Alle inzendingen over alsof

De zee (b)ruist van vreugde de branding lacht haar tanden bloot golven tikken speels haar billen Ze huilt golfjes in de lucht een traan tikt het zand mama haar hand ze is af De wind roert haar in de soep alsof ze haar wil afkoelen de blaaskaak…

dromerig schemeren woorden door de diffuse hersenpan over emoties waarvoor we nauwelijks begrippen hebben gevoelens die gevangen zitten in de rationaliteit vang je ze dan klinkt het alsof je ze in een kooitje zet sticker je label er maar lekker op het gevoel is allang weer naar een volgende client.…

Door de beslagen ramen Van je ziel Gluur je naar de toekomst Geen toekomst voor jou Je nam mijn hand en bad Jouw ogen in de mijne Gluren door mijn ogen Naar mijn toekomst Ik leef door En soms lijkt het Alsof jij door mijn ogen kijkt Naar iets wat jij nooit zult zien…

in eenzaamheid op pad met mijn verzonnen metgezel volg ik de loop van de rivier en denk aan wat ik had een poosje neem ik rust en ik herinner mijn vaarwel ik blijf voorlopig even hier maar plots word ik gekust ze zegt: "toen je daar zat, teleurgestelde jonggezel, zo met je ogen op een kier, was het alsof je bad."…

Ik kijk met kleuren zon naar schuimende golven ik voel zand en zout niet genezen wonden warmte en zon verbloemen en helen alsof er niets gebroken is doch woorden winnen niet niet van mijn gevoelens ik wandel hoofd en schouders rechtop ik zoek een mens van mens gemaakt…

verbeten vlucht ik weg weg van het vertrouwde op zoek naar horizon wars van bekend en eigen alsof duiken in het onbekende diepe van een vreemde zee een zelfverloochening kan zijn bijna verdrink ik in het ritme van een vreemd volk tot ik mezelf weer ontmoet in een geluid van thuis…

wandelend naar het oude klooster langs zachtgroene weilanden en sluimerende bomen fluiten vogels mijn vermoeide voeten blijmoedig welkom kerk en gangen, tuin en water ademen nog rust en tijdloze stilte het voelt alsof ik hier thuiskom er schuilt een monnik in mij…

Een vogel klapwiekt hoog boven de bomen die nu nog zonder groene blad'ren zijn - hij vliegt zo vrij en blij en zonder pijn alsof het leven enkel hoeft te dromen - maar plots komt er een donk're wolk voorbij en fluistert over 't wisselend getij.…

en haar hart propelde nog steeds ‘Kassie’ met zijn vlieger- jas ‘t is alsof het gister was!…

Het is zo vreemd dat juist datgene waarvan ik zoveel had verwacht mij zelden maar voldoening bracht alsof verwachten en verlangen te sterk geweest zijn te gespannen 't is altijd minder dan ik dacht heb ik dan steeds te veel verwacht? Nooit kan ik het volmaakte raken, en nooit de droom ten einde maken....…

(fontein te Arpaillarques) zijn mossige baard verraadt jaren waterloop een onlesbare dorst naar meer laat zijn levensader wellen het peinzend gelaat met de zorglijke trekken geeft het geheel iets waakzaams alsof het zijn taak is alle dorstigen in het hertogdom aldaar te moeten laven…

(De wind kamt de heg liefdevol in model, kinderstemmen klinken alsof ze verpakt zijn in watten van zonlicht en ver weg.) Niemand kon hem meer iets doen: hij had alles zelf als vernield. ----------------------------------------- uit: 'Alle kinderen zijn van glas', 2001.…

slechts eenmaal keer ik nog weerom en zie reeds van verre door glans omgeven de weide van mijn jeugd met de hoop in beleven waar ieder nog deugt en ik liefde verwachtte van verlichte sterren als ik dat nu zo overzie en de naaktheid ervaar van mijn kinderdromen is het heden zo vreemd alsof alles mij is overkomen…

wellicht was het meer dan nostalgie bij de stal en de boom, waar ik mij ooit koning dan weer herder voelde rond de vertrouwde beelden immer vrede proefde, alsof hier alles klopte gehuld in meer dan licht alleen bij de kribbe mijn kinderziel verstilde de wereld vreedzamer scheen…

middag in het dorp kortstondig klokgeluid dakpannen glimmen loodrecht mikt de toren naar de zoele zon stokoud zucht een linde op het pleintje het is alsof de stilte zijn stam afkluift over de kasseien kruipt niet een gerucht binnenshuis schudden stemmen het overschot aan woorden uit…

Het lijkt wel alsof je mij mist of je wacht tot ik bij je kom. Maar ik kan niet twee werelden leven zeker niet met mijn geluk hier. Ik heb en maak plezier ondanks dat ik niet in de hemel ben.…

wanneer ik nu het land bekijk dan vliegen de raven niet meer op alsof ze thuis gekomen zijn verstommen de dagen vertraagt het denken in ijs de herinnering blijft boven een dun sneeuwtapijt verdwalen prille lentekleuren in een verwaterd grijs trekken daar jaargetijden tot een puntig gemis…

nog steeds bespeur ik rond het geluid van een verre trein die vage ongerijmde melancholie alsof iemand zich in 't holst van de nacht nog even horen laat weer afscheid neemt en verder gaat in 't duister zacht verstomt verglijdt vervliegt…

In een samengaan alsof augustus later was dan ooit is vriendschap de trede in jouw hart toch vergaten wij te dromen en vulden lege ogenblikken met het staren naar de maan en vluchten wij in elkanders akoestiek waar het gegalm de nissen vulden met valse muziek…

de oude plataan in onze buurt die hier al jarenlang het beeld verrijkt, verliest reeds zijn blad alsof hij de roep van de herfst als eerste verstaat, nagenoeg doorzichtig wordt, gaandeweg afweziger lijkt tussen kaal verweerde takken en twijgen louter zijn leegte achterlaat…

Je hebt mij doodleuk uit ons verhaal geschreven Ik mag het dus met terugwerkende kracht niet mee beleven alsof je een foto in tweeën scheurt en mijn helft gewoon even wegpleurt Het is maar goed dat ik niet jouw fijne gevoel heb gelukkig maar, anders had het me misschien wel pijn gedaan.…

Daar zit een meisje Midden in het veld Ik herken haar niet Maar ze is mooi, heel mooi Ze zit daar, als een bloem van het veld Het is alsof er altijd al heeft gezeten.…

even een foto maken van 2 oersterke werkpaarden in een landschap bij Ootmarsum maar ze draaien mij resoluut de kont toe alsof ze daarmee zeggen 'het is zo wel mooi geweest' blijf ik toch nog zitten met de vraag van 'is het minachting of louter desinteresse' wie het antwoord weet mag het mij zeggen...…

Na een lange tijd van zwijgen, werd wat uitzichtloos en onoverbrugbaar scheen een lichtend voorbeeld: het was alsof hij opnieuw geboren werd.…

Met haar elegante vorm en ontelbare snaren bespeelt ze dit prachtige instrument met magische vingers in ongekend talent betoverende klanken voeren je mee alsof je in hemelse sferen bent met de tederheid van haar spel raakt ze m'n hart en huid met kippenvel…

liefdevol wrijf ik witte haren uit jouw nog warme gezicht het is alsof engelen dansen rondom jou in het schemerlicht vredig je glimlach duidelijk klaar voor jouw weg naar het paradijs hadden wij je slechts te leen je was op doorreis *~ Lady Love ~*…

op het eerste perron loopt een man in looppas met een windzak op z'n rug het is alsof hij zeggen wil hier leef ik van... doch met de wetenschap van dat er treinen zijn vertrokken met de haast van ergens op tijd te moeten zijn blijf ik zitten waar ik zit morgen gaat er weer een trein...…

Compost Turfmolm Vermiculiet Het witte boontje In nog geen week het vliesje als cocon afgelegd De plant fier rechtop Twee helften knalden open In 'no time' gigantische bladeren Alsof ze er altijd al waren De wortels een wegennet van kabels Dit plantje symbool voor de wil om te leven!…

Altijd weer die verrekte vlinders in de buik het ligt aan de kleur van de ogen het opflakkeren van het blonde haar raar maar waar aan breekbaarheid herkennen van dezelfde eenzaamheid Alsof eens de goden ons kloofden uit een gevoel van jaloerzigheid met onbegrip voor menselijk geluk Op volmaaktheid lopen mensen stuk…

hoe die ene stem in echoklanken zich tot een cherubijnen lofzang kon verheffen het stille droeve plekje in mijn vragend hart wist te treffen alsof innige armen het wisten te warmen een blijmoedigheid in het bijna nacht de glans van het baldakijn bracht iets van geborgen zijn * Bij een Byzantijns Kozakkenlied*…