Netgedichten

netgedicht (nr. 27.115):

het gewicht van water

De regen roffelt
mijn bestaan wat samen
op een hoopje onbestemd lawaai
en opeens word ik naar de rand
gezogen van velerlei stemmingen
oorden waar alles zomaar in elkaar kan vloeien

genadeloos

het rammelt met beetjes aan mijn hoofd
alsof de muren me scheef voorover duwen
het huis de folterpaal naar me doorschuift
en me tot de marginaliteit veroordeelt

de lucht lijkt zich aaneen te plakken
zelfs tussen mij en mijn keelgat
dat het raam wil bespringen in
ontzetting alsof de ontaal gesproken wordt

het liefst van al
zou ik me willen uitdrukken
in een kaasachtige boutade
maar ik moet plooien
voor al dat vervreemdend geweld
een pak woorden komt in opgejaagde gestaltes

de dichter in mij
spreekt tot mijn ledematen
hij kan slechts nog huiveren
in een halfslachtig hurken
druipend in zijn vluchtende lijnen