangrijk iets waar je voor leeft.…

je sneeuwde in het afscheid nemen vlokte kristal in dwarrelwoord stapelde in wit bedekken wat onze oren iets te vaak hadden gehoord in vlagen vervaagden je stappen naar de trein de sporen dubbelden omdat ik bij jou wilde zijn de laatste kus smolt op je lippen jij vertrok en ik bleef buiten zwaaide naar besneeuwde ruiten…

zonder ook maar één schaduw van wolken glijdt een zonbeglansde wereld naar zoet sensationele sfeer waarbij onbedeesde vlinders zich gretig verzwelgen in windstil geluk en toch ervaar ik het gegevene als emotioneel beladen omdat ik herfst reeds in mij draag afscheid nemen maakt de mens een beetje klein zelfs al reikt het verwachtende…

je brandde zonder handen om te vluchten uit de hel voette nog in een wereld waar seconden zijn geteld beton begon te kraken het geluid kon je niet raken door het stof zij waren groots jij ademde steeds langzamer hun dood was klein in pijn van afscheid nemen tot de sprong die maakt je groot leven is een hopen…

in het uitzicht wenkt de verte om te gaan weg van het orkest uit de symfonie mee op ijle tonen naar waar de paden raken in symmetrie van het bestaan nog neem je schaduw mee uit lengte van de dagen stuwt zee haar golven zonder vragen ga in het reiken naar de einder ook jezelf voorbij pas in afscheid nemen en ontmoeten…

, een plek waar dromen dromen blijven Ik neem geen afscheid, ik kom je daar wel tegen, ik zal je hart stilletjes omhelzen en daar je liefde beleven De weg loopt verder voor ons uit...…

waarin ik sta vol verwondering tot de laatste schemering, tot het laatste licht dooft en ik met stok omhoog wijzend, gebogen de sterren nog tel, gewoon omhoog kijkend de sterren dank, de maan ook en afscheid neem van dit totaal onvolprezen leven. -…