Alle inzendingen over alsof

*Naar een titel van Gabriel García Márquez Het noodweer voorbij, met Het gevoel dat ik niet alleen was in huis Het is als volgt te verklaren: waargebeurde situaties kunnen worden vergeten, terwijl er ook enkele nooit bestaande omstandigheden tussen je herinneringen kunnen zitten alsof zij wel hebben bestaan...!…

vriendschap ongezadeld zinderde tussen zwarte wimpers alsof hij mijn naam lispelde met laag geluid wanneer hij de kar langs de ietwat scheefgezakte gevels verder trok als de zon ’s avonds daalde en geuren traag naar beneden schemerden leek het alsof de kar op vleugels werd gedragen en in verbeelding vloog ze dan sierlijk over wild onkruid…

een droom waarin het licht in het midden is je rent vol hoop om te krijgen wat je zoekt het lijkt alsof je niet verder komt dan dit alles is groter, hoger dan jij je kijkt omhoog dan weer naar het licht in het midden van de ronde vol vuur ren je door, de hoop van alles is daar…

Als ik je foto zie die sprekende ogen die zoveel mensen mogen zie ik een bange blik Als ik je foto zie met net nog geen traan maar trillende lippen alsof die traan zo rollen kan gaan Een mooie foto, maar toch ook niet omdat men er meer in ziet Angst, maar vooral veel verdriet…

Alsof dat alles daar, Iets is dat ik nooit gekend heb. De basisschool. Eerst een deel van mij, Nu van een ander.…

Pas op het moment dat zij hem zag wist zij hoe zij hem gemist had dat het nog erger worden kon Voorgoed verloren als hij opkeek vol spanning te wachten zat deed alsof hij een boek las opvallend hoe anders hij was Zij zou opnieuw beginnen blijven tot hij haar zag of opgelucht weg zou gaan…

stamelde ik terwijl ik haar voorzichtig in de ogen keek hopend iets van verzachting te zien in die donkere blik maar ze bleef me misselijk aankijken alsof ik het meest mislukte ben dat ze ooit heeft gezien… vernederd draaide ik me toen maar om van de spiegel en nog… ze gaf geen kik… ongevoelig als ze is…

Zij zoekt iets in de donkere kamer Het gordijn wordt opengedaan Zij heeft mijn bloes scheef aangedaan gaapt ongeremd en kijkt mij aan Ik doe alsof ik slaap, zij zucht verdwijnt en komt krabbend terug Nog even en dan duwt zij meedogenloos haar koude benen in mijn warme rug…

Ze zwaaide alsof ze mij niet zag. Ik droomde van een honingzoete taart en van mijn geliefde aan tafel. Het was dus niet zo lang geleden en het was geen droom.…

Een moeder geeft haar kind een zoen: het is alsof de wereld zingt.…

Belangeloos, zonder misbaar, alsof geroepen zijn ze daar. Misschien heb ik het je nooit verteld maar voor mij ben jij zo'n held!…

Ze tastte mijn gezicht af alsof ze wilde voelen wat eronder zat. Bekeek de aderen op mijn witte rug. Haar leerling legde zijn handen in mijn taille. Voelde zijn lichaam weggeduwd. Giuditta nam een beitel en een vijl, bevrijdde me van mijn 2e huid.…

Ik schrijf aan tafel een gedicht alsof het komt uit mijn meest diepe gronden uit mijn verstand en eigen zicht en toch ik ben aan twijfel vastgebonden Ik word door vreugd en pijn bewogen en getroffen door het lot dat mij voorziet het blijft altijd mijn onvermogen de noodzaak van zware grieven, anders niet…

De stilte – tussen licht en donderklap - verkruimelt tussen onze vingers en het is alsof het drukkende van de gestage regen ons de aarde inperst. Schouder aan schouder is het de wind het verdraaien van woorden en een verdwaalde kus in weer en licht. De stilte was nog nooit zo groots.…

Alsof een droom uit zal komen. Ik zwem in het water omhoog en omlaag, maar wat ik zie is nogal vaag. Plotseling doe ik mijn ogen open en zwem niet meer in de zee. Ik lig terug op mijn handdoek, maar ken nog steeds de droom.…

De eerste keer dat je kind uitgaat, Alsof die je voorgoed verlaat. Je voelt je leeg en alleen, Ook al weet je bijna zeker dat ie verzorgd wordt als geeneen. Hij wordt al zo groot zo denk je dan, Maar ach het loslaten moet.. Dat hoort erbij en is ook wel eens goed. Maar ik voel me nu zo verlaten...…

Zal ik maar doen Alsof het gaat Zoals jullie willen Hokjes om in te plaatsen En te vergeten Wie ik ben Ik negeer de blikken Die me doen schamen Over wie jullie zijn De wereld een betere plaats Met of zonder mij Of maakt het niet uit Samen naar een toekomst Zonder 'typisch' En 'echt wat voor haar' Blijf jij in jouw hoek…

Zal ik maar doen Alsof het gaat Zoals jullie willen Hokjes om in te plaatsen En te vergeten Wie ik ben Ik negeer de blikken Die me doen schamen Over wie jullie zijn De wereld een betere plaats Met of zonder mij Of maakt het niet uit Samen naar een toekomst Zonder 'typisch' En 'echt wat voor haar' Blijf jij in jou hoek Dan…

je ogen en je oren hangen lusteloos langszij geweten is verboden en luisteren voorbij het lijden is te dragen alleen maar door te doen alsof er niets meer is te vragen gedachtenloos aan toen van binnen roept de schoonheid die blind is en ook doof maar steeds versteent al bij 't gelaat zichzelf niet meer gelooft…

Ogen als smaragden Lippen van puur goud De buitenkant is mooi Van binnen ben je koud Geen warmte te bekennen Geen liefde in je hart Maar nu…die tranen in je ogen Dat is iets wat me verwart Zijn het gemeende tranen En win ik dit duel Of doe je alsof ik je kan raken En is het voor jou alleen een spel…

Jij kust mijn hand in de nek alsof ik zou kunnen ontsnappen aan de pijl van de liefdesgod die jou en mij diep verwondt in breekbaarheid verbond tot een kwetsbaar geheel een terracotta beeld uit twee gelijke stukken dat scherven splinterend in onze lijven slaat en opgenomen wordt…

misschien vind ik ooit nog eens het geluk en de weg terug naar mijzelf bij jou vinden onze ogen elkaar zonder woorden als in betoverende dromen als in een waanzinnig verhaal alsof een eindeloze ruimte een tijdloos moment een fractie van een leven begint bij jou…

alsof het nooit is weggeweest…

van lieverlee verbleekt de tijd je broze blik en lijf doven de laatste woorden die je sprak sluimert je pet aan de kapstok verdwijnt de leegte uit je stoel toch klinkt er genoeg in ieder mens die van jou hield alsof je nog aanwezig bent in alles wat je achterliet…

Het is alsof ik jou al langer ken... Komt dat misschien door het stenen bed wat Hunen hebben neergezet als altaar lang geleden? Waardoor wat was verschuift naar nu... Een plek voor mijn gebeden.…

hoe was het ook al weer eenzaam wantrouwig iedereen die zegt dat ze maar eens moet zeggen in 's hemelsnaam wie ze dan wel vertrouwt dat is pas de ware griezel wat zeg ik de laatste griezel alsof er iemand op deez aard zou zijn die ze meer zou kunnen vertrouwen dan zichzelf die zou haar trouwens ongetwijfeld vertellen dat…

Het lijkt alsof de bomen fluisteren. Ik probeer mee te fluisteren. Het is in een taal die ik niet begrijp. Alleen de zielen, s’nachts bij maanlicht. In afwezigheid van hun geliefden. Fluisteren zij, over het leven, dat zij ooit hebben geleefd. © avriends - 2007…

er kwam een vlinder door mijn open raam op ragfijne vleugels gracieus en zonder schroom knippende ogen blauw geschilderd op bruin satijn voelsprieten trilden gretig voorwaarts alsof hij me wilde warmen met een vlinderkus ik kon alleen maar fluisteren ik mis jou ook…

voel ik nu een druppel zakken over mijn ongeschoren wang een traan die afscheid vertaalt in vluchtige vochtigheid van innerlijke treurgezang ik kijk nog omhoog alsof ik de waarheid verwacht van boven; het gevallen leed van een blad met uitzicht op herfstig sterven ik hou me van de dove…

Het voelde alsof ik zweefde en alles kon en mocht. We lachten samen altijd om van alles en nog wat. Het leek wel een droom. Maar het was iets wat er niet wezen mocht. De droom veranderde in een nachtmerrie. Het fijne gevoel veranderde. Lachen werd huilen. En dromen, dromen werden bedrog.…