Alle inzendingen over alsof

boodschap me niet over jouw laatste kerst dit jaar ik wil het, hoor je, toch niet horen alsof je de dood nu al binnenlaat begin deze keer niet over het duister en kom me niet aan met het leed van oorlog en honger en zorgen kom alsjeblieft met je warmte ik kruip dicht tegen je aan en besef godzijdank dat je leeft…

de berg die ooit zo hoog leek lijkt te verkleuren terwijl de eens zo wilde rivier vol tranen overgaat in 'n kabbelend beekje sneeuwklokjes steken parmantig hun nek uit, het lijkt alsof die schoonheid hem wakker schudt uit zijn langdurige winterslaap…

Gooi mij niet weg alsof het niets is want de takken van de bomen vangen mij toch wanneer ik val omdat er altijd iets zijn zal om voor te bestaan en wat ik mis...…

Het is alsof de dood ons stilte afpakt en de kleuren van bloemen intenser zijn dan ooit maar helderheid is in een waas omdat de spiegel nooit kan liegen en denken soms niet verder gaat dan voelbaar beseffen dat het sterven ons de grootste talenten heeft ontstolen om voort te leven in gedachten.…

zijden draaien half om hun as alsof zinnen waaien net als toen jij mij voor het eerst las onrustig geworden woorden zweven in de lijnen zeven nachten wachtend op de windstilte in het raam blijven mijn dromen zoeken naar jouw naam…

Iets horen van lang geleden, alsof voor alles geldt dat het altijd nog kan komen. Wat begint met een langzame golf, een deur die opengaat, wil iemand naar binnen? Wat ik mij herinner is wat mij verteld is, langzaam overeind komen en golven komen door de schemering, van wat?…

Hij hijst het nog warme katoen tot aan zijn knieën op, alsof het antwoord in de stand van de voeten valt te lezen, kijken ze er beiden naar. ---------------------------------------------------- uit: 'Het wasgoed van een onbekende jongen', 1999.…

Wij plofdames moeten straks ruimte maken Voor scharrelmeisjes met vel over ’t bot Na jaren trouwe dienst is dat ons lot Alsof die minkukels zo lekker smaken Als klant ben ik ook zeer teleurgesteld Je kreeg best heel veel water voor je geld…

in het wit dicht van het licht dansen letters met de adem van haar ziel het lijkt alsof in het heilig vuur de laatste steenresten verbrijzelen er glimlacht een wind warme tranen van verbonden zijn ontvankelijk rijgt ze letterparels tot een woord fluisterend noemt ze het liefde…

Meer dan zeventig Jaar heb ik gewoond In jou, naadloos Met elkaar verbonden, Maar nu de elementen Hebben toegeslagen En de natuur jou Op de bebouwde Wereld heeft herwonnen, Lijkt het alsof jij Mij nooit gekend Hebt, groene wildernis Die mij niet meer kent Zoals ik jou altijd gekend heb…

na al die fijne uren die altijd weer te kort duren uren van zwijgen lachen drinken,vrijen, praten oh ja, de hond uitlaten even alsof het voor altijd zo zal zijn... maar dan toch dat refrein ik zal er gauw weer zijn.…

Ragfijn Rank en sober Kruipen mijn gedachten naar een dwalend aangezicht wat ooit had geklopt is roemloos gezwicht Verzachtend glijdt haar glimlach weg alsof ze zegt "doe maar, doof het avondlicht" de wijzer stopt…

Het samenzijn was zo intens als ik er weer aan denk kan ik alleen maar gissen want veel gevoelens zal ik missen het leek alsof de wereld schudde de bliksem zich verdeelde de hoogste sferen stoven op ons af en in die opwinding ontstond de tunnel der verleiding met als eindpunt ontlading door de warmte van omarming…

een mens omschrijven vrouw, schouders ontbloot zwarte, gerende jurk met op de achtergrond een bladerende betonnen muur daarin een rond gat en een deuk alsof de tand des tijds hier gruwelijk heeft rond gebeten de wereld in rouw gekleed…

Ze ziet een man zitten met een duister verleden maar ze ziet hem niet resideren zoals hij er eenzamer bivakkeert er zijn geen sentimenten in zijn ratio of eerzucht geen leedvermaak of wraakzucht er is een stilte in zijn binnenste en hij zit ermee dat ze hem zo ziet brommen alsof zijn duister verleden niet meezit in zijn vertoeven.…

Ken geen vrienden en ben niet op een doel gericht, alsof ik alleen op zee ben zonder een kust in zicht. Ben een bekende van stilte, gezelschap is aan mij vreemd. Als ik een vriend moest opnoemen heette hij vast "Alleen"…

Eenzaam zat zij in de mist alsof ze niemand had, zo alleen dat ze niet wist waar ze precies zat. Want wanneer je eenzaam bent doet de zit-plek er niet toe maar 'k hoop wel dat ze weg is want daar blijven zitten leidt nergens toe.…

Dag van treurige sluiers toen de ochtend verontrustend opstartte je aanstaarde met wazig betraande netvliezen vasthoudend aan een beeld dat droomwanen deed verlammen alsof het donker niet meer op kon houden en alles in de diepte liet verdwijnen terwijl je in jouw bed lag te woelen…

En even leek het alsof jij het was waarmee ik me omringde. Je had me omgeven met blauw en het was veilig, warm en goed.…

De afstand nabij Je kijkt naar mij alsof je me niet ziet stelt vragen waar je het antwoord op weet Je beseft het je, maar het begrijpen doe je niet, Of het interesseert je gewoon geen reet Zoals je schreeuwend naar me zwijgt en me zoveel vertelt in weinig woorden dat jij alles geeft maar nooit iets krijgt klinkt als muziek zonder akkoorden…

Die ander heb je al verjaagd: Groot machtsvertoon van blazen en gegrom Je flanken golven lijnend waar je nagels ingetrokken sluiks kussen door het scherpe gras Ik reuk je geur Beleef je geur Intens Ik doe alsof Hoewel mijn warme vacht zich spinnend wuivend spant over vezels van een wonderlijk verlangen Doe ik alsof Je bent er niet…

Zondagmiddag, stil station Onbepaald vertraagd Al anderhalf uur aan het wachten "Supportersrellen", blijkt desgevraagd De speaker meldt het oponthoud Alsof de wereld doofstom is Geen besef heeft van realiteit En alsof het oponthoud niet erg genoeg is Een groep zwanen vliegt over Onderweg naar hun bestemming Zij komen tenminste ergens…

Het is net alsof ik mijn leven negeer en mijn leven door iedereen laat stuk maken! Het lijkt alsof iedereen me diep in mijn hart wil raken! Raken in negatieve zin! Wat hebben ze toch tegen mij? Voor andere meisje staan ze te wachten in een lange rij! Wie ben ik? Wanneer komt er die klik? Zullen ze ooit in mij geloven?…

Maar het voelt niet alsof ik dat ben, waarom heb jij mij zo laten vallen, heb ik jou wat gedaan waardoor je niet meer in postitieve zin over mij kan praten? Elke nacht denk ik aan je, elke dag ben jij in mijn hart. Waarom heb jij me zo in de steek gelaten?…

De regen roffelt mijn bestaan wat samen op een hoopje onbestemd lawaai en opeens word ik naar de rand gezogen van velerlei stemmingen oorden waar alles zomaar in elkaar kan vloeien genadeloos het rammelt met beetjes aan mijn hoofd alsof de muren me scheef voorover duwen het huis de folterpaal naar me doorschuift en me tot de marginaliteit…

Een hand daalt op mijn schouder neer en voelt eigenlijk een beetje koud aan Ik voel echter nauwelijks enige afkeer ik kijk om, edoch zie geen mens staan Een kille golf glijdt in mijn lichaam af ‘t voelt alsof mijn innerlijk bevroren is En alsof mijn brein het nu reeds begaf in mij klinken tonen van een dodenmis Een zachte stem spreekt thans…

Dan is het mij alsof gij eeuwig zijt, of ik maar even bij u leven mag, alsof mijn tijdelijkheid mij van u scheidt, dan wendt uw hoofd zich om, ik zie uw lach.…

Hoogmoedig leek zij alsof verkerend in hogere sferen. Op de juiste tijd werd haar brood toegeworpen. Van haar bewonderaars uit omliggende dorpen. Zij zochten plaats tussen haar andere getrouwen. om haar sierlijkheid beter te kunnen aanschouwen.…

De aarde raakt de aarde aan alsof het aarde was, stof van het bestaan. De zee is zee alsof de zee bestond, maar niets daarvan is waar. Er staat een klaproos te wijken van haar gebrek aan verweer. Er waait wind die liefde was en lust. Er is zon die huid van haar bescheen. Er valt geen licht op het onzijdige.…

Lief, misschien ben jij een engel en ik voor jou iemand die in je gelooft iemand die dat durft alsof het voor altijd is iemand die dat besluit er met de hand een klap op geeft in de stilte van niet weten en juist drommels goed weten dat liefde te groot is en niet anders kan dan zich vermommen in half werk en mislukkingen om…